Coke snuiven. "Doe mij nog eens een lijntje."
Het personeelsfeestje begon zo aardig in de plaatselijke Italiaan, waar we met collega's aan de pasta's en pizza's gingen. Carlo ging als eerste naar de wc, een heel normaal ritueel, als je al wat bier ophebt. Hans ging mee, ook dat kan. Maar Carlo en Hans gingen een kwartier later weer.
Mascha zag het en zei tegen Peter: "Ze zitten gewoon te snuiven daar zeker?" Peter dacht van wel. "Ja, ik denk van wel", zei hij. Hij schudde zijn hoofd. "Ga er eens wat van zeggen dan", maande Mascha hem. "Of moet ik die mannen wc inlopen?" Nee dat hoefde niet. "Weet je wat", zei Peter. "Ik ga er wat van zeggen." En hij liep resoluut naar de toiletten. Tien minuten later kwamen ze met glazige ogen terug, alle drie. Mascha beet Peter toe dat hij een enorme klootzak was.
Zodra de pizzeria was ingeruild voor een kroeg was het hek van de dam, geen excuses meer voor toiletbezoek maar gewoon gaan wanneer je 'moest' al was dat om de 5 minuten. Hans keek me glazig aan met een gelukzalige glimlach. "Ik ga naar Parijs straks. Kan me niets schelen, ik stap zo in de auto en rij naar Parijs. Lekker stappen in Parijs man, ga je mee? Lekker naar Parijs, lekker beesten daar, lekker naar Parijs."
"Doe je dat vaker?" vroeg ik hem.
"Nee, ben nog nooit in Parijs geweest, daarom man, lekker naar Parijs. Lekker stappen daar."
"Ik bedoel coke snuiven."
Zijn gezicht betrok, en hij keek me dreigend aan. "Nee, dit is de eerste keer en je houdt je bek erover en ik ben niet verslaafd en je houdt je bek erover en ik ga naar Parijs." Hij sloeg zijn glas bier in een keer achterover en pakte een nieuwe van het dienblad. "Ik ben niet verslaafd, onthoud je dat?" En hij liep weg.
Ik besloot Carlo even aan te spreken, hij was de doorgewinterde cokesnuiver en of hij wel wist dat Hans het nooit eerder had gedaan. Carlo klopte me op mijn schouder. "Alles onder controle jongen, ik weet wat ik doe. Hij krijgt een klein beetje. Kijk hem eens plezier hebben, die jongen heeft de tijd van zijn leven." En inderdaad, Hans had de staande kapstok mee de dansvloer opgetrokken en was een soort van Lambada-act aan het opvoeren.
Mijn bezwaren over de gevaren van coke wuifde hij weg. "Wat lul je nou man, jij drinkt toch ook bier, alsof dat gezond is. Bovendien kun je er pas over oordelen als je het zelf hebt gebruikt. Wel eens gedaan? Nee? Bemoei je er dan niet mee." En hij vertrok naar de toiletten. Peter kwam naast me staan en sloeg een arm om me heen. "Waar is Carlo, heb je hem gezien? Ow, te gek, de wc. Wacht hier, haal jij ff een biertje voor me?"
Tegen enen was Hans' stemming omgeslagen naar een dieptepunt waarin hij op de tafel van weer een andere kroeg in huilen was uitgebarsten vanwege relatieproblemen. Parijs zou hij die avond in ieder geval niet meer zien.
Carlo zat er bij te knikken, met een biertje in zijn hand. Peter had van Carlo het papiertje gekregen waar de coke in had gezeten en met een engelengeduld was hij bezig elke korrel eraf te schrapen. En kijk aan, er kwam nog een lijntje tevoorschijn. Midden in de zaak bracht hij zijn neus bij de lijn, snoof en likte toen het papiertje af om het vervolgens op te eten. Je wist immers nooit. "Zo", zei Peter terwijl hij opstond met een stoel in zijn hand. "Wie zal ik hier eens in elkaar slaan?"
Het liep tegen twee uur en de kroegen gingen dicht. "Wat een kutdorp", zei Peter. "We gaan naar Alkmaar." Dat vonden de anderen een reuzegoed idee. "We gaan naar De Fun", meldde iemand. Het was nog even zoeken naar degene die het minst had gesnoven en gedronken en kijk aan, dat bleek Hans te zijn met slechts zeven snuifjes en negen bier. Twee minuten later liep ik diep verscholen in de kraag van mijn jas naar huis. Van alle personeelsfeestjes was dit toch wel de meest bizarre. De feestjes dat je met collega's ging moonlightbowlen en steengrillen leken wel heel erg lang geleden.
