Column: De onnatuurlijke selectie
Zoals een grafkrans het vaak minder goed doet bij ziekenhuisbezoeken, zo zal ook een necrofiel niet overal welkom zijn.
Ik durf te wedden dat u zich nog nooit een begrafenis heeft ingebeeld door de ogen van een necrofiel. Het is alsof je als Duitse kannibaal een restaurant inloopt, vervolgens de hele avond door karaffen met water bestelt en de overige gasten beurtelings intens aanstaart. Voornamelijk onder de gordel. Duitse kannibalen vragen erom, necrofielen hebben helemaal niets te vragen.
In tegenstelling tot de verwerpelijkheid van de daad is necrofilie een liberale zaak. Liefde is het beminnen van een ander. Maar als de ander er geen zin in heeft, sta je toch mooi in je hemd. Bij necrofilie is iedereen welkom. Leeftijd, geslacht, nationaliteit of graad van ontbinding, je kunt het zo gek niet bedenken of de necrofiel geeft er niet om. Waarom zou je ook om iets of iemand geven, als alleen de doden zich voor je openstellen?
Necrofielen lijken een beetje laf, en niet alleen omdat ze vaak de katjes in het donker knijpen. Ze lijken een beetje laf, omdat ze de confrontatie met de cyclus niet aandurven. De cyclus die dicteert dat zij tegen alle wetten van het ondermaanse ingaan. Elk begin heeft een onvermijdbaar einde. Maar terwijl topmannen van de NASA hun hoofd breken over tijdreizen en Mars-ijsjes, gaat de necrofiel al sinds jaar en dag terug in de tijd, zonder ook maar enige relativiteit. Necrofielen hebben geen behoefte aan relativatie. Dat zou alles slechts onnodig ranzig maken.
Necrofielen beminnen dat wat geweest is. Natuurlijk zit er zo nu en dan een neuroot tussen die wordt opgehitst door een lijk of twee. Dit soort gevallen dient tijdelijk buiten beschouwing te worden gelaten. De necrofielen waar ik over spreek zijn geëvolueerde gevoelsmensen. Had Darwin het over natuurlijke selectie, dan heb ik het nu over onnatuurlijke selectie. Het voortkomen van bepaalde soorten uit een onnatuurlijk verschijnsel: liefde en het bij de verpakking inbegrepen verdriet.
Het liefhebben van het verleden is een deel van ons. De onnatuurlijke selectie dacht hier wel een antidotum voor te hebben. Dat de onnatuurlijke selectie nooit heeft doorgestudeerd en van nature een beetje eigenaardig is, doet er niet toe. Zij stak haar hand uit naar een nieuwe lichting mens. Resoluut sloegen de necrofielen de vuist op tafel. Genoeg hadden ze van een hoofd vol onuitgesproken jaargetijden en het onbestemde gevoel van had-kunnen-zijn. Terwijl Darwin zijn ogen sloot, neukten ze de doden en penetreerden ze het verleden. Het orgasme van een verloren leven.
Mentaal zijn wij allen necrofiel. Toch kijkt men neer op necrofilie. Men is verontwaardigd dat zoiets kan plaatsvinden en er wordt vurig geprotesteerd. Protesteren tegen deze wandaden, deze verkeerd ingelichte Romeo's. Maar we zijn hypocriet. Ieder zou, bij tijd en wijle, het gisteren en verleden jaar willen openrukken en flink door elkaar rammelen. Wij zouden kleine details willen aanbrengen, hier en daar sommige vlakken net iets feller inkleuren. Mochten er ooit machines komen die dit mogelijk kunnen maken, dan zullen die in gebruik worden genomen. Met enig enthousiasme. Ook hier zullen wij hoofdschuddend toekijken, zoals wij eerder necrofielen de zwarte piet toespeelden.
Begrijp mij goed, ik tracht hier niets goed te praten. Necrofilie is iets vervelends, maar iets waar wij allen schuld aan hebben. Wij moesten zo nodig een naam verzinnen voor het instinctief voortplanten en er vervolgens maar een betekenis aan plakken. Liefdesbrieven, klaagschriften, sonaten en dreig-sms'jes ontsprongen aan deze aanplakkerij. De necrofiel bezweek hieronder en vond in het bezwijken de onnatuurlijke selectie; het pleeggezin voor de verlepte romantici.
Dus, geïnteresseerden, denk voortaan twee maal na wanneer u een necrofiel op de vingers tikt. Misschien is het aardig om eens een willekeurige begrafenisreceptie bij te wonen. Kijk daar rond en probeer de necrofiel te achterhalen. Vaak is het iemand die eruit ziet alsof-ie nodig moet plassen. Benader dit figuur, uit naastenliefde. Sla uw arm om hem of haar heen en fluister zachtjes 'Stil maar, zoet maar. Niet treuren, het leven is al veel te kort'.
