Luie varkens
Maar de ouders die op steenworp afstand wonen en hun kroost desondanks met de auto naar school brengen, die noem ik luie varkens, allemaal.
Het ontbreekt hen zelfs totaal aan respect voor andere weggebruikers. Zij parkeren hun auto’s lukraak bij school, op het fietspad, op het zebrapad, overal waar het hèn uitkomt, dus ook op de stoep, daar zijn zelfs peuters en moeders met kinderwagens niet meer veilig.
A-sociaal volk is het, egoïstisch en blind als een paard als het op verkeersveiligheid aankomt, zolang het tenminste niet hun eigen buurt betreft, want dan gillen ze moord en brand bij de gemeente en zetten ze hun eisen forse kracht bij, desnoods met behulp van spandoeken, handtekeningenpetities en overige buurtbewoners.
Van die spaarzame momenten van saamhorigheid is ’s morgensvroeg niets meer over, want gedurende de verkeersopstoppingen bij school, wordt iedereen hoorndol van de drukte en getreuzel, daar ergert men zich weer rot aan elkaar. Laten we wel wezen: ouders die hun kroost met de auto bij de school droppen, zijn zelf de grootste veroorzakers van die verkeersellende. Rijen dik stuntelt het verkeer zich door de straat, iedere ochtend opnieuw, je wordt er toch doodziek van, niet alleen vanwege de herrie en het gekanker, maar ook van de uitlaatgassen. Ja, de scholen zijn inderdaad weer begonnen en de ellende bij de schoolpoort ook.
Sommige ouders vinden het de normaalste zaak van de wereld: chauffeurtje spelen voor hun kinderen. Ze worden de hele dag gehaald en gebracht, van en naar school, de sportclub, het zwembad, de kinderfeestjes. Met de auto is alles zo gemakkelijk, én luxe, parkeren op nog geen halve meter afstand van school, wat wil je nog meer? Je hoeft het portier maar te openen, het kind of de kinderen eruit te gooien, beker en lunchbox mee, een kusje en een laatste knuffel en dan: doe je best en tot straks, hoor!
Moeder (vader ook) rijdt meteen door naar haar parttime baan, de supermarkt, de stad, de dokter, het ziekenhuis of naar haar vriendin, voor een bak koffie, kan ze daar even lekker bijkomen van al die drukte. Huisvrouwen die ook moeder zijn, of andersom, zijn een kei in het vergeten van de tijd. Ze hebben het ook zo druk met van alles, met het huishouden, de boodschappen, de buurvrouw. Tegen twaalven schrikken ze zich meestal een hoedje. Is het alweer zó laat? Nu móeten zij de auto wel pakken. Want o wee, als moeder niet op tijd is, raakt het kind volledig van slag. Als alle vriendjes en vriendinnetjes zijn opgehaald, ook met de auto natuurlijk, staat het kind daar dan moederziel alleen te wachten.
De buurvrouw heeft hem niet meegenomen, nee, die rijdt alleen naar school om haar eigen kinderen op te halen. Geen haar op haar hoofd die eraan denkt om ook de kinderen van haar vriendin mee te nemen. Ben je gek, zeg, veel te veel rompslomp en wat dacht je van al die herrie?
Ze zit wél achter het stuur, hè, met haar kostbare vrachtje achterin moet ze heel goed opletten. Zij kent haar verantwoordelijkheid, maar de school niet. Het is altijd zo’n janboel daar, echt gekkenwerk is het, vier keer op een dag spitsuur: om halfnegen, twaalf uur, halftwee en halfvier krioelt het er van de auto’s. En van loslopende kinderen die totaal niet opletten, ze huppelen maar over de stoep en rennen nog zomaar de straat over ook, naar hun ouders die aan de overkant geparkeerd staan en nog te lui zijn om hun auto uit te komen. Tot overmaat van ramp stappen die kinderen nog aan de straatkant in ook!
Dat vraagt toch om ongelukken en die gebeuren er dan ook genoeg. Men stelt de leerkracht daarvoor aansprakelijk, want ja, die keek natuurlijk net weer de andere kant op. Dat het kind zich zomaar losrukte of wegrende toen het de auto van papa of mama ontdekte, doet niet ter zake volgens de boze papa’s en mama’s: de juf of de meester moet zich bewust zijn van haar of zijn verantwoordelijkheid, óók na schooltijd!
Meeste van hen voelen zich ook verantwoordelijk, meer dan menigeen beseft. Urenlange vergaderingen over het verkeer- en parkeerprobleem bij de school, met veel participanten, waaronder de gemeente en 3VO - sommige scholen organiseren in samenwerking met de politie zelfs een lik-op-stukbeleid – het helpt allemaal niets en mocht het toch het geval zijn, is het meestal van korte duur.
De juf van mijn neef probeerde onlangs iets heel eenvoudigs uit en hoopte zo een beter resultaat te bereiken: zij stuurde haar leerlingen met een korte boodschap naar huis.
“Mam, pap, morgen is het mooi weer, ik wil op de fiets naar school!” riep mijn neef enthousiast bij zijn thuiskomst.
“Nee”, antwoordde zijn vader. “Morgen moet ik overwerken en je moeder moet naar de stad, da’s helemaal niet handig, hoor.”
Luie varkens zijn het, allemaal!
