Foei Nathalie!

Ik zit altijd achteraan. Het leukste aan examen doen vind ik namelijk dat ik om me heen kan kijken naar volslagen wanhopige sukkeltjes die wild in de rondte aan het gokken zijn. Daar heb ik meestal tijd genoeg voor, want examens zijn niet moeilijk.

Tenminste, niet voor mij.

Kijk ik recht vooruit, dan zie ik handen gestrekt de lucht in gaan: even uitrekken van de schrijfkramp die is ontstaan door al die meters onzinnig gekriebel. Ik zie hoofden steunend op twee handen, de ellebogen licht uiteen - verraadt een nauwelijks merkbaar schokken tussen de schouderbladen dat ze aan het huilen is? Ik zie driftig krassen, iemand heeft kennelijk tijdig ingezien dat zijn antwoord te belachelijk is om te laten staan. En ik zie hoe de surveillant met zijn vinger een stukje drop van zijn tand probeert te schrapen.

Ik lees de volgende vraag. Hoe verhoudt de New Deal zich tot de Amerikaanse tradititie van een liberaaleconomische politiek? Verveeld krabbel ik het antwoord neer. Dat weet een baby. Dat ze dit een eindexamen durven noemen zeg. Wat mij betreft is het een entreetoets voor het basisonderwijs.

Kijk ik naar links, dan zie ik hoe Nathalie de binnenkant van het deksel van haar etui bestudeert. In de wirwar van gepriegelde steekwoorden probeert ze zeker een antwoord te vinden. Hoe ze door het VWO heeft kunnen rollen, heeft me altijd al verbaasd. Lef heeft ze wel, als de surveillant haar betrapt, kan ze haar diploma voor eeuwig vergeten.

Haast sloom loop ik naar voren. Ik pak een dropje uit het zakje Venco van de surveillant en lever de vragen 1 tot en met 4 in. "De rest?" fluistert hij. "Ik hoef maar een vijf te halen," mompel ik terug.
Ik aarzel, maar ik doe het toch. Nathalie enkele reis richting kassa-carrière. "Het meisje naast me heeft een spiekbrief in haar etui."
De surveillant zoekt het lege tafeltje waar ik gezeten heb. Het is het enige. Zijn blik glijdt over de weelderige vormen van Nathalie.
Hij wordt rood.
Wat? Waarom bloost hij nou? Aha, zou het...? Natuurlijk!
Ik doorzie hem meteen. Dus zó is Nathalie door het VWO gerold....

Grinnikend loop ik weg, op zoek naar een broodje. Vanmiddag Engels. Zal ik gaan?