Reclame voor de ziel

In mijn brievenbus vond ik de afgelopen week twee piepkleine boekjes op broekzakformaat. Ze waren bijna verdronken tussen het reclamegeweld van de Mediamarkt, de Gamma en de Marskramer (buurtkinderen hebben weer eens alle ja/nee-stickers van de bussen gesloopt), maar mijn scherp oog had snel in de gaten dat het hier om een heel ander soort reclame gaat dan die welke normaliter 's Neerlands brievenbussen vult. Ditmaal namelijk geen overdaad aan flitsende foto's van verleidelijke producten die ieder normaal mens met zwak vlees als vanzelf in de hebberigste consument omtovert. Ditmaal geen aanbiedingen in chocoladeletters die zelfs de tevreden burger die dacht niets nodig te hebben op stel en sprong naar de winkel doet spoeden om die MP3-speler, die bladerenblower of die pannenset met antiaanbaklaag aan te schaffen. De boekjes bevatten téksten, alleen maar teksten. Ook reclame natuurlijk, maar dan wel reclame die uit is op de inhoud van de ziel, in plaats van die van de portemonnee.

Wie zo goed is geweest de moeite te doen al die boekjes rond te brengen, wordt in geen van beide gevallen helemaal duidelijk. Net zo min als duidelijk is waarom deze twee boekjes allebei in dezelfde week in mijn stickerloze brievenbus zijn gedeponeerd. Of het zou vanwege Pinksteren moeten zijn? Dankbaar ben ik de afzenders echter wel. De boekjes geven namelijk een heel aardig inzicht in de aard en inhoud van de twee meest omvangrijke godsdiensten die ons land rijk is.

Het ene boekje - zonder titel en zoals gezegd zonder afzender - bevat opbeurende teksten die de lezer prompt goede zin geven eens flink in gebed te gaan. Zo leren wij bijvoorbeeld wat we aan moeten vangen, mocht een ongelovige onverhoopt ons pad kruisen: "Grijpt hem en sleurt hem in het midden van het laaiende Vuur. Giet daarna als marteling kokend water op zijn hoofd. Proef dit! Voorzeker gij waart eens de machtige, de eerwaardige. Dit is inderdaad datgene waaraan jullie twijfelen." Handige instructies natuurlijk, waarvan het goed is ze af en toe nog even na te kunnen lezen.

Ook het andere boekje - geschreven door ene Nicky Gumbel - is overigens een enorme eye-opener. Terwijl ik al jaren een redelijk tot behoorlijk redelijk gelukkig leven leid, zonder daarvoor ooit hogere machten in te hebben geroepen dan zo nu en dan een lekker pilsje en een algemeen vermogen van kleine dingen te genieten, weet ik nu dat dat eigenlijk helemaal niet mogelijk is. "Iemand met kanker", zo lees ik, "heeft een dokter nodig, of hij dit beseft of niet. Zo heb jij vergeving nodig, of je dat beseft of niet. Net zoals met kanker is degene die beseft wat hij nodig heeft beter af, dan degene die zich in slaap laat sussen door een vals gevoel van zekerheid." Potverdomme! En ik maar denken dat ik zomaar gelukkig kon zijn!

Terwijl ik intussen al een flinke ketel water op het vuur heb gezet - ik vermoed nogal wat ongelovigen in mijn directe nabijheid - lees ik verder in het tweede boekje: "We hebben allemaal vergeving nodig. Zonder vergeving zit je zwaar in de problemen. Want God is niet alleen een liefhebbende vader, maar ook een rechtvaardigende rechter. Je accepteert wat Jezus voor jou aan het kruis heeft gedaan, of je betaalt op een dag zelf de rechtvaardige prijs voor de dingen die je verkeerd hebt gedaan." Verontrustender dan de tekst is de illustratie op dezelfde pagina, waarop een grote hand (de hand van God natuurlijk, maar zo'n afbeelding mocht toch niet van de Christenunie, getuige de rel die ontstond na een reclame van Versatel waarin eenzelfde hand figureerde?) wijst naar een schuldbewuste meneer in een duidelijk te dure automobiel waar een paar bevallige dames tegenaan leunen. Auto's en mooie vrouwen mogen dus niet! Over andere geboden blijf ik helaas in het ongewisse, maar dat laat zich natuurlijk raden. Hoe dan ook, ik weet genoeg; het water kookt, de auto gaat op Marktplaats en ik, ik haast me naar het postkantoor voor een paar nieuwe ja/nee-stickers.