Neusje van de zalm

Column door weetnie

Soms ben ik me niet eens zo van ‘m bewust. Andere keren juist wel; dan brengt hij me in alle staten. Talloze malen heeft hij mij inmiddels in vervoering gebracht; de meest bijzondere staan me nog vers in het geheugen gegrift. Bij momenten heeft hij me zodanig in z’n greep, dat ik mezelf niet meer ben; maar hem; mijn lekkere lieve eigenwijze wippeding. Wippeding, zo schijn ik ‘m als kind een tijdje te hebben genoemd, maar dat heb ik van horen zeggen. Toen me dat later verteld werd vond ik dat zo alleraardigst klinken dat ik 't nog wel eens gebruik, als koosnaampje.

Waar anderen nog wel eens klagen over hun maat; daar zul je mij niet horen. Precies goed; niet te groot, te klein, te breed, niet scheef. Nee, eigenlijk heel gewoon, maar wel in staat me die buitengewone dosis van opwinding en genot te bezorgen; zelfs in extase te brengen. Mij hoor je er niet over klagen. Anderen ook niet trouwens; nog nooit enige wanklank opgevangen.

Met periodes verwaarloos ik ‘m. Niet de hygiëne, nee dat zit wel goed. Ik bedoel affectief: te weinig aandacht, te weinig prikkels. Meestal in tijden dat ik te druk ben en gestresst, dan laat ik ‘m wat teveel aan zijn lot over. En dat is zonde. Wanneer dat besef weer eens ten volle tot me doordringt is het tijd voor een uitgebreide en uitbundige verwenpartij. Dat moet dan gewoon even. En dat mag best wat kosten. Niet dat ik normaal zo buitensporig met de flappen fladder maar op die momenten kijk ik niet op een eurobiljetje meer of minder. Vroeger maakte het me niet zo veel uit waar, tegenwoordig wel. Ik ben kieskeuriger geworden.

Die ene zaak met die Franse naam, daar kom ik het liefst. Het kan goedkoper, maar dan heeft het niet het juiste cachet. Ik hou van de juiste ambiance; eentje die de sfeer van chique uitademt. Bij deze is alleen het uitspreken van de naam al een feestje. Meestal lispel ik ‘m binnensmonds, met een wat zwoele stem. Dat zachtjes lispelen heeft, buiten dat het lekker klinkt, een reden. Ooit sprak ik ‘m op normale praatsterkte uit in aanwezigheid van een collega. Die wilde vervolgens gelijk met me mee. Dat doe ik dus niet meer; samen met anderen gaan. Ik wil me niet inhouden voor bekenden wanneer ik geniet. En als dat met geluiden gepaard gaat dan is dat maar zo. Wanneer een ander me laat weten dat het wel wat minder luidruchtig kan is de lol er voor mij snel af. Genieten moet je voluit doen vind ik, zonder gène.

Maar goed, die zaak dus. Niet alleen die naam is adembenemend. De keuze ook; overweldigend zelfs. Het gaat mij net zo goed om de verpakking als om de inhoud, daar ben ik heel eerlijk in. Het oog wil ook wat. Maar goed, gisteren ben ik me weer aan zo’n zwelgpartij te buitengegaan. De ene climax na de andere. “Honderdnegenenveertigeurovijfennegentig, alstublieft." Oeff... Pijn in de portemonnee. Maar, ik kan er weer even tegen en het was het zeker waard. Voorlopig zien ze me weer even niet; daar bij Ici Paris.