Zondagmiddag meditatie

Pst... Stap eens in de auto. Rij eens door tot daar waar je de weg niet meer kent. Volg eens je gevoel en laat je glijden door bochten, verleiden door rotondes en opwinden door eindeloze wegen. Het is zondagmiddag en tijd voor bezinning. De week is voorbij, de nieuwe staat voor de deur.

Het duurt maar heel even, om precies te zijn tien minuten voordat de atmosfeer in je auto een aangename warmte bereikt. De bekende omgeving is verlaten en de bleke zon schijnt af en toe door het prachtige Hollandse wolkendek. Groen gras wuift je een groet toe, als je net vijf kilometer harder gaat dan toegestaan. Niet harder, vandaag hoef je geen coureur te wezen. Maar ook niet langzamer, bezinning heeft ook te maken met non-conformisme. Buiten de wetten treden.

Een kwartier is er maar nodig om je dat gevoel te geven van absolute vrijheid. De weg kronkelt zich voor je uit, niet de snelweg, hooguit de provinciale, als hij maar niet door dorpen of wegen gaat. Je bent er op uit om buiten het leven te stappen, niet er midden in. Absolute vrijheid biedt zich aan. De tank is vol genoeg om een stevig eind door te rijden, enkel met je eigen gedachten.

Twintig minuten, de monotone raas van de motor en de bomen die voorbij schieten zijn alles wat nodig is om deze gedachten stil te zetten. Een metalen kooi is je universum geworden. Alles erbuiten is wereldvreemd. Andere auto’s zijn andere planeten, fietsers, wandelaars, koeien, je komt ze voor het eerst tegen. Niets is meer wat het lijkt, of is alles precies wat het is?

Een klein half uur en je bent daar waar je wilt wezen. Niet om uit te stappen, je rijdt nog steeds. Maar nu weet je niet meer waarheen. Zojuist heb je het punt bereikt dat je verleden niet meer telt, en er geen toekomst meer lijkt te zijn. Je kan naar voren of naar achteren, naar links of naar rechts, maar nu maakt het niet meer uit. Je bent daar beland waar je volledig vrij bent in je keuze. Je bent terug bij af, of aan het begin van het eind.

Veertig minuten, je gevoel is opgefrist. Je hebt de afgelopen tien minuten enkel nieuwe indrukken gehad, en je hebt ze ook weer laten varen, ze zijn niet belangrijk. In de wereld waar je nu leeft is niets belangrijk, en alles tegelijk. Je hebt concepten als mooi en lelijk, moeten en willen al lang achter je gelaten. Een boom in een anderzijds leeg landschap is net zo vreemd als een windturbine. Beiden horen ze in het landschap thuis, heel simpel omdat je geen verwachtingen meer hebt bij het landschap. Het is je allemaal om het even.

Vijftig minuten en hoe raar het mogen klinken, deze zijn belangrijk. Dat wat nu naar boven borrelt, wanneer je over de brug heen rijdt die werelden verbindt, komt dicht bij dat wie je bent. Dat wat zich nu aandient, is de essentie van jou bestaan. Het moge alles zijn; je ambities, je fantasieën, je partner, je dromen, je werk. Nu ben je in staat om er naar te luisteren, zonder al die afleidingen die praktisch redeneren heten. Nu luister je niet meer naar stelling en hypothese, nu ben je niet meer op zoek naar een antwoord, nu hoef je niets meer af te wegen. Het antwoord is er, en het is het enige ware antwoord.

Zestig minuten, langzaam is daar bekend gebied. Bekend gebied dat je opnieuw mag verkennen. Dat huis was je nog nooit opgevallen, die boom staat er al jaren. Zet de motor uit, stap naar binnen. Zet je op de bank en keer langzaam terug naar het dagelijks bestaan. Onthoud dat wat je op de vijftigste minuut bedacht en vergeet het niet.

Dat is wie jij bent, wat jij kunt wezen. En dat meisje, dat is wat wij zullen zijn, als ik ooit de moed verzamel om naar jou toe te gaan, in plaats van in de auto te stappen en te mediteren wat ik al weet.