Arnhemse meisjes (4)
De Spaanse ken ik van vroeger, nog van het reeds lang ter ziele café de Ride On. Niet dat ik haar goed ken overigens, meer van zien. Toevallig kwam ik enige jaren geleden tegenover haar wonen. Ze is 10 jaar ouder dan ik en eertijds bij het uitgaan zag ze er altijd heel sexy uit en hing ze rond bij gevaarlijk ogende mannen. Nu woont ze alleen in haar huis tussen de gewone mensen met goede opleidingen, geld en stijlvolle jaren dertig huizen in Arnhem-Noord.Café de Ride On had een U-vormige bar, vaste tafels en kale houten banken langs een wand, een kleine dansvloer, een tafelvoetbalspel en een biljart. Geen ramen en het was er altijd precies goed duister. Als je overdag met een slok op naar buiten ging om een joint te roken, dan kreeg je een knal voor je kop van het felle daglicht.
Doordeweeks was ik 's middags in de Ride On als ik geen zin had in de laatste uren op school, waar het meeste me toch het ene oor in ging en het andere uit. In het weekend was ik er elke avond. Het café zou het eerste baken worden in een geschiedenis.
In het begin kwam ik er met een jongen van school, die ook Eelco heette. Een hardrocker dus dát zat wel goed, maar die in tegenstelling tot mij niet veel dronk en al helemaal geen stuff rookte. Tja, dan ga je al gauw op zoek naar andere vrienden. Zeker nadat hij me op een avond in de flat van een meisje steeds lacherig was komen storen, terwijl dat meisje en ik op de bank lagen te vrijen. Nou goed, die jongen zat ook pas in vier Havo en ik voor de tweede keer in vijf. Maar exit Eelco, exit meisje niet lang daarna ook trouwens...
Ik sloot me aan bij drie jongens die nogal opvielen door, laat ik zeggen, hun stormachtigheid. Als ze iets dwars zat sneuvelden er gemakkelijk glazen, ze treiterden welbespraakte mensen als Tijl, toonden geen ontzag voor de uitsmijters... Als vanzelf werd ik opgenomen in hun gezelschap.
Nadat ik voor de tweede keer voor mijn examen was gezakt met dezelfde cijfers als de eerste keer, werd de Ride On pas écht mijn tweede thuis. Mijn eerste thuis en ik pasten nooit zo erg goed bij elkaar op de één of andere manier en...
...nu was het tijd om te breken!...
Aldus sliep ik voortaan in een slooppand bij het spoor. Samen met één van mijn nieuwe vrienden en een alcoholist van begin dertig, die in ons bijzijn in de kamer die we deelden gerust lag te neuken. Een keer zwaaide ie in zijn blote reet woest met een tampon en voelde ik druppels in mijn gezicht.
De vriend aan wie ik de slaapplaats te danken had, was een aantal jaren ouder dan ik. Lang en mager was hij, bleek, lang donkerbruin haar, cowboylaarzen, sjaaltje om het hoofd, zelfgemaakte tatoeages op de armen. Messenfreak. Door hem leerde ik speed kennen.
Speed!... Hard gaan!... Ik praatte met iedereen. Danste, iets wat ik anders bijna nooit deed. Zelfs niet als ik apestoned en dronken als een Maleier was. Veel te verlegen met mezelf voor dat soort openbare fratsen. Maar nu stapte ik zelfs zonder gêne op de mooiste meisjes af en had daarbij, ik zeg het schroomvallig, verbazingwekkend veel succes.
Man, gewoonlijk was het zo dat als er eentje van een afstandje naar me keek - en ik moest daar altijd op gewezen worden, want ik zag verte nogal wazig - dat ik dan maar de onbereikbare held ging uithangen. Totdat ik zoveel gezopen had dat het bewuste meisje bij een lang uitgestelde strategisch-geplande-toevallige ontmoeting meestal in één klap alle interesse verloor.
De vriendinnen volgden elkaar op. Lang duurden die verkeringen doorgaans niet, want ik was niet continu op de speed en liep dan bijvoorbeeld op een zondagmiddag in Park Sonsbeek met zo'n meisje te wandelen, terwijl de paranoïde gedachten mijn geest teisterden en ik bloednerveus was. Volkomen anders dan de avond ervoor in de Ride On. Exit Eelco.
Einde Ride On ook op zeker moment, want op een nacht liep ik over de auto van een gehate portier heen. Tenminste, ik dácht dat die van die gehate portier was, maar ik had me vergist. De wagen was van een barkeeper die buiten even stond uit te blazen. Een geducht kickboxer, merkte ik. Ik wrijf nu even over een litteken bij een oog. Ik kwam er een tijdje niet meer in en toen ik weer binnen mocht, had ik inmiddels een nieuwe thuishaven gevonden...
