Lodewijk op oorlogspad
Op 10 januari heeft Lodewijk de Waal als voorzitter van het FNV zijn nieuwjaarstoespraak gehouden. Veel geblaat, weinig wol, zal waarschijnlijk de eerste reactie zijn. Dit keer echter niet. Lodewijk heeft een boodschap! Lodewijk heeft een missie! Lodewijk gaat op oorlogspad!
Lodewijk wenst iedereen ‘een duidelijk beter jaar dan 2004. Omdat Nederland beter verdient!’ Resumerend: 2004, het jaar van de terugkeer van de FNV aan het oorlogsfront. Het jaar waarin ‘de Nederlandse vakbeweging, de FNV voorop’ schaamteloos duizenden indoctrineerde. Het jaar waarin ze mensen haar mening opdrong door het verkondigen van halve waarheden, doorspekt met eigen meningen. Het jaar waarin de vakbonden, na de presentatie van de economische plannen, actie gingen voeren tegen het kabinetsbeleid. Dat deze plannen nodig waren nadat Paars enorme schulden had opgebouwd deed er toen niet meer toe. Immers, meer uitgaven betekende op korte termijn meer geld voor de burger (lees: het FNV-lid) en aangezien mensen vaak een kort termijngeheugen hebben, was Lodewijk ‘the man’.
Je zou denken dat het voorlopig genoeg is geweest. Het volk heeft zich laten horen, het kabinet heeft de hint begrepen en de plannen enorm versoepeld. Voor Lodewijk is het niet genoeg. Lodewijk kan een lichte erectie namelijk niet onderdrukken als hij op een podium staat en tienduizenden mensen naar hem zwaaien. Lodewijk vindt het geweldig als hij in het midden van de aandacht staat. Nu de aandacht begint te verslappen, zint hij op nieuwe dingen. Lodewijk trekt ten strijde.
De oorlogsverklaring is in zijn nieuwjaarstoespraak uitgesproken. Niet alleen heeft de FNV ‘de confrontatie die het kabinet Balkenende heeft gezocht glansrijk gewonnen’. De werknemers willen volgens Lodewijk nog steeds niet luisteren. Lodewijk heeft ‘de komende CAO-onderhandelingen nog wat met elkaar te verrekenen’. Lodewijk is heel stellig, wie niet horen wil moet voelen! Gaat ‘de kaste van managers’ niet luisteren, dan zal een ‘CAO-conflict opdoemen’. De ‘rules of engagement’ zijn hierbij duidelijk. Lodewijk overlegt niet langer, hij gaat alleen nog maar onderhandelen! ‘Het is ook niet vanzelfsprekend dat ze (Red.: de werkgevers) voor eeuwig een logische partij in de onderhandelingen zijn die op centraal niveau worden gevoerd’. De werknemers zijn immers de ruggengraat van de economie! Zonder werknemers geen uitgaven in Nederland. Dat er zonder werkgevers geen banen zijn en ze elkaar even hard nodig hebben, wordt gemakshalve vergeten.
In zijn niets ontziende veldtocht worden niet alleen de Nederlandse regering en de werkgeversorganisatie aangevallen, ook de SER krijgt een offensief te verwerken. De SER is een onafhankelijk adviesorgaan van de regering en het parlement bij sociaal-economische zaken. Alhoewel zij is opgericht om bedrijven (via de SER) inspraak te geven in het te voeren beleid, is het volgens Lodewijk een verlengstuk van politieke partijen en dat zint hem niet. Zelf is hij tenslotte politiek neutraal. Hij is immers niet voor solidariteit en gelijkheid. De associatie van Lodewijk met de (politieke) kleur rood is volkomen onlogisch en onterecht. Maar aangezien de SER niet langer politiek neutraal is, althans niet politiek rood, moet ook deze op de schop. Goed zo Lodewijk! Alle organisaties die niet aan jouw eisen voldoen, moeten veranderen. Val ze maar aan, net zolang tot ze voldoen aan jouw ideeën. Velen zijn je in het verleden voorgegaan. Als je maar lang genoeg doorgaat met je ‘hervormingen’, kom je vanzelf in de geschiedenisboekjes.
De toon is duidelijk. Er wordt niet langer overlegd, er wordt onderhandeld! Er wordt niet alleen geluisterd, er worden eisen gesteld! Er wordt niet gegeven, er wordt genomen! Want, zoals Lodewijk tot slot opmerkt, ‘Samenwerken moet van twee kanten komen.’ Goed zo Lodewijk, dat is nog eens solidariteit en gelijkheid. Zij zijn groot en wij zijn klein, nu willen we ruilen!
