In Memoriam: Elsje en Pascalle
Zoals ik haar zag, met de handen om haar dikke buik, bedacht ik hoe dun de grens is tussen dood en leven. Terwijl we afscheid namen van een vriendin was er alweer nieuw leven op komst. Dood en leven liggen soms zo dicht bij elkaar dat de grens ertussen vervaagt zodra je het probeert te bevatten.
Ik had een heel stom ezelsbruggetje bedacht om jullie uit elkaar te houden. Elsje had donker haar, Pascalle was blond. Ik heb altijd een beetje het gevoel gehad dat het andersom moest zijn. Elsje, een echte Hollandse naam, dus blond, Pascalle een warmbloedige naam uit verre oorden, dus donker. En juist omdat het dus andersom was, kon ik het onthouden.
Ik zal alles onthouden. De eigenwijsheid van Pascalle die op haar verjaardag geen mensen meer binnenlaat gewoon omdat ze er geen zin in heeft. De energie van Elsje die tot laat in de avond tijdens een barbecuefeest met lawaai maakt met speelgoed tot we van ellende de batterijen eruit halen. Jullie schaterlachbuien om iets waarvan alleen jullie wisten waarom. Maar ik onthoud ook alle momenten die nog komen en waar jullie deel van uit hadden moeten maken.
Het liefste wil ik nu de stad in gaan om al het speelgoed te kopen dat ik ooit nog had willen kopen, zodat het niet blijft liggen en er ooit een ander mee speelt. Ik wil alle boeken kopen waaruit jullie voorgelezen zouden worden, zodat niemand meer lacht om die woorden waar jullie om zouden lachen. Ik wil alle muziek verbieden die ooit nog geschreven gaat worden en waarop jullie zouden dansen. Ik wil de deuren van alle huizen waarin jullie zouden gaan wonen voorgoed op slot draaien, zodat niemand anders hier in jullie plaats gaat leven. En ik wil de mannen troosten wiens hart jullie ooit zouden veroveren om lief te hebben en oud mee te worden.
De troost komt vandaag niet voor mij. En de grens tussen dood en leven is duidelijker dan ooit. Vandaag begint er geen nieuw leven, vandaag staat het leven stil en is de wereld gestopt met draaien.
Het had moeten waaien vandaag, waarom stormt het niet vandaag? Het is warm, maar toch heb ik het koud. Ik mis regen en vallende bladeren, het had moeten huilen uit de hemel. Maar de hemel is blauw, blauw als kleine stukjes glas in mijn ziel die pijn doen bij elke stap.
Ik weet niet waar ik nog allemaal naar toe ga. En ik weet niet wie ik nog allemaal ontmoet. Ook weet ik niet wat ik nog allemaal zal zien en wat ik nog allemaal ga doen. Ik weet alleen dat jullie er altijd bij zullen zijn. En dat ik jullie dan enorm mis.
Op verzoek van de familie is de column gesloten voor reacties. Wil je toch reageren, stuur dan een mail naar mailto:sunchaser@fok.nl. Namens familie en vrienden iedereen bedankt voor het medeleven en de hartverwarmende reacties.
