Vervelen is een godsdienst
Vervelen is een hele menselijke eigenschap alhoewel maar weinig mensen hem daadwerkelijk beheersen. Het is een kruising tussen heel veel willen doen, maar te lui zijn om op te staan en actie te ondernemen. Het is een strijd in het hoofd dat roept om afleiding maar een geest die te futloos is om zich daadwerkelijk bezig te houden met mensen te woord staan. Dergelijke uitspattingen kosten energie en verveelde mensen hebben geen energie.
'Ik verveel me, laten we iets gaan doen.' Komt mij dan ook onwerkelijk voor. Echt verveelde mensen willen niets doen, die willen alleen maar kijken hoe lang je in een zelfde ritueel kan blijven vervallen voordat je echt in slaap valt.
Men moet vervelen uiteraard niet verwisselen met uitrusten. Uitrusten doe je wanneer je een inspanning hebt gepleegd en daardoor rust verdient. Verveling volgt enkel op een afwezigheid van aantoonbare daden waar men iets mee bereikt heeft.
Vervelen is een keuze. Met duizenden spieren die bewogen kunnen worden, massa's hersenen die schreeuwen om te leren en miljarden soortgenoten om sex mee te hebben, presteren wij het om ons te vervelen, om moedeloos te kreunen dat iets saai is. Vervelen is eigenlijk best wel arrogant. Het straalt een betweterigheid uit, een air dat men alles al gezien heeft, er niets meer te ontdekken valt. Terwijl achter elk kaft, elke afstandsbediening en elke link een wereld ligt die te ontdekken valt. En dat is enkel maar binnenshuis. Buiten staan bomen om te knuffelen, bloemen om te ruiken, gras om te vertrappen tijdens een lange wandeling.
Vervelen is geen afwezigheid van impulsen, het is een gebrek aan actie ondernemen op alles wat de omgeving naar je toegooit. Vervelen is gewoon weg lui zijn. En hier is helemaal niks mis mee. Als ik maar eens van die gedachte af zou kunnen komen dat ik iets moest doen. Want diep in mij klinkt een stemmetje dat ik kostbare tijd verdoe. Dat ik dingen mis, ik mijn gezicht zou moeten laten zien, kennis vergaren. Het is dat 'in het zweets des aanschijns zult gij u brood verdienen' stemmetje dat niet kan snappen dat een mens stilzit terwijl er nog zoveel te doen valt.
Vervelen is de opperste staat van wat wij als maatschappij bereikt hebben. Tweeduizend jaar ontwikkeling en hier zit ik achter mijn computer doelloos een column over verveling te schrijven omdat bovengenoemd stemmetje eindelijk gewonnen heeft en ik me dan maar op de minst inspannende manier nuttig probeer te maken om dezelfde stem eens even flink de mond te snoeren. Kortom, volgens de definitie verveel ik me nu niet meer, alhoewel het eerlijk gezegd niet echt zo aanvoelt.
Vervelen is een kunst, welke verwant is aan Boeddhistische begrippen. Het is niet iets wat je zomaar kan, een totale onthechting van alle impulsen en in staat zijn om niets te ondernemen, zelfs niet te gaan liggen zonder te denken dat je iets moet doen. Vervelen is eigenlijk de voorloper van het totale niets zijn. Wanneer je je kan ontdoen van de wil om iets te doen, raak je in een staat van totale ontbinding met de wereld. Sommige mensen noemen dit ook wel mediteren maar dit vind ik een slechte benaming omdat mediteren nog altijd iets doen is. Sommige mensen noemen het ook rust, maar al eerder vertelde ik dat rust volgt op actieve inspanning, geestelijk of lichamelijk, en daardoor geen aanloop voor verveling kan zijn.
Verveling kost oefening en tijd. Verveling vergt commitment en een sterke geest, maar zij die zich niet laten verleiden door wereldse ontspanning en aards geneuzel zullen de verlichting bereiken. De perpetuum verveling, de vicieuze verveling, de volkomen verveling, het vervana, of de eeuwige verveelvelden.
Kortom, Vervelen is een godsdienst.
