Kanker
Opa was een groot muziekliefhebber. Sterker nog, hij was operazanger van beroep. Maar muziek had voor hem op het laatst geen enkele betekenis meer. Hij las graag, maar in de laatste maanden liet hij al zijn literatuur in de kast staan om het nooit meer te herlezen. De man die altijd zulke mooie morbide grappen kon maken (ook over zijn eigen ziekte) leek niets meer te willen dan slapen, maar hij kon die slaap maar niet (be)vatten. Zijn turbulente leven vol expressie en creativiteit maakte hem tot een intrigerend persoon. Althans, voor mij. Al dat leven, al die passie leek van maand tot maand uit zijn lichaam te worden leeggezogen door iets dat onzichtbaar is. Een ziekte die je niet kunt aanraken of weg kunt nemen. Een valse landverrader die je verlinkt op het moment dat je eindelijk rust in je schuilkelder hebt gevonden.
Opa had een pacemaker. Dat ding moet er ook nog eens uitgehaald worden. Hij zit vol platen en schroeven want een ziekenhuisverleden heeft ie wel. Hij wordt gecremeerd en dan moet die pacemaker er dus uit anders ontploft de oven. We hebben sowieso Greenpeace maar gebeld aangezien we niet zeker zijn van verdere luchtvervuiling met al die schroeven en dergelijke.
Opa had morbide humor en ach, het is een familiekwaaltje. Het helpt je de dag door. Toch ben ik woedend. Woedend op het onzichtbare. Kwaad en woest ben ik op de laffe aanval op iemand die ik zo lief heb. Er bestaat geen leger, geen geniaal plan van Bush en geen atoombom tegen deze ziekte. Je kunt demonstreren wat je wil maar als alles ongeneeslijk is verklaard kun je alleen nog maar met je witte vlaggetje liggen wachten op het einde.
Er sterven jaarlijks vreselijk veel mensen aan kanker. Er worden talloze programma's en campagnes bedacht om de mens gezonder te laten leven zodat hij of zij minder kans krijgt op deze ziekte. We staren ons blind op de onaangekondigde aanval en vergeten soms te genieten. Gelukkig is er ook progressie in de hele medische wereld gaande met betrekking tot deze ziekte. Wat zou het mooi zijn als de kinderen van morgen in de geschiedenisboeken kunnen lezen dat er vroeger mensen stierven aan kanker. Waarna een kinderklas in lachen uitbarst en zich het niet kan voorstellen dat er mensen van de aardkloot verdwenen bij zo een griepje.
