De laatste klus van Leo

In de zomer van 2006 wordt in Duitsland het wereldkampioenschap voetbal gehouden. In alle delen en uithoeken van de wereld worden er al sinds de zomer van 2004 kwalificatiewedstrijden gespeeld, waarbij allerhande landen zich proberen te plaatsen voor één van de grootste sportevenementen ter wereld. Inmiddels gaan we richting de ontknoping, want zo rond november van dit jaar moet bekend zijn welke 32 landen op dat WK mogen gaan aantreden. Waar beslissingen vallen, ontstaan en sneuvelen reputaties. Er sneuvelen ook trainers, die vervangen moeten worden. Zo bereikte ons het bericht dat Trinidad & Tobago, dat deelneemt aan de finalepoule van de kwalificatie in Noord- en Midden-Amerika, ook een nieuwe bondscoach had aangesteld. Onze eigen Leo Beenhakker.

Beenhakker, de praatpaal van de Nederlandse voetbalwereld. Erkend crisismanager, die in tijden van nood kan worden gebeld en op die manier al clubs als Feyenoord en América uit het slop haalde. Wie in de problemen zit, belt Beenhakker, geeft zijn locatie aan hem door en maakt een grote kans dat Leo daadwerkelijk komt. Tot voor kort was hij nog adviseur bij De Graafschap, in Doetinchem.

Dat was een plaats die niet echt paste bij kosmopoliet Beenhakker, die zonder ooit op niveau te hebben gevoetbald trainer was van erkende topclubs als Real Madrid, Ajax en Feyenoord. Voetbalzendeling die Arabieren in Riyad in teamverband wilde laten denken, maar sneuvelde voor hij zijn missie kon afmaken. Een man met het reizen in het bloed, die Zaragoza aandeed, in Zürich en Mexico werkte en ooit ook probeerde het ambitieuze Istanbulspor in de vaart der volkeren van het Turkse voetbal op te stuwen, met zijn al even rap van de tongriem gesneden collega Fritz Korbach als assistent.

Leo, eeuwig onderweg, maar ook eeuwig thuiskomend. Hij kwam als geboren Rotterdammer ooit weer thuis bij Feyenoord, na een directiefunctie bij Vitesse. De geur van het gras dreef hem uit het kostuum terug het trainingspak in, op een moment dat Feyenoord diep in de problemen zat. Leo kwam thuis, werd kampioen, maar verbaasde vriend en vijand door na zijn opstappen in Rotterdam vrolijk opnieuw thuis te komen, maar ditmaal in Amsterdam. Daar werd hij technisch directeur bij Ajax, waar hij later opstapte wegens privé-problemen.

Beenhakker, de man die volgens zijn critici nog nooit een zinnig woord over voetbal heeft gezegd, maar door zijn verbale kwaliteiten spelers voor zich wist te winnen en te motiveren. Leo is de vleesgeworden zucht, die zich vermoeid afvraagt of 'we het daar nou weer over moeten gaan hebben?' Leo, met zijn karakteristieke poses, de hand door het dunner wordende haar, maar wel de problemen die over het paard getilde jonge voetballers zouden veroorzaken tot op het bot relativerend. 'Als er straks kleine Midotjes komen, wordt die Ferrari vanzelf een gezinswagen.' Dezelfde Leo die nog altijd de nimmer onthulde misstanden van de Oranje-selectie op het WK van 1990 niet naar buiten heeft gebracht. De man die Duitse journalisten verbijsterde door te vragen of ze misschien 'eine Stunde' hadden, op hun vraag wat er mis was met het Duitse voetbal nadat Feyenoord in de Europacup VfB Stuttgart van het veld had geblazen. Om vervolgens twee weken later in eigen huis alsnog door de getergde Duitsers uitgeschakeld te worden. De zucht van Leo werd er alleen maar hartgrondiger van.

Leo, wiens woorden soms als een madrigaal van een eenvoudige stadsjongen klonken, gaat nu weer aan een nieuwe klus beginnen. Als man van 62 gaat Leo de voetballers van de eilandengroep Trinidad & Tobago alsnog richting WK proberen te helpen. In een land waar de mannen volgens de meest recente cijfers gemiddeld nog geen 67 worden en Leo dus eigenlijk al hoogbejaard is. Uit een bevolking van net iets meer dan één miljoen inwoners kan Leo een elftal gaan samenstellen.

Ik zie het hem nog lukken ook. Zuchtend, de handen ten hemel heffend en in aandoenlijk zelf aangemeten Engels de voetballers het idee geven dat ze de besten zijn. Motiveren, heet dat. Leo heeft nooit anders gedaan en zal nooit iets anders doen. Het is zijn zoveelste laatste klus en net als altijd zal ook dit zijn laatste klus niet zijn. Leo blijft altijd onderweg, zo lang als hij kan. Zijn laatste adem zal hij uitblazen in de vorm van een zucht. Simpelweg omdat Leo niet anders kan. En niet anders wil.