Red de Tibetaanse gerechtigheid!
Het lijkt de ogen van de mensheid echter af te leiden van de gruwelijkheden die zich nog altijd afspelen in de schaduw van het Himalaya-gebergte. Daar waar de lijnen tussen goed en kwaad allang niet meer speculatief zijn. In Tibet - of wat er nog van over is - bestaat er niet meer zoiets als mensenrechten of een vrije mening. China houdt het land al sinds 1950 bezet en er valt op geen enkele wijze omheen te draaien dat het er sindsdien alles aan doet om de Tibetanen en hun cultuur voor eens en voor altijd van deze aardbodem weg te vagen.
Sinds het Chinese leger begin jaren ’50 het land in nam zijn er al meer dan 1,2 miljoen Tibetanen omgekomen als direct gevolg van de Chinese bezetting. Elke uiting van de Tibetaanse cultuur is strikt verboden. Chinese immigranten worden door de regering aangemoedigd om zich in het gebied te vestigen en overtreffen het aantal etnische Tibetanen inmiddels met een ruime meerderheid. Ook worden de oorspronkelijke bewoners als tweederangsburgers behandeld op de arbeids- en huizenmarkt. De Tibetanen waren binnen dertig jaar, van een in vrijheid levende bevolking, verworden tot een onderdrukte minderheid in eigen land. Daar blijft het echter niet bij.
Chinese sterilisatieteams trekken van Tibetaans dorp naar dorp, abortussen worden uitgevoerd tot in de negende maand van de zwangerschap en pas geboren baby’s worden door middel van luchtinjectie’s omgebracht. Het is absoluut onbegrijpelijk dat de wereld blind is voor deze gruwelijke systematische uitroeiing van een compleet volk, met daarbij haar land, flora en cultuur.
De wereld doet niets. Regeringsleiders werken op veel gebieden ongestoord samen met een regime wat meer dan een halve eeuw aan misdaden op zijn naam heeft staan. Misdaden waarvan een vergelijking met de grillen van het nazisme absoluut niet misplaatst zijn.
In april 2002 werden de Tibetanen Lobsang Dhondup en de vooraanstaande geestelijke Tenzin Delek Rinpoche gearresteerd op beschuldiging van betrokkenheid bij een bom-aanslag in Sichuan en ‘splijttisme’, een Chinese term voor het actieve streven naar Tibetaanse onafhankelijkheid. Er was geen enkel bewijs en ondanks de belofte op een eerlijk proces voor het Chinese hooggerechtshof, werden de twee op 26 januari 2003 in het geheim ter dood veroordeeld. Lobsang Dhondup werd meteen geëxecuteerd. De voltrekking van Rinpoche’s lot twee jaar uitgesteld.
Tenzin Delek Rinpoche was jarenlang actief in de ontwikkeling van sociale, educatieve, medische en religieuze instellingen voor de Tibetaanse nomaden in de provincie Sichuan. Verder was hij ook een behartiger van de filosofie van de Dalai Lama om het verzet tegen de Chinese bezetting absoluut geweldloos te houden. Door zijn streven naar het behoud van de Tibetaanse cultuur en zijn invloed op de lokale bevolking zagen de Chinezen hem als een bedreiging voor hun controle over de regio. Het is zeer aannemelijk dat de Chinezen hem enkel daarom uit de weg willen ruimen.
In december 2004 zal ook Tenzin Delek Rinpoche worden geëxecuteerd. Het zoveelste onschuldige slachtoffer van een verschrikkelijke bezettingsmacht en een lakse houding van de rest van de wereld?
Nu je dit gelezen hebt weet je dat het gebeurd.
Hoe kunnen we onszelf dus nog serieus nemen wanneer we pleiten voor mensenrechten, vrijheid en het recht op een eigen mening? Hoe kunnen we onszelf nog serieus nemen wanneer we enkel blijven kijken naar een beperkt aantal politieke kwesties? Blijkbaar zijn al onze acties in de strijd voor de goede zaak maar relatief. Ondernomen uit andere doelen dan puur ethische. Waarom richten we onze pijlen der rechtvaardigheid anders niet op het zo zwaar getroffen Tibetaanse volk?
Hoe kunnen we onszelf ooit nog recht in de spiegel aankijken wanneer we dit allemaal maar blijven negeren?
