God bestaat wel
Mijn moeder en ik voerden tijdens de afwas gesprekken die een kind met
zijn ouders voert. Ik stelde vragen en zij vertelde. Hoe mijn grootouders
precies aan hun eind waren gekomen. Hoe ze er bij leven uit hadden gezien.
En hoe zij de periode na hun plotselinge dood had doorstaan. "Zonder God had
ik het niet overleefd".
Sommige zinnetjes of fragmenten uit die gesprekken tijdens het afwassen (in
gezinnen met pubers moet het verplicht worden de afwasmachine weg te doen en gezellig weer een half uurtje in de keuken door te brengen zodat er weer
eens gepraat wordt) zullen me altijd bijblijven. Over mijn opa en oma die ik
nooit heb gekend omdat de koolmonoxidedampen ze bereikten voordat ik het
levenslicht zag. Maar vooral over mijn moeder zelf. En dan met name over
haar onverwoestbare vertrouwen in een hogere macht. "Als ik God niet had
gehad dan weet ik het niet".
Ik begreep daar aanvankelijk weinig van, en nog steeds eigenlijk niet als ik
er goed over nadenk. Toch word ik op de één of andere manier rustig van die
zin en van die gedachte. Mijn moeder heeft het ongelooflijk zwaar gehad maar
gelukkig was er iets of iemand op wie ze terug kon vallen. Iets waar ze op
durfde te vertrouwen. Ze vertelde er over alsof het volkomen vanzelfsprekend
was en dat was het daardoor ook. Voor haar was er een hogere macht die haar
hand vasthield en haar door de duisternis leidde. Ja ja, ik schiet zelf ook
in de lach van zo'n zin maar het is wel ongeveer waar het op neerkomt.
En ik vind het prachtig. Dat die God van mijn moeder er voor haar was toen
ze het zo moeilijk had omdat haar ouderlijk huis was weggevallen en ze de
dagelijkse zorg had voor een paar kleine kinderen. Of die God echt bestaat
is voor mij geen relevante vraag. Hij bestaat want mijn moeder gelooft er in
en heeft er steun aan.
Misschien hebben die gesprekken tijdens de afwas me wel behoed voor het
atheïsme. Ik zal nooit met overtuiging zeggen dat er niets is en dat het
geloof volstrekte flauwekul is. Ik kan er tientallen theorieën op loslaten
en doe dat ook maar al te graag maar ten diepste is er die God van mijn
moeder. Mijn eenvoudige moeder die zonder poespas en ingewikkeldheden terug
kon vallen op haar eenvoudige God. Wat valt daar aan te betwisten of te
betwijfelen? Waarom zou ik dat groter of kleiner maken dan het is. Laat de
Robbie Muntzen van de wereld maar lekker hun gang gaan. En laat orthodoxe
christenen zich vooral gekwetst voelen. Of laat wetenschappers zich
uitputten in ingewikkelde uiteenzettingen over de onmogelijkheid van het
bestaan van een schepper en schepping. Of laat collega-wetenschappers juist
het tegenovergestelde doen, wat nu weer even in de mode is. Ik vind het
allemaal razend interessant en vermakelijk maar met de God van mijn moeder
heeft het weinig tot niets te maken.
Geloof is in mijn beleving ten diepste iets particuliers en dat moet vooral
ook zo blijven. Ik weet dat God bestaat omdat mijn moeder bestaat. Als
mensen dan ook vragen of ik in God geloof is mijn standaardantwoord: "Nee,
maar wel in de God van mijn moeder".
