Geen Vrouwen

De prijs die ik moet betalen is een avond toneelspelen, opmerkingen voor me houden en mijn uiterste best doen niet heel hard te gaan gillen. Deze rondleiding is speciaal voor alle secretaresses. Dames die ik nooit zie en spreek. Vrouwen die ik op kantoor ontwijk. Vrouwen die het boegbeeld van de vrouw zijn. Waaronder ik automatisch geschaard word. Vrouwen waardoor ik mij schaam vrouw te zijn.

Ik heb het aanbod geaccepteerd. Je moet toch eens je collega's onder ogen komen. Dapper als ik ben had ik me helemaal ingesteld op alles wat eventueel zou kunnen komen die avond. Alle verhalen over het bijhouden van je nagels, haar, lippenstift en mascara. De drama's omtrent vriendjes, mannen, mannelijke collega's die te veel aandacht geven of juist te weinig. Ja, dit ging me lukken en ik zou een leuke avond krijgen.

Verzamelen in de hal. Dan kunnen we met z'n allen achter elkaar aan rijden naar het hotel. Briljant plan. Een beetje nutteloos, aangezien je het hotel vanaf kantoor kunt zien liggen. Geeft allemaal niets, het is gezellig en de teamspirit moet ook buiten het kantoorpand gelden. Tussen de kwebbelende dames, sta ik wat afwezig naar buiten te staren in afwachting van ons vertrek. Ik ken welgeteld één naam en twee gezichten in de groep. Op dat moment besluit ik dat ik dat eigenlijk ook zo wil houden.

Aangekomen in het hotel worden we door een aantal plastic gezichten en opgelijmde glimlachen ontvangen en naar de bar gebracht. Onder het genot van een drankje begin ik een gesprek met een Tsjechische collega. Dit is zowaar interessant, alleen jammer dat ze nauwelijks te verstaan is door haar gammele Engels. Terwijl ik zit te praten valt het me niet op dat we in groepjes worden opgedeeld voor de rondleiding. Het verrassingseffect is dan ook compleet als ik zowaar in het groepje zit waar ik twee mensen ken.

Ik zal jullie verder niet vervelen met verhalen over het prachtige hotel. De luxe kamers, bedden gemaakt voor uitslapen, de badkamer waar je in zou kunnen wonen. Ja, met het hotel is niets mis.

Na de rondleiding is het gekakel helemaal compleet. Wie zou met wie naar het hotel gaan. Hoe zouden de massages zijn. Is het niet vreemd om met collega's naar de sauna te gaan en zo maar door. We worden door Ken en Barbie naar een zaaltje geleid, terwijl ze honderd-uit praten over de geweldige faciliteiten die ze te bieden hebben. Nou brengen ze het wat overdreven, maar de faciliteiten zijn er zeker. De prijs ook.

Tijdens de presentatie worden we lekker gemaakt met de waanzinnige vier en vijf sterren hotels in alle wereldsteden. Tot mijn blijde verbazing zit ik hardop mee te lachen en enthousiast te zijn met de rest van de groep. Voor luxe hebben alle vrouwen een zwak. Helemaal tevreden en blij loop ik mee de zaal uit naar het restaurant. Onderweg ga ik nog even naar het toilet en lichtelijk teleurgesteld zie ik dan ook dat de dames zich al netjes over twee van de drie tafels hebben verspreid en ik bij Barbie, Skipper en Ken aan tafel moet zitten.

Maar ook plastic speelfiguurtjes kunnen verrassen en tijdens het diner is er dan ook een zeer geanimeerd gesprek wat me een kijkje geeft in de wondere wereld van het hotelwezen. Het eten is haute cuisine, niet denderend, maar wel lekker. De wijn is heerlijk. De dames achter me kakelen door en ik ben oprecht nieuwsgierig naar de werkzaamheden van mijn tafelgenoten. Na het toetje wordt er wat met stoelen geschoven en opeens zit ik naast één van de minder onbekende secretaresses. Dan gaat het snel. We blijken een gespreksonderwerp te hebben. Iets wat ik nooit eerder had bedacht...

Vrouwen die zelfs niet bij deze vrouwen in de smaak vallen.

In de auto naar huis zit ik erg tevreden boos op mezelf te zijn. Met al mijn ideeën, scenario's en oordelen ben ik te bevooroordeeld deze avond in gegaan. Boos op mezelf. Boos, omdat ik ze geen kans heb gegeven. Tevreden, omdat ik het naar mijn zin heb gehad. Verrast, omdat er meer beweging in het plastic van een Barbie zit dan ik verwachtte. De prijs die ik moest betalen voor een night from hell is geen toneelspel en ingehouden frustratie, maar het laten gaan van mijn houding ten opzichte pratende poppen die ook alleen maar mens, vrouw in dit geval, blijken te zijn.