Word leraar zeiden ze (8)
Er is nóg iets heel erg gebeurd. Ik kan nu wel fluiten naar mijn erfenis van de moeder van de man van mijn minnares! Ik zal het precies proberen te vertellen. Marieke en ik hadden een tussenuur, want onze coach was ziek en er stond anderhalf uur intervisie op het programma. Nu is het zo dat het de bedoeling is dat we die intervisie zelf uitvoeren, maar de coach loopt van groepje naar groepje en in welk groepje ze toevallig zit, praat ze mee en in de andere groepjes moddert men dan maar wat aan. Dat gaat ongeveer zo: "Nee, volgens de methode Balint mogen we nu geen adviezen geven, want dat is pas in de adviesronde, en we zitten nu in de informerende ronde."
"Ja dat zal wel, maar we hangen al een uurtje of drie in de informatieve ronde, en af en toe voelt het gewoon goed om een advies te geven."
"Maar hier staat, eh wacht even, waar staat dat nou, ja hier staat dat Leonneke eerst nog moet vragen of alle informatieve vragen beantwoord zijn."
"Dat hoeft Leonneke toch niet per se zelf te doen? Dat mag iedereen doen! Leonneke is al zoveel aan het woord."
"Ja, maar het is háár leerpunt. We komen heus nog wel eens aan jouw persoonlijk ontwikkelplan toe hoor."
"Je hoeft niet zo vijandig te doen! Ik vroeg het toch alleen maar. Jeetje zeg, als je niet eens meer wat mag vragen. Ik... ik... ik, nou goh hoor!"
"Niet gaan huilen! Niet gaan huilen! Toe Wilhelmineke, ga nou toch niet huilen!"
Dus als de coach zelf ziek was durfden Marieke en ik wel te spijbelen. Maar wat doe je in anderhalf uur? Neuken? Dat duurt maar twee minuten, dat schoot niet op. Of juist wel eigenlijk, een beetje te zelfs. Maar rummycuppen zou wel weer net te lang kunnen worden, net als een goede partij Risk. We stonden daarom wat te dralen op de brug over de Amstel. De zon scheen, de klant had net betaald en ik geef Marieke eigenlijk extreem weinig cadeautjes en de zon scheen (dat schreef ik al) en kondigde waterig het voorjaar aan en ik heb het nog nooit gedaan in het Amstelhotel en ze rook zo lekker. Dus hup, wij checken in in het Amstelhotel. We gaan in bad, nemen de tijd voor het voorspel, doen ons tweeminutendingetje, gaan douchen en checken doodleuk weer uit.
Ik schrijf het misschien heel gewoontjes op, maar de kans dat dit zou gebeuren was een dag ervoor nog heel erg extreem klein, ik bedoel: hoe kom je er nou op om de duurste kamer van Nederland te boeken voor een uurtje. Maar zo zit toeval in elkaar, dat juist als je iets heel mafs doet, je gaat op vakantie in Zanzibar en ja hoor, buurman Jansen, die je echt helemaal niet tegen wil komen. In dit geval Harry, nee eh Henk, in het gezelschap van een dame wier haar, juwelen en bontjassen verraadden dat zij de kamer zou betalen.
Henk, Mariekes man, betrapt als gigolo. Ja. Ja, ja.
Het was een akelig moment. De receptionist deed net of hij een telefoontje hoorde overgaan, en maakte zich schielijk uit de voeten.
"Oh Henk! Zijn dit vrienden van je? Wat enig!" Ze schudde enthousiast handen. In mijn verwarring gaf ik Henk ook een hand. De vrouw heette Therèse.
"Wat een toeval," mompelde Henk en lachte schaapachtig. Het is één ding om als gigolo een dame op leeftijd te bedienen voor wat handgeld, ik bedoel, zo riant word je als schoolmeester niet betaald dus je moet wat, ikzelf overweeg een krantenwijk als ik straks eenmaal een baan heb, maar het is een heel ander ding om daarbij je vrouw tegen te komen - die je op dat moment ook nog overduidelijk net bedrogen heeft met een andere zij-instromer.
Nu ik het zo opschrijf denk ik, dit gaat nooit iemand geloven, maar ja, ik kan moeilijk liegen om het allemaal wat geloofwaardiger te maken, of wel? Wat moet ik dan opschrijven? We fietsten langs het Amstel maar tuuuuuuurlijk gingen we daar niet slapen en we kwamen Henk wel tegen maar die had helemaaaaal niet net een rijke taart bij zich? En hoe moet dan verder met het verhaal, want waar kwam die rijke taart dan opeens wel vandaan? Nee hoor, ik hou me aan de feiten, hoe toevallig en ongeloofwaardig ook: Marieke en ik komen net geneukt hebbende haar man Henk tegen die met dezelfde bedoeling maar een andere vrouw hetzelfde dure hotel binnenwandelt.
