Digitale Verslavende Drugs
Mijn stapel videotapes groeide en groeide, het liefst met banden van 240 minuten omdat daar twee films op konden. Ik keek ook uit naar de bekende "Mei maand, Film maand" van Veronica en de Kerstdagen, want dan had de BBC altijd veel goede films. De opkomst van de commerciële zenders gaf mij nog meer keuze. In die tijd had ik al een tweede videorecorder. Zo kon ik gehuurde films lekker overtapen en bij films op o.a. RTL 4 (oud Veronique) de irritante reclameblokjes eruit filteren door eerst de film op te nemen en vervolgens in delen te kopiëren. Voorheen probeerde ik nog wel de opname zelf te pauzeren op de reclame momenten maar ik was nooit echt op tijd. Er zat dus altijd wel een stukje commercial tussen of de film startte wel heel abrupt.
Al dit gekopieer kwam de beeldkwaliteit niet ten goede maar, net als bij muziek op cassettebandjes, deerde mij dat destijds niet. Niets kon nog in mijn weg staan een collectie op te bouwen die een kleine videotheek zou overtreffen. Toen kwamen de filmmaatschappijen met een beveiliging op videobanden. Het beeld vervormde bij het kopiëren zo erg dat huren niet meer interessant was. In ieder geval niet voor de nieuwe films. In het begin meed ik alleen Warner Bros maar al snel hadden ook films van kleine maatschappijen een dergelijk stoorsignaal. Toen ik eenmaal op mezelf woonde en ik het kon lijen nam ik een abonnement op Filmnet, of Canal + zoals zij zichzelf liever noemen. Zo had ik redelijk nieuwe films, zonder reclameonderbreking. Kort gezegd ik was in de magnificent seven-days-a-week movieheaven.
De dvd deed vervolgens haar intrede. In het begin liep deze datadrager niet hard, maar naar mate de digitale schijf populairder werd, iets wat video-cd en cd-i niet gelukt was, daalde de prijs van voorbespeelde VHS banden. Als een film twee jaar of ouder ouder was, kon je deze vaak al voor minder dan tien gulden kopen. Echter nam de dvd steeds meer marktaandeel in. Mensen die "wel eens een filmpje huren" hadden al een speler in huis. Ik hield het nog bij mijn goede oude trouwe, en vertrouwde, videorecorder. Al die nep filmfans vonden zichzelf zo interessant met hun stukje digitale techniek dat ze zelfs geen films meer huurden, neen, dat noemde ze "even een deeveedeetje huren", om aan te tonen dat ze echt bij de early majority van dvd-kopers behoorden. Sommigen moesten ook en passant even pochen met hun dolby-surround geluid. "Net als in de bioscoop hè?" Dit vaak gepaard gaande met handbewegingen van hun oor naar de luidspreker en terug. Gelukkig kon je aan de keuze van films wel zien dat die puur waren aangeschaft om toch maar iets te hebben om in het apparaat te kunnen stoppen, want zo'n wansmaak kan toch niemand hebben?
Leken kwamen in eens feitjes opdreunen die ze hadden onthouden van de extra features op de schijfjes. "We hadden laatst de Godfather gehuurd. Wist jij dat ze Dustin Hofman ook hadden gevraagd voor de rol van Michael? "Ja, van IMDB.com," was niet het antwoord dat men op zulke feitenkennisspuierij wilde horen. Toch ben ook ik omgeslagen, door de knieën gegaan voor de Digital Versatile Disc. In mijn nieuwe pc zat namelijk als CD-ROM station een heuse dvd-speler, dus ook ik moest ineens schijfjes kopen, ik wilde het apparaat toch testen. "Heat" was een van mijn eerste films die ik in digitale vorm kocht. Toen was ik eigenlijk ook verkocht, de digitale drugs had mij te pakken. Ik begon aankopen ook goed te praten. "Hij was niet zo duur, dvd verslijt ten minste niet zo als VHS banden, mooi beeld, helder geluid, extra's en ondertitelingkeuze (mooi als je een taal wilt leren).
Na een aantal mooie aanschaffingen kocht ik zelfs film die ik al op band had liggen, de verzamelwoede was losgebroken in mij. Inmiddels telt mijn collectie honderden dvd's en ben ik bezig met een driftige speurtocht naar mooie aanbiedingen en collectieonderwerpen. Als groot fan verzamel ik alle films van Clint Eastwood, maar ik verzamel meer: James Bond films, films van Quentin Tarantino, Stanley Kubrick, Alfred Hitchcock, David Fincher, Stephen King verfilmingen en alle klassiekers uit ieder genre of aanraders van bronnen die ik als serieus neem. Dan zwijg ik nog over mijn cabaret collectie. Ook de tussentijdse aankopen, die als aanbieding aanlokkelijk waren, maar zelf die lage waarde niet waar kunnen maken, staan in mijn kast. Ik weet welke film in welke winkel het goedkoopst te krijgen is en kan zelfs de prijsontwikkeling al redelijk voorspellen, ook al baal ik nog steeds wel eens als ik een week later zie dat de aankoop nog goedkoper had gekund, je blijft wel Hollander, ondanks je verzamelwoede, en hoe meer je bespaart, hoe meer films je kunt halen.
Ik snuffel dus echt vaak de winkels door. Het is een echte verslaving. Soms zie ik een mooie film voor een lage prijs en dan schrik ik van mezelf als ik merk dat het een videoband betreft. Ik baal dan serieus. Die hele bak met banden kijk ik niet eens meer door. Ook de collectie op VHS die ik thuis heb liggen doe ik weinig meer mee. Ik laat ze links liggen, mijn nieuwe speeltje is kennelijk alles overheersend. Maar als ik terugkijk en zeg dat alles nu beter is, dan lieg ik. De charme van de collectie van toen is verdwenen en komt nooit meer terug, maar gevoel is dan ook geen product dat te koop is, deel vier tot en met zes van de Star Wars saga in september wel.
