Column: De laatste sessie
Concreet gesteld wilde ik: gezonder leven, meer lezen en minder internetten. Bovendien wilde ik beter met mijn energie omgaan, alsmede met de mensen om mij heen. Ik was altijd moe en gespannen. Dat wilde ik veranderen. Maar het belangrijkste was dat ik weer wilde gaan schrijven. Dat is wat ik het beste kan en wat ik het allerleukst vind om te doen. In het verleden schreef ik op alles wat los en vast zat, of het nu gedichten, korte verhalen, strip- en speelfilmscenarios of complete manuscripten waren, ik stond elke week wel te vellen papier te kopiëren bij de Albert Heijn. Maar de afgelopen drie jaar had ik, op beroepsmatig schrijfwerk na, niets meer geproduceerd.
Mijn therapeute was een aardige vrouw van Amerikaanse afkomst waarmee het meteen klikte. Zoiets is essentieel, zonder vertrouwensband kun je immers nooit jezelf blootgeven. En dat moest uiteraard gebeuren.
De eerste sessie hield ik me stoer en vertelde ik wat ik wilde en hoe ik het ging doen. Ik wilde gezonder leven. Wat dat voor mij inhield? Nou, onder meer 30 minuten per dag gezond bewegen. Hoe vaak ik dat in de week dacht te gaan doen? Nou toch zon zeker 5 keer per week, misschien wel zes. Bij mijn tweede sessie, 14 dagen later, moest ik bekennen dat ik mezelf behoorlijk had onderschat. Ik had het geen een keer gedaan. Toch was dat een belangrijke les, want ik leerde dat ik teveel tegelijk wilde, zoals bijna alles in mijn leven. Ik leerde dat er meer was dan alles of niets, er was ook nog zoiets als met één stap tegelijk kom je er ook wel.
En zo werd ik elke keer weer wat wijzer over mezelf. Het meest had ik aan kleine tekeningetjes, van die diagrammen waarop je je gevoel kunt inschalen. Zo leerde ik dat er drie stadia zijn waarin je met iets bezig bent. Teken even mee, dan wordt het misschien wat duidelijker. Als je een cirkel hebt en die verdeelt in drie vlakken kun je daarin schrijven: Taak. Omgeving. Jezelf. Oké, stel dat je concentratieproblemen hebt en je wilt op dat moment iets doen. Maakt niet uit wat dat is, een boek lezen, televisie kijken, een brief schrijven. Dan is dat op dat moment je taak. Op het moment dat je met die taak bezig bent kun je je afvragen in hoeverre je je laat afleiden door je omgeving, of door je eigen gedachtes.
Zulke simpele handvatten hebben mij geleerd om niet steeds naar de computer te rennen tijdens het kijken van een film of tijdens het houden van een gesprek.
Cognitieve gedragstherapie heeft mij de afgelopen zes maanden geholpen mijn eigen leven leuker te maken. En wellicht die van mijn omgeving. Natuurlijk, het is slechts een opstapje, de rest moet je zelf doen. Maar aan de andere kant, je raakt nooit uitgeleerd in het leven.
Vijf december heb ik mijn laatste sessie. Dan zit het erop en zal ik het verder moeten doen in mijn eentje. Hoewel in mijn eentje, ik ben niet meer bang om hulp in te roepen van de mensen om mij heen.
Ik heb veel geleerd van mijn therapeute maar ook veel van mezelf. En over mezelf. Die vijf december zal daarom geen afscheid zijn, maar een beetje een feest. Een feestje waarop ik haar als soort cadeautje kan vertellen wat wij samen hebben bereikt. Ik schrijf weer.
