De grootste piemel van Amsterdam
De onthulling van de grootste piemel van Amsterdam zal op dit punt in de column niet meer zo'n verrassing zijn. Die hangt ongetwijfeld tussen de benen van Nicolaï, de mannetjesolifant die sinds een jaar Artis opvrolijkt met zijn gedraaf en getrompetter. Zijn voorganger, Murugan, was beroemd in heel Nederland vanwege zijn grote probleem: hij wist niet hoe hij moest neuken. Nicolaï lijkt dat wel te weten. Als een enthousiast pubertje draaft hij achter de dames aan, zijn piemel achter zich aan over de grond slepend. Het volwassen deel van het publiek reageert altijd wat gegeneerd over die gezellig heen en weer wapperende paarse sliert. Vrouwen trekken vaak een beetje wit weg, mannen rechten onwillekeurig hun schouders en gaan opeens veel lager en stoerder praten. "Die beantwoordt natuurlijk wèl al die spam over penisvergroting..." hoorde ik laatst een omstander toch wat treurig zeggen. Maar dat is natuurlijk gewoon de kift.
Veel interessanter in de lijst van grootste piemels is de tweede plaats. De zeeleeuw komt daar duidelijk niet voor in aanmerking. In een ingewikkelde onderwaterdans probeert hij zijn kleine prikkertje enthousiast in een dame te stoppen, maar faalt daarin jammerlijk omdat de betreffende dame steeds op het moment suprème omdraait om te kijken wat hij nou allemaal aan het uitvreten is daar aan haar achterkant. Ik zie ook wel de anatomische onmogelijkheden van zijn pogingen. "hoe planten zeeleeuwen zich eigenlijk voort?" vraag ik me hardop af. "Ik weet het niet," antwoordt een man naast me, "maar het is vrij duidelijk dat die zeeleeuw het óók niet weet."
Wie ik verdenk van een grote piemel, maar waarvan ik het bewijs zelf nooit heb kunnen aanschouwen is Bram. Bram is een capibara, een soort cavia maar dan ter grootte van een hond. Ik vind cavia's (is het enkelvoud van cavia eigenlijk cavium?) toch al van die rare onaantrekkelijke beesten, zo'n hompje vlees met wat oortjes en klauwtjes eraan, maar de schaalvergroting maakt het er bij Bram niet beter op. En dan ook nog zo'n naam die bij de mensen wel lekker scoort, maar die onder capibara's altijd louter voor hoon zorgt. Zo'n beest móet wel een enorme piemel hebben ter compensatie. Anders zou het gewoon niet eerlijk zijn.
Een andere goede kanshebber is Ivo. Die zou niet misstaan in de body-pump afdeling van de gemiddelde sportschool. Brede schouders, smalle heupen, strak kontje, een six-pack waar je u tegen zegt. Hij kijkt wel boos, met zijn eeuwige diepe frons, maar eigenlijk zijn gorilla's best goedaardige beesten. Ik heb me laten vertellen dat ze onder de apen de enigen zijn die een volledig vegetarisch dieet hebben. Het punt is dat ze hun eigen kracht niet goed kennen, en nogal snel geïrriteerd zijn. Net als Nicolaï had Ivo een voorganger die het neuken niet kon leren, en is híj dus tussen het groepje meiden gezet om nageslacht te verwekken. Dat wil nog niet zo lukken, want Ivo heeft zelfvertrouwen-issues. Die twee giebeltrutten zitten de hele middag in een hoekje samen te smoezen en te giechelen, en dat werkt negatief op Ivo's libido. Men heeft een tijd geprobeerd hem te stimuleren met gorillaporno, maar dat leverde alleen maar meer gegiechel op. Maandenlang draaide in het gorillaverblijf doorlopend een videofilm van een gelukkig gorillagezinnetje (oe, de alliteratie!), het verwekken, het baren en het opvoeden van nageslacht. Maar Ivo had liever iets van Bruce Lee dus is het project gestaakt. Nu is alle hoop gevestigd op een geïmporteerde tante uit de Apenheul die wel van wanten weet en die het stel seksuele voorlichting moet gaan geven. Het gegiechel zal wel tot bij de pinguïns te horen zijn.
In het licht van bovenstaande vind ik trouwens eigenlijk dat Ivo niet mee mag tellen in de verkiezing van de opéennagrootste piemel van Amsterdam. Hij moet het wel dóen. Trouwens, die supergespierde sportschooltypes hebben meestal ook maar een heel treurige miniatuuraanhangseltje bungelen onder dat wasbord. Al dat gewichtheffen is gewoon compensatie. Dus Ivo valt af. Want eerlijk is eerlijk, het verhaal van Ivo leert ons wel een belangrijk punt: als je niet weet wat je er mee moet doen, maakt het ook niet uit of hij over de grond sleept terwijl je een meisje achtervolgt.
Om alle heren dan maar weer eens gerust te stellen. Nicolaï hoeven wij vrouwen niet bij ons in bed want die is te enthousiast, Ivo moeten we ook niet want die bakt er niks van, over Bram heb ik niet genoeg informatie maar ik zie het somber in vanwege zijn onaantrekkelijke uiterlijk, en dat zeeleeuwtje kan het natuurlijk wel vergeten. Mijn man ziet ondertussen de titel van deze column en eist van me dat ik vermeld dat ik de winnaar gewoon thuis op de bank heb zitten: vijfentwintig centimeter pure pleasure. Hij wil nog dat ik er aan toevoeg dat het echt geen ijdelheid is. Maar om maar eens een toepasselijke Amerikaanse term te gebruiken: he is stretching it. De moraal van het verhaal is, dat dat er niet toe doet. Size doesn't really matter. Hebben jullie je toch lekker laten misleiden door mijn titel en mooi voor Jan Lul op het linkje geklikt. Puh.
