Aan de mannen van Nederland

Er is iets mis met Nederlandse mannen. Jullie zijn te zelfingenomen, te stuntelig, en vooral: te weinig origineel. En dat is een kwelling voor de Nederlandse dames. We wíllen geen vuurtjes meer geven aan mannen die zelf een aansteker hebben, we hèbben elkaar nooit eerder ontmoet, een gesprek over het weer interesseert ons geen moer, en ja, we komen wel vaker in die tent, maar wat zou dat? Heren, dat standaard repertoire is voor ons een kwelling! Steeds moeizamer brengen wij die glimlach op en besluiten toch maar een drankje te drinken op jullie mooie blauwe ogen, steeds vaker snauwen we jullie af en negeren jullie verder. Statistieken wijzen uit dat elk jaar meer vrouwen in de twintig en dertig op zaterdagavond alleen thuis zitten, en dat komt allemaal door JULLIE gebrek aan creativiteit.

Ik werp me op. Voor mezelf. Voor mijn vriendinnen. Voor alle vrouwen in de wereld ga ik jullie opvoeden, zodat jullie je kunnen gedragen als we jullie tegenkomen in de kroeg, in de trein of in de supermarkt. Ik ga jullie leren welke grapjes we niet waarderen, welke versiertrucs we al veel te vaak hebben gezien, om welke opmerkingen we de volgende dag met onze vriendinnen tijdens de koffie vol leedvermaak de slappe lach zullen krijgen. Want maken jullie je geen illusies mannen, jullie gaan vreselijk over de tong. Ik heb heel vaak afgeluisterd hoe jullie over vrouwen praten, en geloof me: wij zijn véél en véél erger.

Waarom wij altijd in groepjes naar de wc gaan? Voor de tussenevaluatie. Om te bespreken of die blunder van daarnet fataal is en opgaat voor de afknapper van de eeuw, of dat je toch nog een kans krijgt. Wees je ervan bewust dat al onze vriendinnen -en vage kennissen als het zo uitkomt- je intiemste details kennen. Ze weten hoe lang hij is, welke kant hij opstaat, wat voor kleur haar je op je billen hebt, waar je goed in bent, waar je hopeloos hebt zitten klungelen, hoe lang je erover doet, hoe snel je weer verder kunt, hoe vaak het je lukt op een nacht. Omdat we bang zijn dat ze je zullen inpikken, maken we je in onze verhalen altijd zo belachelijk mogelijk. Vandaar dat onze vriendinnen altijd zo meewarig naar je kijken.

Wij zijn genadeloos. In jullie gezelschap doen we ons voor als lieve, bescheiden, verlegen meisjes, maar thuis in onze slaapkamer schikken we ons bh-bandje zodanig dat we weten dat jullie geen zinnig woord meer kunnen uitbrengen, oefenen we voor de spiegel in vooroverbuigen en blozen en prikken we waar nodig wat in een voodoo-poppetje. Aan jullie de taak om te doen alsof jullie doen dat jullie al die inspanningen niet zien. Want we zijn beledigd als jullie ons alleen als sekssymbool zien -dat hoort, daar hebben onze moeders hun bh's voor verbrand- maar we zijn stilletjes vreselijk gekwetst als jullie niet onder de indruk zijn van onze pogingen. Wij willen helemaal niet slechts begeerd worden om ons innerlijk, dat zeggen we alleen maar om jullie te pesten.

Vliegt het jullie al aan? Het is ingewikkelder dan jullie dachten he? Jullie dachten dat je alleen maar een bolletje sokken in je broek hoefde te stoppen en ons een drankje aan te bieden, en nu blijkt er een hele gebruiksaanwijzing aan vast te zitten. Maar wees niet bang. Ik zal jullie bij de hand nemen, en stapje voor stapje de weg wijzen naar ons bed. Want uiteindelijk is dat toch het enige waar we allemaal op uit zijn. Wij net zo goed als jullie.

Les 1: Die grap van die leren broek en die leren pijpen: niet maken. Die hebben we al zevenentachtig keer gehoord. En de eerste keer was het al een fatale afknapper.

Phileine