Begraaf maar
Zo maar een voorbeeld van een gemiddelde begrafenis of crematie. Herkenbaar? Waarschijnlijk wel. Nog meer standaard zijn de teksten in rouwadvertenties. "Gisteravond is van ons heengegaan onze geliefde Henk van Buuren." Wederom een opsomming van alle familietitels als: vader en opa volgt en als de overledene aan een ziekte ten onder is gegaan begint het geheel met: "Na een lang ziekbed is gisteravond van ons heengegaan..." Mooie woorden en alle lof over het goede karakter van de overledene.
Wij rouwen best vreemd in Nederland. Hoe zeer begrafenisbeurzen ons ook wijs willen maken dat het tegenwoordig heel normaal is om af te wijken door bijvoorbeeld in een sarcofaag ter aarde besteld te worden, is het toch nog altijd hetzelfde draaiboek dat uitgevoerd wordt, dezelfde toespraken worden gegeven, dezelfde muziek wordt gedraaid (er is niet voor niets een begrafenis top tien) en hetzelfde programma van toespraak, liedje, toespraak, liedje, teraardebestelling en koffie met cake wordt afgewerkt.
Wij zijn liever niet met de dood bezig. Begrijpelijk, het leven is immers veel leuker. Toch hebben vele mensen het scenario voor hun eigen begrafenis nog niet opgesteld waardoor de nabestaanden, in hun uren van smart en rouw, over alles rond jouw afscheid moeten beslissen.
Voor wie is een crematie of begrafenis? Moet jij zelf beslissen wat er aan muziek gedraaid gaat worden, hoe de kist er uit gaat zien en wie er wel en niet mogen komen? Je merkt er zelf niets meer van als het eenmaal uit wordt gevoerd. Is de ceremonie niet iets voor en van jouw nabestaanden? Moeten zij daarom ook niet beslissen hoe ze het liefst afscheid van je nemen?
Als ik het nu moet zeggen, wil ik in een kist liggen met een glazen deksel en een rand rondom de kist van zo'n 30 centimeter, barkrukken om de kist heen en een ober die de bestellingen opneemt zodat mensen nog een laatste keer met mij kunnen proosten. De muziekkeuze zou zijn: het rustige "Under The Bridge" van The Red Hot Chili Peppers, het bombastische "Somebody To Love" van Queen en het opzwepende "Jump Around" van House of Pain. Dat laatste nummer is in vele ogen ontoepasselijk voor zo'n soort gelegenheid maar het is nu eenmaal een nummer dat ik graag draai en waar vrienden van mij wel een herinnering aan hebben met mij. Toch vrees ik, mocht ik zo vroeg al overlijden, dat mijn ouders deze opzet niet zouden kunnen waarderen. Zij willen afscheid nemen en dit zou niet goed aanvoelen voor ze. Dus wat is belangrijker, of je nabestaanden gepast afscheid kunnen nemen om jouw dood te kunnen verwerken, of dat jouw eigen laatste wens wordt uitgevoerd?
Hoe je het ook bekijkt, je zult er toch altijd rekening mee houden dat het voor iedereen een goed afscheid wordt. Dus kies je voor een sobere plaats, een sobere kist en sobere muziek. Dingen waar je jezelf niet helemaal meer in zult herkennen maar welke wel de gulden middenweg vormen voor alle wensen van de mensen die jouw begraven.
Let wel dat de begrafenis of crematie de gelegenheid is waar de meeste kennissen van je naar toe komen, een huwelijk is een goede tweede. Zoveel aandacht en goede woorden heb je tijdens je leven waarschijnlijk niet gehad. Is dat ook niet vreemd? Ga maar na, ook bij jezelf, hoeveel mensen komen echt rouwen of hun verdriet verwerken bij zo'n dienst? Gaat het merendeel van de bezoekers niet heen om "hun gezicht te laten zien"? Hypocriet? Nee, dat niet, vaak doen ze het voor de directe familie, om hen een hart onder de riem te steken. Dat die familie de helft van de aanwezigen pas weer zal zien bij een volgend overlijden is een bijzaak.
Het zijn geen prettige gedachtes dat je pas na overlijden lovende woorden krijgt van een ieder, dat iedereen dan tijd voor je maakt, dat mensen een bloemetje voor je kopen die dag, dat mensen in eens vertellen hoe belangrijk jij voor hen was, dat je dan pas echte erkenning krijgt. Je zult het zelf nooit weten. Zou het niet mooier zijn als je tijdens je leven wat vaker een schouderklopje krijgt? Ik heb het idee dat mensen van naturen niet zo ingesteld zijn maar bij het wegvallen van een geliefd persoon beseffen ze ineens dat ze nog zoveel hadden willen zeggen tegen diegene. Ik denk dat als je iedereen die je dierbaar is tijdens hun leven al vertelt hoe belangrijk ze voor je zijn en hoe blij je eigenlijk met ze bent dat het rouwen dan ook minder moeilijk is.
Vertel me nu maar dat ik zo leuk ben, proost nu met me en maak nu van het leven een mooie tijd, dood is maar zo dood. Cremeer me maar in de Big Lebowski stijl, verbrand het lijk (dat niet voor niets stoffelijk OVERSCHOT heet) en stop de as in een blik chup-a-chups of een of andere koekstrommel, strooi het uit over de zee en ga snel naar de levende mensen om van het leven te genieten, voor je het weet is het over en heb je niet alles gezegd wat je had willen zeggen. Maar vrees niet, het is nog lang niet zo ver. Doodgaan is wel het laatste wat ik doe.
