Column: Shock & Away!
'Omstreeks 16.00 is in Enschede een grote explosie geweest bij de opslag silo's van vuurwerk bedrijf SE Fireworks, hier volgen de beelden.'
Na het zien van een enorme explosie gefilmd door een amateur filmer die toevallig op de juiste plaats en tijd was ging er bij ons een schok van ontzetting door ons lichaam.
Zoals iedereen nog wel weet waren het zeer indrukwekkende beelden en niet alleen bij ons in de woonkamer kwam de golf, de golf ging door het hele land.
'Hoe kon dit ooit gebeuren?' was de meest voorkomende vraag en er werd nog dagen over deze tragedie gesproken.
Er was geen huishouden in Nederland dat niet sprak over de kwestie, maar nadat men de eerste schok had verwerkt werd er bijna niet meer over het onderwerp gesproken. Het was verleden tijd, er was over gesproken, er kwam een onderzoek, genoeg aandacht aan besteed, tijd voor de volgende tragedie.
Ik snij dit onderwerp aan omdat het mij opvalt dat veel mensen (inclusief mezelf) tegenwoordig nergens meer geshockeerd van raken. De vuurwerk ramp is nu een kleine vier jaar geleden en sporadisch wil die nog wel eens in mijn geheugen voorbij flitsen. Met oud en nieuw werd ik er weer even aan herinnerd door een paar hersencellen ,die daarna vrolijk vernietigd werden door de vele liters bier die zouden volgen die avond.
Nu ik het toch over Oud & Nieuw heb, de volgende landelijke tragedie werd mij op 1 januari 2001 tevens bij het acht uur Journaal bekendgemaakt.
Met een lichte kater zat ik te kijken naar beelden van een brandende kroeg in het hartje van Volendam. En wederom zat ik vol ontzetting te kijken naar alle slachtoffers en doden die werden afgevoerd. Het nieuws ging als een lopend vuurtje door heel Nederland maar zoals gebruikelijk is in Nederland is alle commotie na een dag of twee al weer verdwenen. Het was verleden tijd, er was over gesproken, er kwam een onderzoek, genoeg aandacht aan besteed, tijd voor de volgende tragedie.
Op 11 september 2001 bleken een paar mensen het nodig te vinden om met twee vliegtuigen een paar belangrijke kantoorgebouwen met de grond gelijk te maken. Het gevolg duizenden gewonden en duizenden doden. Dit keer was het niet alleen in Nederland het gesprek van de week maar over de hele wereld ging een vloedgolf van ongeloof, woede en angst.
Ik was ook zeer onder de indruk van de beelden maar ik kon het niet geloven. Was dit een promotiefilmpje voor de nieuwe Spiderman film die dit jaar zou uitkomen? Na de beelden keer op keer gezien te hebben een paar dagen achter elkaar drong het pas tot me door. Ik zit hier naar de dood van duizenden mensen te kijken en het enige wat er door mijn hoofd rondspookte was het feit dat ik momenteel naar een toekomstig stukje geschiedenis zit te kijken.
Een globale ramp blijft natuurlijk langer hangen dan een landelijk nieuwsfeitje en als je bij het zappen in de reclame van een tv film even langs CNN komt laat je hem meestal even staan om te kijken wat er nu weer gebeurd is in de wereld van aan een lopende tragedies. De Twin Tower ramp bleef dus langer dan gemiddeld hangen en was na een week of twee bij de mensen vervangen met ander nieuws. Het was verleden tijd, er was over gesproken, er kwam een onderzoek, genoeg aandacht aan besteed, tijd voor de volgende tragedie.
Dat er in Nederland nog wel eens buitensporig geweld voorkomt kan niemand de laatste jaren ontgaan zijn. Er zijn talloze stille tochten gehouden voor de slachtoffers. En het gebeurt nu zo vaak dat ik niet eens meer de namen weet te onthouden van de slachtoffers. Het begint gewoon te worden. Het was verleden tijd, er was over gesproken, er kwam een onderzoek, genoeg aandacht aan besteed, tijd voor de volgende tragedie.
Hoe vaak heb ik wel niet gehad dat ik naar beelden van oorlog zat te kijken, zat te gruwelen van de misdaden en tragedies, maar zodra de aardige weerman/vrouw weer was geweest zapte ik vrolijk door naar de eerste volgende zender met een actie of oorlogsfilm. Hopende dat de pauze snel kwam zodat ik nog mooi even een zak chips en een biertje kon pakken. Je zou toch niets van de film willen missen.
