De hemel is voor angsthazen
Ik geloof niet in de hemel. Dit aardse leven is mooi genoeg. Of akelig genoeg, al naar gelang de luim van de dag. Ik moet er niet aan denken dat het daarboven nog eens voortgezet wordt. Ben je helemaal klaar met je familie en je collega's en staan ze daar weer voor je neus. Moet je weer verjaardagen vieren. Ik hoef niemand terug te zien. Misschien komt dat trouwens vooral omdat ik nog niet zoveel mensen om me heen heb verloren. Mijn belangrijkste argument in mijn eigen kleine bij elkaar geshopte persoonlijke religietje is dat ik het in dit leven wil doen. Hier moet het gebeuren, of er gebeurt niks, en dat is dan ook prima. De hemel is een plek voor angsthazen, heb ik bedacht. Voor mensen die er niet tegen kunnen dat het leven feitelijk zinloos is. Natuurlijk is het leven zinloos en ik kan mijn lol niet op. Het is hier te doen en dan is het weer afgelopen. Maak er wat van, of niet. Maar schiet in godsnaam niet zomaar je kinderen dood.
Machteloosheid kent vele uitingen en gradaties. "We hebben nooit wat aan ze gemerkt, het waren zulke aardige mensen". Dat is doorsnee de reactie van buurtgenoten op het verschrikkelijk drama in Hilversum. Logisch, als u wel iets gemerkt had, mogen we toch hopen dat u aan de bel had getrokken. Stel je voor dat een dappere buurvrouw voor de camera zegt: "Ik had al een tijdje het gevoel dat hij zijn kinderen iets ging aandoen, maar ik dacht: ik kijk het nog even aan".
We weten niet wat we ermee aan moeten en dat valt ons ook niet kwalijk te nemen. Een vader die zijn drie zoons en zijn eigen vrouw en vervolgens zichzelf het leven ontneemt. Zeg er maar iets zinnigs over. Ik geef het je te doen. Wat rest is stilte en verslagenheid. Maar dat levert zo'n lullige aflevering van NOVA op en dus wordt er dapper gediscussieerd over het dienstwapen. Er zijn drie kinderen dood en we weten niks beters te verzinnen dat te praten over het dienstwapen.
Maar ja, wat kun je doen? Het condoleanceregister tekenen? Ik heb er over nagedacht omdat ik vaak in Hilversum ben en het drama me daarom wellicht extra raakt. Maar waarom zou ik mensen condoleren die ik helemaal niet ken? Wellicht gewoon om iets te doen, een persoonlijke daad te stellen. Heel legitiem natuurlijk.
Want alles is in dit verband legitiem. In NOVA over het dienstwapen debatteren, bloemen leggen of een register tekenen. Niks mis mee. Maar het leidt wel af van waar het eigenlijk om gaat. Dat er dingen gebeuren die totaal zinloos zijn. Die we niet hebben zien aankomen, die we niet kunnen begrijpen en waar geen enkele diepere betekenis achter schuil gaat. Drie kleine kereltjes zomaar weg. Pief, paf, poef naar een andere wereld.
Oh nee, daar geloofde ik toch niet in: in zo'n andere wereld. Daar wil ik best pragmatisch in zijn als het zo uitkomt. Als er zinloos drie jongen levens worden beëindigd dan geloof ik even heel graag in een hemel. Een prachtig voetbalveldje waar de broertjes nog jarenlang kunnen ravotten met iedere dag pannenkoeken en patat en urenlange afleveringen van Spongebob op de tv. In mijn hemel weet je niet waardoor het aardse leven tot een eind kwam dus kunnen de jochies rustig bij hun vader op schoot kruipen.
De hemel is voor angsthazen en misschien ben ik er wel één inderdaad. Een vader die zijn drie zoons doodschiet, daar word ik bang van. Dat bezorgt me de rillingen en ik weet er geen weg mee. Ik vind het gerechtvaardigd om dan iets te verzinnen waardoor het iets draaglijker wordt. Christenen vinden het vast niet erg als ik dat concept hemel even een paar weekjes lease. Om het al te zinloze iets minder zinloos te laten lijken.
