Samen Leven
Vaak valt mij op hoe sommigen over het begrip samenleven denken. Veel mensen schijnen niet te begrijpen wat het inhoud, of willen er gewoon niet aan. Voor mij is de betekenis van Samenleving zo letterlijk als je deze kan nemen. Je leeft in een omgeving met anderen. Met die anderen moet je spreken, handelen, omgaan, werken kortom je moet er samen mee leven. Als je dit niet wilt is het vrij snel gebeurd. Zonder omgang met andere mensen kan je immers niet leven. Zo simpel als het er staat is het ook, zonder je onder andere mensen te begeven is het onmogelijk om te werken, boodschappen te doen, huis te huren, etc, etc.
Wil je dit wel, dan zal je ergens een leeg plekje op de aarde moeten vinden dat jij mag hebben, waar je in je eigen voedsel en behoeftes kan voorzien. Helaas voor sommigen, is dit bijna niet meer mogelijk. Althans niet beschikbaar voor iedereen en dus in mijn ogen ook geen eerlijk alternatief. Toch wil ik er even op doorgaa. Want al zou je dan alleen, zelfvoorzienend, in een mooi stuk land wonen met een vruchtbare grond, en een goed, klimaat: nog steeds zijn je overlevingskansen afhankelijk van hoe jij reageert op de omgeving waar je in zit. In dit geval zal je moeten wat de natuur van jou verlangt. Deze is absoluut niet democratisch ingesteld, en zal altijd haar zin doordrijven. Alleen door de gunstige momenten te gebruiken en je aan de ongunstige momenten aan te passen, kan je overleven.
In onze samenleving is het natuurlijk niet veel anders. Je moet het doen met de omstandigheden zoals die er zijn. Over de hele samenleving gezien, bestaat jouw omgeving natuurlijk maar uit een erg klein deel ervan. Je collega's, je buren, de winkels waar je inkoopt, je familie. op je familie na kan je deze omgeving aardig zelf inrichten, je kan werk zoeken dat aansluiting vindt bij jouw levensstandaarden, vriendschappen sluiten met mensen met dezelfde ideeën als jij. Kopen bij winkels waar jij je fijn bij voelt en wonen in een buurt die jij prettig vindt. Toch zal je bij deze keuzes al concessies moeten. Het werk waar je meeste aansluiting bij vindt zal ongetwijfeld enkele aspecten hebben die je minder prettig vind dan de andere. Dit neem je dan voor lief omdat het uiteindelijk toch nodig is om werk te hebben. Dit geldt ook voor je buren, de vrienden en al de andere keuzes in je leven. De apsecten die jij minder prettig vindt, zal een ander juist hoog waarderen. en de aspecten waar jij je fijn bij voelt zullen voor een ander misschien wel als erg onprettig worden ervaren. Dit dwingt jullie dan om samen met elkaars eisen om te leren gaan.
Nu is het duidelijk dat uiteindelijk, iedereen via via de omgevingen van elkaar onderhevig is aan de standaarden van een ander (lees: samenleving) Je mag immers toch wel zeggen dat de samenleving uit allemaal individuen bestaat.
Essentiëel voor prettig samenleven is, om de belangen die het overgrote deel van de groep heeft te behartigen. Als iedereen dit doet, is de groep een uiterst leefbare plek, waar je uiteindelijk heel goed je ego in kan ontplooien. Hoogst waarschijnlijk niet voor de volle honderd procent, maar dit is afhankelijk van de doelen die je voor je zelf stelt.
Natuurlijk is het voor enkelen wel mogelijk om hoog te scoren, door juist misbruik te maken van de goedwillendheid van de mensen binnen de samenleving, die wel de nodige concessies doen voor een fijne samenleving. De een maakt misbruik van Sociale Voorzieningen, de andere misbruikt andere personen door alles tot zich te nemen wat hij/zij kan krijgen. Voor een enkeling zal dit erg goed uitpakken, en diegen zal misschien een rijk leven leiden. Toch zal ook hij zijn directe omgeving benadelen, voorbeelden te over.
Kort samengevat kan je dus zeggen dat je je persoonlijke doelen ondergeschikt moet stellen aan de belangen van de groep. Je behoeftes en doelen moet bijstellen aan de mogelijkheden die je geboden worden door je omgeving, daarbij rekening houdend met de belkangen van anderen. Al is het maar om gebruik te kunnen maken van een verzekering, het wegennet, de waterleiding en de supermarkt. Al deze en vele andere (gedeelde voorzienigen) bestaan bij de gratie van concessies naar elkaar. Je moet het samen doen.
Simpel zat.