De vrouw pakte Henk bij zijn kont. "We waren net op weg naar mijn kamer," giechelde ze. "Waar blijft die sleutel eigenlijk? Kunnen we niet uit eten straks, met zijn allen?"
"Eh, Marieke en ik hebben nog een les. Rekenen."
"Nou, daarna toch? Henk en ik vervelen ons heus niet hoor. Kunnen we eerst nog even honger maken, hè Henk?"
Henk keek zoals in dit soort John Lanting scènes nu eenmaal gekeken dient te worden: ongemakkelijk. Ik keek Marieke aan. Een vage glimlach krulde om haar lippen.
"Waarom ook niet?” zei ze. "Maarre, we moeten onze kamer nog afrekenen en eh... eerst nog pinnen, want mijn credit card van die ene rekening is geblokkeerd en nou moet ik nog naar het postkantoor, alleen het enige postkantoor dat nog open is... Oosterdok, een eind fietsen..."
Ze keek moeilijk op haar horloge.
De mevrouw die Therèse heette wuifde het weg. "Geen probleem! Daar zorg ik wel voor. Mijn ex kan het lijden. Wat is het kamernummer? Hier, geef mij die sleutel maar. Wie weet willen Henk en ik er wel een uurtje van gebruik maken."
Ze gaf een ram op de bel van de balie, en griste haar eigen sleutel uit de hand van de toeschietende gedienstige.
"Eh," zei Marieke, "de lakens zijn wel wat beslapen."
De vrouw lachte gorgelend, het effect wat je bereikt met een verstopte afvoer en een fles zoutzuur, en kirde: "Wie zegt dat Henk en ik het bed nodig hebben?" Ze nam de tweede sleutel van me aan.
Toen kneep ze haar gigolo in zijn bil terwijl ze hem meevoerde naar de liften. Ze keek over haar schouder achterom, gaf een knipoog en zei: "Zullen we over anderhalf uur hier in de receptie afspreken? Okidoki, toedelodoki."
Tijdens de les rekenen gaven Marieke en ik briefjes naar elkaar door met de duurst mogelijke gerechten. 'Handgezochte truffels met babydolfijnpaté', stuurde ik haar. 'Koreaanse hondenlever met biologische saffraanbiscuit', kreeg ik dan terug. Erg veel kregen we van de les van Maartje niet mee, waar ik me wel schuldig over voelde, want als pas aangestelde docent was Maartje een van de weinigen die nog wat van haar lessen probeerde te maken. Na afloop kuierden we naar het Amstelhotel terug, en daar stonden een frisgewassen Henk en Therèse op ons te wachten, Henks haar strak van de gel. Of iets anders, maar dan hij zich wel heel diep in het innerlijk van Therèse verdiept.
Met zijn vieren gingen we achterin een auto zitten. Er kwam een fles Moët en Chandon uit een console in het midden te voorschijn. Therèse schonk glazen in. Ondanks al dat geld had ze de motoriek van een Zaankanter, kloeke, bijna botte bewegingen. Waarschijnlijk had ze geërfd. Ik besloot het maar eens te vragen; een directe aanpak werkt vaak goed om het ijs wat te breken.
"Chic hoor. Ben je zo rijk?"
"Hahaha! Jawel, ik mag niet klagen. Mijn ex-man wel trouwens!"
En weer dat gorgelende geluid van een pijlerdam die na springvloed weer wordt opengezet.
"Ach, jee," zei ik invoelend. "Waren jullie uit elkaar gegroeid?"
"Welnee. Hij wilde na zijn pensioen gewoon iets jongers uitkiezen. Nou mijn zegen had hij hoor. Maar wel eerst even afrekenen natuurlijk!"
Nu lachte iedereen. Marieke en ik nog oprecht, Henk een beetje pijnlijk getroffen. De arme jongen was er pas net achter dat zijn vrouw hem bedroog, nota bene same time same place als hij háár bedroog!
De auto reed de ringweg op. Aan het stuur zat een man met witte handschoenen aan en een blauw uniform. Als er een meter in de taxi had gezeten, zou hij vast honderdjes wegtikken in plaats van euro's. Intussen realiseerde ik mij dat mijn eigen financiële toekomst zojuist ineengestort was. Want ga maar na, nu Henk achter het overspel van zijn vrouw was gekomen en zij te tweeden male achter het zijne, zou een scheiding niet lang op zich laten wachten. Geen huwelijk, geen erfenis! Ik kon wel zwaaien naar mijn miljoenen! Mijn zuurverdiende vermogen, in één keer, verdampt! Het leek LegioLease wel.
