Gevoelige Mensen
Henriëtte heeft er een hekel aan als de post niet goed gesorteerd is. Dit betekent dat ze minder tijd heeft om de brieven uit te werken en nog minder tijd om de pennenvoorraad te inspecteren. Het inspecteren van de pennenvoorraad is een tijdrovend karwei. Ondanks dat Henriëtte een lijst naast de pennenkast heeft opgehangen waarop iedereen moet aankruisen wat hij of zij mee heeft genomen, maakt niemand daar gebruik van en moet ze handmatig tellen. Daarnaast moet ze ook nog haar collega in de gaten houden of ze haar werk wel doet.
Henriëtte begrijpt niet wat haar collega de hele dag doet. Altijd zo druk in de weer met de telefoon. Aan het typen, dingen aan het uitprinten. Ze wordt zelfs boos op de baas. Henriëtte vind het onbegrijpelijk, dat zo iemand aangehouden wordt. Hierover praat ze dan ook graag en veelvuldig met haar vriendinnen op het werk. Hiermee staat ze iedere ochtend twee tot drie keer in het keukentje honderduit te praten over andere collega's, haar gezin, de buren en de verhalen die ze bij de kapper te horen heeft gekregen.
Henriëtte sluit de ochtend altijd af met het verzamelen van de uitgedraaide brieven. Deze vouwt ze netjes op en stopt ze in enveloppen. Daarna schrijft ze er met de hand de adressen op. Met de hand, want dat staat persoonlijker. Daarna legt ze alles in het UIT-bakje, geeft de plantjes water, want ja, haar collega doet dat nou nooit, pakt haar tas en vertrekt zonder te groeten het pand. Thuis aangekomen gaat ze zuchtend op de bank zitten, want het was weer een vermoeiende dag. Twee brieven en alweer alle pennen geteld. In het opnemen van de telefoon had ze vandaag niet zoveel zin, dus had ze die doorgeschakeld naar haar collega. Dan kan die ook eens merken hoe zwaar het allemaal is. Henriëtte zet de televisie aan en haar favoriete soap begint net. Tevreden blijft Henriëtte naar het scherm staren en is blij dat ze morgen niet naar werk hoeft.
Lisanne, Henriëtte’s collega, slaakt een zucht van verlichting als de draak het pand weer heeft verlaten. Ze staat op en pakt de brieven uit het UIT-bakje. Ze maakt de enveloppen weer open en gooit de brieven weg. Dit doet ze iedere middag als 'Hennie' weer op kantoor is geweest. Lisanne begrijpt niet hoe ze iemand als Henriëtte aan kunnen houden. Iedere brief die ze uitwerkt zit vol met fouten, verkeerde opmaak en vaak ook nog aan een verkeerd persoon geadresseerd. Lisanna draait de brieven nogmaals uit, dit keer wel correct en print de enveloppen met de juiste adressen uit. Dit terwijl constant de telefoon gaat. Lisanna vind het niet erg, zo is ze tenminste de hele dag bezig. Wel vind ze het erg dat haar baas geen enkel gehoor geeft aan haar melding over het gedrag van Hennie.
Vorige week, tijdens haar maandelijkse gesprek met haar baas, had Lisanne nog aangegeven dat Hennie haar telefoon consequent naar haar doorschakelt en minstens twee van de vier uur die ze werkt doorbrengt in het keukentje. Haar baas is hiervan op de hoogte en vind het ook geen gepast gedrag. Alleen, zei hij, moet Lisanne er wel rekening mee houden dat Hennie hier al 15 jaar werkt en deels is afgekeurd vanwege haar slechte knie. Haar slechte knie! Lisanne moet hier van binnen erg hard om lachen. Hennie loopt namelijk wel gewoon vijf trappen op, om zo bij de schoenen afdeling van het warenhuis is de stad te komen. Maar hierover houdt ze haar mond.
"Je moet begrijpen dat. Wij vinden het ook niet netjes. Wij kunnen er niets van zeggen. Ze heeft het al zo moeilijk." Lisanne heeft de boodschap nu wel gekregen. Hennie zit op rozen en Lisanne zal dagelijks niet alleen haar werk, maar ook het werk van Hennie moeten doen. Daarnaast zal haar baas ook nooit ophouden met het afschuiven van zijn eigen werk, de schuld bij Lisanne leggen als hij een document niet gesaved heeft en de mensen aan de telefoon zullen iedere dag weer met dezelfde stomme vragen komen.
Lisanne is er ziek van. De volgende maandag meldt ze zich dan ook ziek en neemt een weekje rust.
Als Henriëtte die maandagochtend op het werk komt, schrikt ze even als ze ziet dat Lisanne er niet is. Maar al snel is ze er wel blij mee. Nu kan ze haar zus in Canada tenminste op kosten van de zaak bellen, zonder dat er iemand meeluistert. Halverwege de week komt de baas bij Henriëtte de kamer binnen lopen. Hij is woedend. Ze heeft de brief, voor de opzegging van een contract, naar één van de belangrijkste klanten gestuurd en de brief met de verlenging voor een contract naar het bedrijf waar ze juist vanaf wilden. Henriëtte begint te huilen.
Tussen alle snikken en het snotteren door verteld Henriëtte dat ze het zo zwaar heeft thuis en dat, door het weer, haar knie weer opspeelt. Ook belde haar zus uit Canada met het verschrikkelijke nieuws dat één van haar paarden dood was. Door dit alles is Henriëtte er niet helemaal met haar hoofd bij geweest. Het spijt haar verschrikkelijk. De baas zucht eens diep na het aanhoren van het hele verhaal en stelt voor dat er iemand van een andere afdeling bij haar zal komen om haar te helpen deze week, totdat Lisanne weer terug is. Henriëtte haalt opgelucht adem en bedankt haar baas.
Lisanne komt niet meer terug. In de tijd dat ze thuis zat heeft ze een andere baan gevonden. Via een collega had ze gehoord dat haar plek toch al was overgenomen door iemand anders binnen het bedrijf. Henriëtte is weer tevreden. Ze kan weer met haar vriendinnen praten en haar nieuwe collega kijkt haar nooit boos aan of schreeuwt niet tegen de baas. Ook reageert ze nog telkens geschrokken als Henriëtte haar een snauw geeft als de plantjes niet goed richting de zon staan. Zonder dat Henriëtte het weet, zit haar nieuwe collega wel één keer per week huilend bij haar baas vanwege het dubbele werk, het gesnauw en dan ook nog haar eigen werk wat ze moet doen. Haar baas stelt voor dat dit misschien niet de juiste baan voor haar is en dat ze beter ander werk kan gaan zoeken...
