Rennen? Me reet!

Ik zie ze wel eens in het park, die joggers. Hun ademhalingstechnieken spotten werkelijk met alle milieuwetten. De lentebloesem neemt spontaan de herfstkleuren aan. Het lijkt wel alsof ze af en toe een olympische limiet moeten halen. Maar als CZ nu werkelijk dit plan wil doorzetten, dan vrees ik dat “lekker ongestoord met de hond door het bos wandelen” er niet meer in zit. Een doomscenario. Een bos vol amateur-joggers.

Ik zie het al voor me, huismannen in lubberende HEMA shirtjes die, met hun laatste beetje puf, de bonus van 100 euro proberen te halen. En als het een beetje traditie begint te worden – zo op een zondagochtend – dan nemen ze de vrouw, de kinderen, de hond, het picknicktafeltje en de routekaart mee. De Nederlandse bossen raken overvol met de huis – tuin – en - keukenjoggers. Probeer Bello dan nog maar eens rustig aan het lijntje te houden.

Het joggen wordt dan ook veel te idyllisch gepresenteerd in de sportbladen. Heb je ooit in je hele leven een vrouw zien glimlachen tijdens deze tijdrovende bezigheid? Heb je ooit, in het echt, een man trots door een weiland zien rennen terwijl hij vriendelijk naar de fietsers zwaait? Ik kan me nog goed herinneren dat ik ooit eens zo’n manische nepatleet van de weg gereden heb, omdat die net om de bocht kwam aanrennen. Nou ja, een poging tot rennen moet ik er derhalve bijzeggen want een motorische gestoorde met het syndroom van Down zou nog esthetischer zijn pas versnellen.
Goed, de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik zelf ook geen held ben in het rennen. Sterker nog, mijn conditie zou je kunnen vergelijken met die van een slak die lijdt aan een chronische vorm van astma. Niets, maar dan ook helemaal niets krijgt mij vooruit of aan het sporten. Het jolige samenzijn van mannen op een sportterrein doet mij denken aan het bezoeken van een homobar in Nijmegen. Maar ik begrijp dat sport belangrijk is voor de economie, de mens zelve en het patriottische gevoel. Of, om maar even Deelder te citeren, “ik vind het prima, ik vind het best, maar dan wel zonder mij". Maar aan de andere kant heb ik ook helemaal geen zin om honderd euro extra te gaan betalen aan mijn zorgverzekeraar.

Hoe zit het dan met de hardwerkende mensch die graag iets vets wil eten na de gedane arbeid. Als het aan CZ ligt komt er een extra belasting op versnapering zoals daar zijn, kroketten, frikadellen en andere ranzige edoch heerlijke hapjes. Rennen naar een cafetaria, zou dat niet de ultieme oplossing zijn? Nee, want dan ontslaan ze de kantine troella die dan weer thuis zit met haar 4 katten en de afbetaling van haar nieuwe Wehkamp ondergoed. Nee, laat de kantines van de zaak in godsnaam open!

Investeren in gezondheid, dat is het doel van CZ. Zorgen dat de verzekerden niet hoeven te claimen. Maar gevaar zit in een klein hoekje. Veel te veel rennen schijnt hartritmestoornissen te veroorzaken en ik kan niet garanderen dat ik de eerstvolgende jogger die ik tegenkom niet tussen mijn fietsspaken krijg. Geheel per ongeluk natuurlijk, dat spreekt voor zich.