Er wordt te weinig geprotesteerd

Voor het eerst sinds jaren wordt er massaal in de wereld geprotesteerd. Londen kent zijn grootste protest in de Britse geschiedenis. In Melbourne uitten 150.000 mensen hun onvrede, New York, Rome en zelfs Amsterdam doet in grote getalen mee. En last but not least, Bagdad heeft al zijn buitenlanders opgetrommeld zodat er wel 50 mensen meedoen aan het protest. Maar het zijn ze wel allemaal.

Een oproep tot protesteren, tegen de manier van protesteren.


Vroeger was alles beter leek het wel. Toen de invloed van het groepscollectief nog werd erkend en mensen niet dachten dat het zonder hen ook wel goed zou gaan. Vroeger, toen we nog miljoenen ophaalden met transzenderale TV uitzendingen over ellende in één of ander werelddeel. Vroeger, toen we ons met zijn allen schaarden achter één leider, soms het omgekeerde effect bereikend en met een kleine wereldoorlog als gevolg, maar toch. Het woord wij bestond nog.

Nu, nu we een stille tocht als enige alternatief zien om onze onvrede te uiten. Allemaal een kaarsje in de hand en onder een stukje politie begeleiding van hier naar daar lopen en dan weer rustig naar huis, biertje pakken uit de koelkast en kijken of we nog op TV waren. Van mijn moeder leerde ik altijd dat woede inslikken nooit goed was. Dingen moesten uitgepraat worden, wel eerst even tot tien tellen, maar praten of schreeuwen was helemaal niet verboden. De spreekwoordelijke donderbui die de hemel opklaart. Ik vraag me af wat mijn moeder had gezegd als ik uit protest 20 rondjes in stilte met een kaars rond de tafel had gelopen.

Nu, nu scholieren en studenten steeds meer genaaid worden, is het malieveld leger dan ooit. Geen tijd in onze drukke agenda. Ik weet niet van wie we dat hebben, maar niet van onze ouders, want toen die studeerden deden ze daar 10 jaar over. Nu, nu iedere beroepsgroep zijn eigen staking kent en niets met elkaar te maken wil hebben. Geen solidariteit van de stropdassen naar de boeren. Geen trekkers bij de klappen in de ICT. Nu, waar stakingen publieksvriendelijk moeten zijn, kortom, dat niemand er last van heeft, en al helemaal niemand het merkt. Zie ook Hoevelaken, waar mensen nog van hun koeien hielden en ze beschermden met hun hooivork. Het is hemelsbreed 15 kilometer bij me vandaan. Waar was ik eigenlijk bedenk ik me nu? Het boerenbloed heeft ooit door me heen gestroomd maar nu ben ik veranderd in iemand die niet verder protesteert dan zijn eigen portemonnee. En zelfs dan kies is voor de makkelijke weg. Kabelinternet.

De enige overblijfsels uit de oude tijd lijken de mensen van Greenpeace te zijn. Die begrijpen dat staken en protesteren mensen tot last moeten zijn. Zo'n nucleaire trein heeft niet echt veel last van 30 mensen die zwijgend met een bordje op het perron staan. Maar diezelfde mensen vastgeketend aan de rails zorgt er wel voor dat hij stopt. Tree huggin hippy crap... maar wel effectief.

Vandaag lijkt vroeger weer eens terug te komen. Massale betogingen in vele landen, met naar ik hoor vele borden, veel geschreeuw en misschien ook wel veel wol. Het collectief roert zich, staat op en is zich bewust van zijn invloed. Samen ben je meer dan alleen. Duizenden kelen met decibellen bereiken meer dan duizenden zwijgende mensen. De dreiging van komende rellen is schrikbarender dan geknikte hoofdjes met een kaars. Tenzij die kaars iets te dicht bij het stadhuis wordt gehouden, of de Amerikaanse ambassade.

En waarom ben ik er niet dan? Ook ik ben het product van deze doelloze generatie, die 's ochtends wakker wordt en zich toch maar een keer omdraait omdat het kussen niet graag verruild wordt met een mogelijke MP knuppel. Ik heb nog nooit in een protest gestaan en voel me vandaag voor het eerst schuldig. Jazeker, ik lag voor de middelbare school in de K van staaK maar dat was omdat het alternatief een middag les was. In de 23 jaar dat ik nu leef is er echt wel eens iets gebeurd waar ik het niet mee eens ben, maar nooit heb ik mijn verantwoordelijkheid genomen. Bang als ik ben voor collectieve meningen.

Dus nu ga ik de wereld verbeteren. Allereerst met deze column, om jullie intervidueen wakker te schudden, op te roepen.

Interviduen van de maatschappij verenigt u!

Maandag is de dag dat we gezamenlijk staken en protesteren. Waartegen? Niets. Waarvoor? Om te laten zien dat we nog steeds gezamenlijk kunnen protesteren, op de ouderwetse manier, met eitjes, tomaatjes en hier en daar een rookbom.