Het mooiste liefdesverhaal ooit geschreven

Schrijvers (lees hier ook schrijfsters) zouden eigenlijk alleen moeten zijn. Ik bedoel écht alleen, dus niet samenwonend of getrouwd, nee, helemaal alleen, ze zouden zelfs geen vriend of vriendin moeten hebben.
Een partner berooft je van je passie, verlamt je vingers en vermoordt je schrijversgeest. Ze zijn egoïstisch en bezitterig bovendien, ze begrijpen al niet waarom je schrijft, laat staan dat ze kunnen bevatten wat er in je hoofd omgaat.


Er zijn zelfs idioten bij die denken dat je een verhaal zomaar kunt verzinnen, dat je iedere dag welgemoed achter je computer kruipt om de hele rataplan in een vloek en een zucht af te maken.
Nee, beste mensen, wil je een goed verhaal schrijven dat bovendien interessant genoeg is om te lezen, moet je alles uit de kast trekken en heb je nog veel meer nodig dan dat.

In ieder geval iemand die zich even helemaal terugtrekt als je inspiratie hebt en niet aan je hoofd komt zeuren, die toestaat dat je je laptop meeneemt op vakantie en niet meteen begint te steigeren als je af en toe een stukje wilt schrijven.
Zo’n partner heb ik niet. Ik heb er zo een die denkt dat hij mij moet beschermen tegen mijn schrijversdrang, die vindt dat ik gewoon vakantie moet vieren, net als ieder ander normaal mens.
Ik moest hem op mijn knieën smeken, eer ik mijn laptop mee mocht nemen naar het appartement en dan nog mocht ik alleen maar schrijven als er naar de Olympische Spelen werd gekeken. Nou, dat was niet vaak, want als je op Sardinië vakantie viert, ga je echt niet de hele dag voor de televisie zitten.
Dus moest ik alweer in discussie: als ik nu iets vroeger opstond, zou ik dan misschien…? Dat gezicht! Alsof ik een doodzonde beging: wie in hemelsnaam staat er nu vroeg op in de vakantie? Ik dus en daarna had ik een hele ochtend ruzie.
Ik zal niet beweren dat ik het expres deed, maar een enkele keer kwam het me goed van pas. Dan pakte ik met een gespeeld woest gezicht de hele handel op en verdween in de slaapkamer en kon ik daar lekker verder werken aan mijn liefdesverhaal. Om na enige tijd te ontdekken dat er niets uit mijn vingers kwam, niets fatsoenlijks tenminste. Na een paar zinnen raakte ik de draad al kwijt en verviel ik in een onsamenhangende woordenbrij en tenenkrommende logica. Het was gedaan met mijn inspiratie.
Een schrijver kan nu eenmaal niet schrijven wanneer hem iets dwarszit. Ik ook niet. Ik moest de hele tijd denken aan die arme man, zielig alleen op de bank voor de televisie, kijkend naar de Olympische Spelen, op zo’n prachtig eiland notabene. Zijn treurig gezicht bleef maar voor mijn geestesoog zweven.
Ik voelde me ineens reuze schuldig. En een achterlijke trut bovendien.

Mijn laptop heb ik opgeborgen in de koffer en die ver weggeschoven onder het bed. Beroofd van mijn inspiratie, is mijn hoofd weer helemaal leeg. En ik geef er niets om, want buiten schijnt de zon en lonkt het strand en naast mij ligt mijn partner van wie ik zielsveel houd.
Het zal nog lang duren voor dat verhaal van mij af is, en heel misschien komt het wel nooit af. Maar weet je, het mooiste liefdesverhaal ooit is al geschreven, lang geleden, door een heel eenzame schrijver, hunkerend naar liefde, passie en hartstocht.
Nou, hij liever dan ik...