Sebbo's hete hitlijst
10. Op nummer tien een album van Pink Floyd, want zoals menig muziekliefhebber zal hebben vernomen, komt er een heuse reünie van Pink Floyd mét Roger Waters en David Gilmour op één podium. Dat moet uniek zijn en dit alles in het teken van het goede doel. Vandaar op nummer tien Pink Floyds The Piper at The Gates of Dawn. Hun debuutalbum waarop Pink Floyds eigen 21st Century Schizoid Man Syd Barrett nog een belangrijke rol inneemt. Mijn all time Pink Floyd nummer Bike sluit deze meesterlijke plaat af.
9. Zojuist had ik het al over de 21st Century Schizoid Man dus op nummer negen een album van King Crimson. Voor de kenner zal de referentie naar het openingsnummer van hun debuutalbum In The Court of The Crimson King uit 1969 geen onbekende zijn. Echter kies ik hier niet voor hun schitterende debuut met bijvoorbeeld het vreselijk mooie Epitaph, maar ga ik voor het moderne THRAK uit 1995 met bijvoorbeeld het geweldige Dinosaur, schitterende One Time en gestoorde Sex, Sleep, Eat, Drink, Dream. Een album waar ik eindeloos naar kan blijven luisteren.
8. De hoogtijdagen van de L.A.-metalscene waren in de jaren tachtig. Toen had de groep rond Blackie Lawless genaamd W.A.S.P. dan ook haar grootste successen. Nummers met smerige teksten als Animal (Fuck Like A Beast) waren aan de orde van de dag en brachten hen eeuwige glorie, want ook afgelopen jaar zongen fans uit volle borst mee. Toch schreef Blackie Lawless zijn mooiste werk in de jaren negentig. In 1992 verscheen van W.A.S.P. The Crimson Idol. Een album dat een volwassen geworden L.A.-metalscene laat horen met teksten die de donkere kanten van het idool-zijn en het leven in het algemeen belichten. Schitterend.
7. Om de een of andere reden kan ik Nick Cave extra waarderen. De vijf albums die ik van hem in bezit heb, hebben deze week al enkele keren de speler gezien. Ook heb ik de B-sides and Rarities box besteld. Het is vreemd, maar de melancholieke nummers van met name No More Shall We Part met prachtige opener As I Sat Sadly By Her Side en andere juweeltjes als Fifteen Feet of Pure White Snow en Gates of The Garden weten me deze week extra te bespelen. Soms heb je van die vlagen, dat je alleen iets van een bepaalde artiest wil horen. Dat is deze week voor mij Nick Cave.
6. In geen enkele lijst mag een album ontbreken met elektronische muziek. Omdat het zomers, tijdloos en zeer geweldig klinkt daarom op nummer zes Ivan Smagghe's Bugged out! Presents Suck My Deck. Spreek dat maar eens vreemd uit.
5. Bij vijf zal ik geen titel plaatsen, slechts een songtekst. Google er maar op los, of spit diep in het geheugen, want deze band stond aan de wieg van alle moderne muziek. De verwijzingen naar hen in bijvoorbeeld teksten van de Beatles zijn onmiskenbaar.
The bigger the cushion, the sweeter the pushin'
That's what I said
The looser the waistband, the deeper the quicksand
Or so I have read
My baby fits me like a flesh tuxedo
I'd like to sink her with my pink torpedo
Big bottom, big bottom
Talk about bum cakes, my girl's got 'em
Big bottom drive me out of my mind
How could I leave this behind?
4. Op nummer vier plaats ik het album Angel of Retribution van Judas Priest. Niet omdat het hun beste album ooit is, want dan zul je toch echt albums British Steel en Screaming for Vengeance moeten beluisteren, maar omdat het album dit jaar is uitgekomen en het eerste album sinds jaren met Rob Halford is. Het nadeel van geweldige nieuwe albums van oude bands is dat mensen nooit zullen accepteren dat een nieuw album even goed kan zijn als een oud album. Mensen zullen altijd blijven roepen om de klassiekers en de wat nieuwere nummers zullen moeten vechten om een plekje tijdens de setlists. Niet alleen Judas Priest heeft hier last van, maar ook veteranen als Saxon en AC/DC.
3. Het Naked City van Naked City is een vreemde, want is het nu van de band of van John Zorn? Mijn hoes zegt John Zorn, maar dat maakt verder niet zoveel uit. Feit is wel, dat dit album uit 1989 nog steeds klinkt alsof het gisteren is opgenomen. Niet alleen qua productie, maar vooral ook vanwege het geweldige geluid dat deze groep produceert. Zo modern en ongeëvenaard. Hoeveel andere groepen kunnen dat zeggen? Ik ken er maar weinig. Naked City heeft sinds de eerste keer dat ik het hoorde een belangrijke plaats ingenomen binnen mijn muzikale ontwikkeling en daarom zal deze groep ook twee keer in deze lijst te vinden zijn. Bovendien moet mij van het hart, dat ik smacht naar de pas uitgekomen Naked City box.
2. Iron Maidens The Number of The Beast kan in geen enkele van mijn lijsten ontbreken. Het is voor mij toch wel de metalplaat allertijden. Veel mensen zullen mij ook kennen als een echte metalhead, hoewel dat in zijn geheel niet correct is. Na dat gezegd te hebben, moet ik echter wel toevoegen, dat de verwarring snel gemaakt is. Immers ben ik langer dan Dio, heb ik meer staal in mijn spieren dan Rob Halford en heeft mijn diepe basstem de overtuigingskracht van een Noorse god. De bakkebaarden waar Mungo Jerry jaloers op zou worden maken het plaatje compleet. Enfin, Iron Maidens The Number of The Beast is een album dat in niemands platenkast mag ontbreken.
1. Op nummer één Naked City's Leng T'Che. Voor een eerder schrijven daarover Er kleeft bloed aan mijn oren. Wat meer kan ik daar nog aan toevoegen?
Veel plezier met luisteren.