De auto pakte de A9 naar Amstelveen.
"Waar gaan we eten?"
"Groot Paardenburg. Ik heb net doorgebeld dat we met zijn vieren kwamen. Was even een probleem, de zaak zou vol zitten. Maar ik zeg, doe niet zo mal, sinds wanneer heb jij nou een volle zaak? Voor mij hoef je de schijn niet op te houden hoor. En je zal zien, straks zitten we daar met de zus van de kok en een inderhaast opgetrommelde figurant." Gorgellach.
Therèse vulde de glazen nog eens.
En ze bleek gelijk te hebben, want toen we het restaurant binnenkwamen wemelde het van de knipmessen, maar was slechts een enkel tafeltje bezet.
Ik moet je eerlijk zeggen dat ik achteraf niet meer precies weet hoe al die eiwitten, vetten en koolhydraten ook weer allemaal heetten. Ik had onder andere een vis in een groene mosterdsaus, dat weet ik wel, die overigens meer naar munt smaakte dan naar mosterd.
Terwijl Therèse en ik ons uitputten in vrolijke anekdotes, je kon echt goed met haar lachen, probeerden Marieke en Henk met bedekte toespelingen en blikken te onderhandelen. Ik zag hoe Marieke het voor elkaar kreeg om het overspel van Henk erger te doen schijnen dan haar eigen hotel-motel-holiday-inn slippertje met mij; en daar voelde ik me bijna even gekwetst door. Maar de ene bourgogne na de andere chablis kwam door en op het laatst zat ik alleen maar te gieren met Therèse. Op de achtergrond baarde het mij zorgen dat Henk en Marieke inmiddels over leken te schakelen op een Wiedergutmachung, en ik vroeg mij af of Mariekes 'er overheen moeten komen dat jij het met een ander gedaan hebt dus nu even geen seks' nog wel stand kon houden nu ze net betrapt was met mij.
Therèse haalde een biljet van honderd uit haar kleine meisjestasje en gaf het met haar credit card aan een toesnellende ober. "Stop dit in de zwarte kas, doe de groetjes aan je baas en kom even snel terug met de rekening. We moeten gaan."
"Gaan we?" vroeg Henk.
"Ja schat. Als je een toetje wil weet ik wel iets leuks. We gaan met zijn vieren splashen in het hotel."
Ik schoot in een lachstuip, maar ik had rode wijn in mijn mond en die kwam er grotendeels weer uit. Ook Marieke begon te giechelen.
"Je durft je toch wel uit te kleden voor hem hè?" Therèse legde een moederlijke arm op Mariekes pols.
"O, ik ken Henk al in zijn blootje hoor."
"Echt waar? Vertel!"
"We zijn getrouwd."
"Oh, vies geil sletje!” zei Therèse tegen Henk. Ze kneep hem schalks in zijn wang. “Je ligt met mij te rollebollen terwijl je getrouwd bent! Dat had je dan wel even mogen zeggen schat! Je hebt mazzel dat ik niet ouderwets ben. Maarre...?" Ze wuifde vragend mijn kant op.
"Oh, ik ben een collega van Henk en Marieke. Ik, eh..."
"Tijl is mijn maitresse."
Dank je Marieke. Vaarwel erfenis.
"Sjongejonge, wat een wereld. Waar moet dat heen met de normen en waarden?" Ze drukte haar Marlboro Light uit in de eendenleverpaté, die onaangeroerd was gebleven.
De ober kwam en Therèse zette haar handtekening. "Kom, lopen jullie maar vast naar de auto. Ik moet nog even plassen."
"Ik ook," zei Marieke.
Daar stond ik dan met Henk.
Morgen zou ik weer stage lopen, en hem treffen in de koffiekamer. Een praatje over de een of andere onderwijskundige vernieuwing: misschien zou na het ogo (ontwikkelingsgericht onderwijs) en het ego (ervaringsgericht onderwijs) nu het lego ontwikkeld zijn: het legosteentjesgericht onderwijs. Daar zouden we dan morgen een beetje wijs over staan lullen. Morgen zou Henk de woestijnrat van mijn lesbische onderbuurvrouw, die ik een week of twee te logeren had, aantreffen in het herentoilet. Zag dat arme beest ook eens een echte leuter. Morgen zouden we - kortom - als collega's onder elkaar zijn. Maar nu moest ik eerst met hem in bad.
Zou hij werkelijk een langere hebben?
Dat horen we volgende week dan wel weer.
