Column: We gaan naar Portugal
Onder Dick Advocaat begon ons nationale voetbalteam zeer sterk, tenminste als je af moest gaan op de reacties in de diverse media. Zeker de duo-functie met Willem van Hanegem kon wel eens dat unieke facet zijn waardoor Nederland geweldige prestaties ging neerzetten. De spelers zouden goed om kunnen gaan met De Kromme en Dickie had weer goede banden met de pers. Dit enthousiasme van sportverslaand journalistenland kwam in mijn ogen gewoon doordat Louis van Gaal ze nu niet meer af kon bekken. De selectie bleef ongewijzigd ten opzichte van die van Louis maar toch was dit volgens de deskundigen een herboren oranje. Gelukkig hadden de perskaarthouders die vorige bondscoach op tijd weggepest anders konden we het EK van 2004 wel vergeten. Ze blazen niet graag hun eigen loftrompet maar laten we dit niet vergeten: Dick zat er door hun toedoen!
Na een succesvolle beginperiode van het trainersduo, waarin de kwalificatiewedstrijden werden gewonnen en ook vriendschappelijke duels met groot verschil in ons voordeel beslist werden, kwam de klad er toch langzaam weer in. Journalisten voelden meteen de verantwoordelijkheid voor hun daden. Zij hadden de bondscoach vervangen dus waren ook zij debet aan de tegenvallende resultaten. Om zich toch duidelijk te distantiëren van de verliespunten begon men licht te morren over het publiekelijke voorkomen van de kleine Hagenees. De man had geen charisma en zijn invloed op de ploeg was ook maar twijfelachtig. Nee die Dick Advocaat is wellicht niet de leider die we nodig hebben om een podiumplaats te kunnen bereiken. Na een zeer teleurstellende wedstrijd tegen Moldavië uit was het nog gemor, na het verlies van Tsjechië was het een klaagzang waarin hij de directe aanleiding was van deze catastrofe.
Gelukkig betekende een tweede plaats nog geen uitschakeling. Holland mocht in twee duels tegen één tegenstander bewijzen toch thuis te horen op het EK van 2004 in Portugal. De bondscoach mocht voor de tigste maal uitleggen hoe alles nou zo ver heeft kunnen komen. Nog een mazzeltje viel ons ten deel: de loting koppelde ons niet aan Turkije of Spanje maar aan Schotland. Sterker nog, beter kon toch bijna niet? De heer Advocaat werkte al jaren in Schotland, kende veel spelers zelfs persoonlijk en wist dus ook te vertellen dat kwalitatief wij daar altijd van moesten kunnen winnen als we het maar niet zouden onderschatten.
Twee keer drie kwartier en een rustperiode verder wisten we dat onderschatting inderdaad gevaarlijk was tegen de Schotten. Sportpers goeroe Johan Derksen had ons nog wel verteld dat deze hooglanders geen deuk in een pakkie boter konden trappen en toch hadden we daarvan verloren. Wat wil dat over ons niveau zeggen? Menig huishouden moest een zaterdagavond in een rotstemming doorbrengen na dit debacle. En wiens schuld was dat? Alle kenners krijsten door elkaar heen als kleine kinderen, het lag aan Seedorf, nee aan Kluivert, en als dat het niet was dan kon Frank de Boer toch wel een keer met pensioen? Ja, schrijvend en kletsend Nederland wist wel hoe het had gemoeten.
Ik voetbal zelf ook en als wij verliezen, of zelfs winnen, zijn er toch altijd mensen in ons team die menen te weten hoe het beter had gekund. Ook wij, amateurs, kunnen dan die standpunten weerleggen door te wijzen op omstandigheden die een overwinning in de weg stonden. Dat deden deze jongens ook maar voor professionals is er geen argument om te verliezen. "Er dik voor betaald krijgen," is namelijk reden genoeg om geen fout te maken. Ik weet alleen dat ik soms heerlijk loop te ballen en soms wedstrijden speel waarbij ik mijn eigen team zelfs in de weg loop en het verschil tussen beide is niet alleen te ondervangen met de term "motivatie", dat heeft er niets mee te maken. Soms zit het gewoon mee en soms zit het tegen, nogmaals de wil om te winnen staat er los van. Zodra journalisten dat erkennen zijn ze hun baan kwijt, dus lullen ze lekker belerend door over een sport alsof het een wetenschap is.
Als journalisten allemaal zeggen dat het fout gaat is dat een signaal naar de bondscoach. Heel het land hoopte dat Dick zijn lessen had geleerd hiervan. Met niet al te veel vertrouwen in een goede afloop keken we massaal naar de thuiswedstrijd, onze laatste strohalm, zoals dat sensatiezuchtig bij iedere vooraankondiging werd geroepen door de omroeper. Verbaasd bekeken we de drie "nieuwe" namen die mochten starten, Bouma, Sneijder en Van der Vaart speelde eindelijk mee! Of liever gezegd, De Boer en Kluivert deden dat eindelijk niet! En wat blijkt...het loopt als een trein, goal na goal vloog er in en het voetbal was weer van een ongekend hoog niveau. Een verpletterende 6-0 overwinning was het gevolg.
De spelers spraken na afloop niet met de pers als reactie op hun negatieve schrijven voorafgaande aan het duel. De pers liet zich uiteraard wel uit over de wedstrijd. Om hun ongelijk vooral niet toe te geven bleef men consequent vragen of Advocaat wel de juiste bondscoach was en wees Johan Derksen er nog eens op dat Advocaat ondanks alle andere tips van hem zelf toch steeds zijn eigen opstelling had gemaakt. Nooit wilde Dickie naar Johan luisteren en oranje speelde in Dick zijn opstelling steeds slecht. Nu wij maar bleven aandringen op een eventueel aftreden van de bondscoach heeft de kleine generaal uiteindelijk toch geluisterd naar zijn column in Voetbal International en had de jonge generatie een kans gegeven en zie.. We winnen!
Had dat nou gewoon wat eerder gedaan Dick, was Johan zijn devies. Je ziet het toch, als je luistert naar Johan win je.
Ik heb er alle vertrouwen in dat we Europees Kampioen worden in 2004, alvast bedankt meneer Derksen.
