Column: Nee, niet het kuiken!
Jawel, lieve Fok!kers en Fok!kerinnen, het Kuiken is in gevaar. Niet zomaar een willekeurig kuiken van boer Bietstra, maar hèt 3fm Kuiken. Dat lieve leuke plonzige, pluizige, gele beestje met die vet stoer gave zonnebril die zo leuk op en neer hipt in de reclame (het Kuiken, niet de zonnebril). Was donderdag het nieuwe 3fm logo al vroegtijdig op Fok! te vinden, vrijdag werd officieel bekend gemaakt dat het Kuiken de straat op word gezet, de studio uitgezet wordt, zijn heil maar bij het Leger des Heils moet zoeken. Meteen werd er door enkele crewleden een actie op touw gezet: het Kuiken dient gered te worden.
Maar wat maakt dit Kuiken, dit kleine, nietige beestje, tot iets wat gered moet worden? Is dit Kuiken, niet gewoon een kuiken, zoals vele andere? Natuurlijk (zonnebril niet meegerekend). Maar dit Kuiken (met zonnebril) is meer, dit Kuiken is een symbool. Zoals Marx een symbool voor het marxisme is, is dit Kuiken een symbool voor... ja... voor wat eigenlijk?
Om te kunnen begrijpen waar dit Kuiken symbool voor staat, is het nodig om terug te gaan tot onze prilste jeugd: denk aan die mooie tijd, waarin je nog lief, klein en onschuldig was. Toen je nog tuinbroekjes droeg, iedereen je over je lieve blonde haartjes aaide en mama je op de arm droeg. *Zucht*, waren dat geen mooie tijden? En denk ook eens aan je tienerjaren, die tijd waarin je de wereld begon te ontdekken: films, muziek, vriend(innet)jes, wat stoerdoenerij en recalcitrantheid. Stiekem wegsluipen, je eerste sigaret, je eerste flesje bier. *Zucht*, waren dat geen mooie tijden? Probeer dan nu eens deze twee fantastische tijden samen te voegen. Tot iets herkenbaars. Tot een symbool. Geeft een kuiken dan niet het beste van die eerste tijd weer?
Immers: een kuiken is klein, is lief, is blond, is schattig. En een tuinbroek zou vast ook heel leuk staan. Nu over naar de tweede tijd: welk symbool past beter dan een zonnebril? Een zonnebril is zowel normaal, wat aangeeft dat de ontwikkelingen die met de tienerjaren gepaard gaan, normaal zijn. Maar een zonnebril is ook stoer, heeft iets geheimzinnigs. Net als die tienerjaren waarin je je grenzen verlegt, onbekende, geheimzinnige dingen verkent en je zodoende stoer voelt. Het is dan een kleine stap om deze twee symbolen samen te voegen: een kuiken met een zonnebril op z'n koppetje.
Dit Kuiken staat eenvoudigweg symbool voor al het goede van onze jeugd, voor het beste van ons leven.
Elk mens heeft de behoefte om de goede dingen van zijn of haar leven te bewaren en te koesteren. Dit wordt gedaan door middel van foto's, souvenirs, oude liefdesbrieven en symbolen. De één zweert bij hippie-bloemen, de ander bij het Philipslogo en een derde bij het 3fm Kuiken. Indien dit symbool zou verdwijnen, verdwijnt een deel van de Nederlandse mensheid. Een deel van onze jeugd, die nimmer terug zal komen, zal nog een stukje meer in de vergetelheid raken. Een stukje van onszelf zal vergaan en voor eeuwig op de bodem van de oceaan liggen...
In dit licht is het niet gek dat er mensen zijn die zich het lot van dit Kuiken, nee, het lot van de mensheid aantrekken. Waar zouden de tijgers zijn zonder het Wereld Natuur Fonds? Waar zouden de bomen zijn zonder Greenpeace? Waar zou het Nederlandse volk zijn zonder Fok!?
Dit Kuiken dient gered te worden, niet alleen om 3fm voor een lelijk logo te behoeden, maar om het Nederlandse volk te behoeden! Om het Nederlandse volk in deze barre tijden van recessie, geweld, onderdrukking, moord, doodslag, overspel, intriges, soaps, Conny Breukhoven, honden, vogelpest (RIP kuikentjes), zinkende onderzeeërs, verkeersbordgooiende vandalen, brekende dijken, ontvoeringen, afpersingen en vastlopende computers een houvast te geven! Een herinnering aan vroeger tijden, toen de wereld nog simpel en goed was. Dit Kuiken is meer dan een symbool, dit Kuiken is een baken in de storm, het licht aan het eind van de tunnel, de zon achter de wolken! Waarde Fok!-genoten, zonder dit Kuiken zijn wij verloren en aan ons eigen lot over gelaten, zonder dit Kuiken zijn wij verdoemd...
Red dit Kuiken... nu het nog kan... nu...
(Dit is het punt waarop de columnist huilend en knarsetandend ter aarde stort, het rouwkleed onderwijl aantrekkend. De column eindigt hier dan ook.)
