Column: I Cynix, Living after Midnight!
Mijn vrienden en ik waren echt de Friese gang van die tijd. De stoere kerels met leren jassen, blauwe spijkerbroeken, witte sokken en natuurlijk Adidas-gympies. Wat ons verbond in een broederschap voor het leven was onze muziek. De énige echte vorm van muziek mogelijk: De Heavy Metal. Judas Priest en later ook Saxon, Iron Maiden, Samson, Tygers of Pan Tang en al die andere helden van weleer. We wilden net zo stoer zijn als zij.
Geld voor een motor zoals zij die hadden, hadden wij natuurlijk niet, daarom onze stoere op motoren lijkende brommertjes. De benodigde financiën voor onze kleding en natuurlijk de platen van onze helden werden bij elkaar gesprokkeld door de goede woordjes van die boerendochters waar we s avonds mee flirten bij hun vaders voor een bijbaantje.
Elke dag tijdens school, waar we natuurlijk meestal van spijbelden, stonden we in weer en wind het onkruid te wieden tussen de aardappelen. Natuurlijk moesten we nablijven, wat dacht je dan, maar erg was het niet, want het imago van 'bad boy' konden we zo daar ook hoog houden. Wanneer we wel op school aanwezig waren stonden we met een groep tegen de muur naar achteren met een mislukte peuk en af en toe eens flink op de grond roggelend.
Elke ontwikkeling van die bands volgen we en als het ons beviel deden we het na. Stoere kerels met aan elke hand een vrouw en elk dorp een ander liefje, dat wilden wij. Stiekem geloofden we zelf ook af en toe dat het zo was s Avonds verzamelden we in de kroeg en luisterden we naar de nieuwste platen Living after Midnight, Exciter, Breaking the Law, dat waren enkele van de hits van Judas Priest waarop we uit ons dak gingen. Nu twintig jaar later gaan ze nog steeds keihard door met Rob Halford terug in hun gelederen. Met diezelfde kracht en uitstraling die ze zo lang geleden, althans zo lijkt het, ook al hadden
Heavy metal gaf ons tienerbestaan zin. Net zoals zoveel andere mensen nu nog van deze muziek genieten en natuurlijk ook wel van die andere herrie die er op de radio te horen is. Af en toe zie ik nog weleens een jongere versie van mezelf lopen en komen die prettige herinneringen van die tijd weer bovendrijven. Zo af en toe ga ik nog weleens naar een concert, want veel van de sterren van toen zijn nog steeds op het podium te vinden. Niet zo ingezakt als die popjokers; geen Madonnas, Michael Jacksons of sterren die zich kapot hebben gesnoven. Nee, mijn helden kunnen hetzelfde trucje nog steeds. Weten met elke noot uit hun gitaar het publiek te overtuigen en drinken wellicht nog meer bier dan het publiek bij elkaar!
Neem eens een kijkje bij zon concert en rock mee met jong en oud, want op zon concert zie je kerels die mn vader hadden kunnen zijn en puistenkoppen die mij pa genoemd zouden kunnen hebben. Luisterend naar hun oude helden én hun nieuwe helden. Samen, broederlijk en op een manier die alleen een echte metalhead zal kunnen begrijpen.
