Over enkele jaren ga ik me verhangen
Zojuist zag ik dat er blauwe bandjes zijn voor Azië. Binnenkort heb je handgevlaste Darfur-bandjes die door hongerige negers met boombast in elkaar zijn gezet en die je voor ¤10,- kunt kopen. Of wat dacht je van de Irak-bandjes die gemaakt zijn met de huid van gemartelde Irakezen voor ¤15,-? En laten we vooral de Ayaan Hirshi Ali bandjes niet vergeten die gemaakt zijn van roestige scheermesjes met vaginaal bloed voor ¤20,-.
Op dit moment is the sky the limit en rijken de bandjes tot aan je nek.
Het streven was nobel, en toegegeven toen het Armstong-bandje uitkwam, vond ik dat eigenlijk wel een handige manier om geld in te zamelen voor kanker. Totdat ik mensen in mijn omgeving, die ik absoluut veracht vanwege hun desinteresse in anderen, begonnen te pronken met hun gele sieraad. (Let wel: sommigen respecteer ik wel omdat ze er niet mee te koop lopen). Mensen die achteloos een zak chips op straat flikkeren en "krijg kanker!" roepen. Diezelfde mensen gingen mij opeens veroordelen dat ik hartloos was, omdat ik geen bandje had! Daarna werd het armbandje een soort van ziek statussymbool en gingen mensen ze kopen omdat andere mensen die bijvoorbeeld 'cool' zijn ze ook hadden.
Nou ja, elke hype in Nederland duurt meestal niet zo heel erg lang, maar wat nu zo jammer was dat er een kunstcollectief-ja dit verzin ik niet een kunstcollectief-een rood/oranje armbandje met 'Respect 2 all' 'ontwierpen'. Mijn god, wat een innovatie, wat een vernieuwing. Ik snap niet, dat mensen die afgestudeerd zijn aan de kunstacademie aan de haal gaan met een idee van het Armstrong bandje. Dat houdt in, dat je vier jaar bezig bent geweest om je te verdiepen in je eigen creativiteit, kleurgebruik, diepte, contrast, vormen, texturen en vormgeving met als eindresultaat een klungelig rood bandje met de woorden 'Respect 2 all' oplevert.
Als ik dus ergens geen respect voor heb, zijn het wel de geniale vormgevers die het bandje ontworpen hebben. Tevens komt het er ook nog bij dat mensen op scholen en werk altijd respect hebben gehad voor geld, en geld alleen. Zij gaan opeens prat op respect voor een ander. Dat zijn ook de mensen die zodra er weer eens iets gebeurt gaan klagen dat er geen respect meer is en godverdomme altijd moeten melden, dat zij dat wel hebben omdat ze zo'n bandje hebben. Diezelfde mensen die een rood en geel bandje hebben, 'omdat het elkaar zo mooi complementeert'.
Ik snap niet, dat mensen zo graag mee moeten doen in een hype, die zodra hij eenmaal bekend is bij het grote publiek verkracht moeten worden. Neem An en Eefje, men liep daar een stille tocht voor en liet witte ballonen los, terwijl een stoet van honderden mensen in het wit gehuld de gehele tocht stilzwijgend voor zich uit keken. Over de hele wereld gingen die beelden, indrukwekkend waren ze. Een statement.
Totdat mensen zich realiseerden, dat zo'n stille tocht uiteraard ook voor anderen kon gelden. Zo werd de stille tocht een fashion statement en geen blijk meer van respect. Dat is dus nu ook zo met die bandjes. Mensen zien het idee, gaan er in mee en slaan er in door. We hebben nu het Azië-bandje, het Geert Wilders-bandje (onder voorbehoud), het respect-bandje en het Armstrong-bandje, zodat mensen op de meest luie manier een statement kunnen maken. Het lijkt verdomme wel alsof men een stille tocht op een hometrainer doet. Dit heeft niks meer te maken met een strijd, het laten zien van je gezicht of vechten om een ideaal. Alles staat nu in het punt van luiheid, sterker nog deze 'statements' kun je bij elke sigarenboer kopen, zodat je net zo goed je geweten sust als geld geven aan daklozen op kerstmis en dan alleen op kerstmis, aangezien je het hele jaar geen reet geeft om die stinkende daklozen waarvan je maar vindt dat ze een baan moeten krijgen.
Ik stel voor, dat als je als mensheid een echt waardig gebaar van respect aan het leven wilt maken je een gekleurde strop om je nek doet en je verhangt. Niemand uitgezonderd. De ultieme erkenning dat we fout zitten, dat we doorslaan, dat we de natuur verneuken en dat we aanbidders zijn van geld en macht en het woord solidariteit decennia geleden al niet meer over onze lippen konden krijgen.
Ik ben te laf om mezelf te verhangen net zoals iedereen die dit leest dus schrijf ik maar een stukje tekst om zo weer de ellenlange verhalen van de gekwetste armband-generatie aan te moeten horen. Over vier jaar wordt deze topic misschien wel gelezen door een zestienjarig meisje, dat gehuld in kleurige armbandjes, spelden, batches, oorbellen, kettingen, enkelbandjes, ringen en piercings die elk hun eigen teken hebben. Dan hebben we zoveel leed onder een stukje doods plastic gestopt dat er simpelweg geen nieuwe woorden zijn om leed te beschrijven. Enkel dan kunnen we met opgeheven hoofd en zonder spijt naar al het leed om ons heen kijken, terwijl het ons absoluut niet meer interesseert omdat we nu eenmaal voor alles hebben betaald en dus gesteund.
Tegen die tijd als elke afgestompte ziel met dat soort dingen rondloopt, zou ik me wel kunnen verhangen...
Respect heb je, dat koop je niet.
