Column: Eén met de demoon
In de kamer zat een jongen in de lotuspositie op de grond. Zijn gezicht leek enigszins verkrampt en zijn handen die ontvangend op zijn knieën lagen maakten samentrekkende bewegingen. Zijn ogen tolden in snelle roterende bewegingen alsof hij droomde, de ademhaling was onregelmatig, soms in snelle schorten, dan weer met lange halen die veel te lang op de verlossende uitademing lieten wachten. Achter hem zat een donkere verschijning, gele ogen glansden gemeen in het flakkerende kaarslicht. De mond en het lichaam verspreden een intense zwavelgeur die ogen konden laten tranen als hij voor mensen ruikbaar zou zijn. Een hoge schelle lach verried de vreugde die het had met elke klauw die het in het hoofd van de mediterende jongen stak.
De voeten en het lichaam die door het dak langzaam zichtbaar werden zorgden voor onsteltenis bij het zwarte monster. Het gaf een hoge schreeuw van herkenning en zijn vleugels klapten van woede.
'Weg jij, deze is van mij,' siste het verbeten.
'Niets wat op deze aarde is, noch wat er boven zweeft is van jou,' en Rikash trok zijn zwaard dat fel oplichtte in de onnatuurlijke demonische duisternis van de kamer.
'Wat is deze hopeloze ziel voor jou,' ratelde de gespleten tong, 'ga naar een kerk zingen voor je God die nooit van zijn troon afkomt.'
'Er wordt voor hem gebeden.'
De demoon lachte hard en hoog, zijn ijle stem deed Rikash pijn in het oor.
'Hier valt niets te redden, je hebt toch gehoord hoe hij mij, de waarheid heeft uitgenodigd?'
Inderdaad, in zijn meditatie had Michael gevraagd om leiding naar waarheid en eenwording met het heelal. 'Toon u zelf,' had hij gepreveld. De demoon liet zijn klauwen dieper in het hoofd van de jongen verdwijnen wat een huivering in het lichaam veroorzaakte.
Ver weg, in een andere realiteit, in een grasveld vol met bloemen liep Michael samen met een man in een wit gewaad.
'Dit is het universum, van het kleinste atoom tot de grootste ster,' zei de man met een zweverige lieflijke stem.
'Het is hier altijd geweest, maar je was het vergeten. Je bent nooit alleen geweest, jij bent het universum en het universum is jou. Je bent Goddelijk, Michael, vergeet dat nooit meer.'
Michael lachte met een brede grijns.
'Ik voel me geweldig, werkelijk één met alles. Ik voel de energie door me stromen, ik weet alles en tegelijk niets. Dank je dat je gekomen bent, Maltheser, dank je voor het openen van mijn ogen.'
'Het was jouw tijd, Michael. Ik hoorde je roepen, je hart en ziel openend voor het licht der waarheid en lange tijd was je nog niet klaar, nu wel.'
Michael knikte, in volledige overgave van zijn vrije wil had hij geroepen om leiding en hij had gevoeld hoe tijdens zijn meditatie ineens een aanwezigheid achter hem was verschenen. Even was hij bang geweest maar toen zag hij de man verschijnen voor zijn gesloten ogen, een man met een prachtig wit gewaad en een lichtende verschijning. De liefde stroomde uit zijn helblauwe, gele ogen. Eindelijk was hij er, hij had zo lang gewacht op dit moment, nu kon hij verder, één zijn met alles. Buiten zijn lichaam klonk het geluid van metaal op metaal.
'Je bent gedoemd engel!' schriekte de demoon en haalde hard uit naar Rikash die de rode bliksemschicht maar nauwelijks kon ontwijken. Hij hijgde, de demoon was sterker dan hij had verwacht. Opnieuw spatten de vonken op van beide zwaarden en Rikash voelde zjn armen bijna bezwijken onder de kracht die ermee gepaard ging. Nog steeds had de demoon zijn tentakels in het hoofd van Michael maar hij werd afgeleid door Rikash die om hem heen cirkelde, hem van alle kanten belaagde.
De bloemen leken te verwelken en Maltheser leek vermoeid, zijn gezicht stond grimmig. Michael keek met verbazing naar de duikende beweging die hij maakte.
'Wat is er aan de hand, Maltheser?'
'Je bent van mij,' klonk een wegstervende stem en voor Michael loste de verschijningvan Maltheser langzaam op, werd het gras bruiner en verschroeiden de bloemen totdat alles een zwarte leegte werd. Rikash had een open plek gevonden in de verdediging van de demoon die nu schreeuwde Michael gleden. Rikash draaide het zwaard dat diep in de demoon verdween een kwartslag en hoorde de schreeuwen van angst en woede van de demoon.
'Verdwijn,' riep Rikash met een triomferende stem. Een spoor van donker bloed en sulfur stroomde door de nu hel verlichtte kamer terwijl de demoon met onregelmatig klappende vleugels de kamer verliet.
Michael deed zijn ogen open en ontwaakte uit zijn trance. Verward en angstig keek hij in zijn lege kamer. Had hij iets verkeerd gedaan? Hij was juist zo ver geweest, nooit eerder had hij een engel gezien, of een gids, of wat Maltheser dan ook precies mocht wezen. De meditatie had hem uitgeput en hij liet zich achterover vallen. Boven hem verscheen een man in een lang gewaad, achter zijn rug waren delen van zijn vleugels zichtbaar.
'Michael,' zei Rikash met ernstige stem, 'niet alles is goud wat er blinkt. De waarheid is anders dan je ooit verteld zal worden, of je ooit zult zien in je meditatie. De waarheid is geen Bijbel, noch Koran, noch spiritueel schrift. Een onbezonnen uitnodiging tot het ontdekken ervan kan heel slecht aflopen. Vooralsnog vertel ik je dat je op het nippertje ontsnapt bent aan de donkere onzuivere kanten die zich op alle mogelijke manieren kunnen manifesteren, ook als mij. Eenmaal door hen bevangen zullen ze je meevoeren op een weg die prachtig lijkt, maar uiteindelijk de vrije wil zal laten verdwijnen.'
Rikash liet zijn woorden even in de kamer weerklinken.
'Je bent op deze aarde geboren, in deze realiteit. Probeer niet koste wat kost de reden te ontdekken of te zien waarom. Eens zal je dat allemaal duidelijk worden. Er zijn een hele hoop krachten die je nooit zult begrijpen of ontdekken. Onvoorbereid en naief als je bent zullen ze je misleiden en ketenen. Meditatie is niet slecht, maar het is geen spelletje. Vrienden die je uitnodigt konden je feestje weleens verpesten.'
Michael knikte maar begrijpen zou nog wel even duren, misschien wanneer zijn hart weer op een normale snelheid klopte.
'Maar wat moet ik dan?,' beefde zijn stem.
'Leef een goed leven, een zuiver leven, meer heb je niet nodig, anders was het je wel gegeven.'
Rikash klapte zijn vleugels uit en even vulde zijn verschijning de hele kamer. Met een grote slag van zijn vleugels verdween hij door het dak.
