Herinneren? Herinnering?
Ik ben altijd een beetje pessimistisch over het hele afscheidsritueel. Ze gaan allemaal dag zeggen, we zullen je missen en bla bla bla...Van een aantal mensen geloof ik het ook, die zal ik op één of andere manier ook wel missen. Als ik wegga heb ik altijd al de keus gemaakt; weg is weg. De deur gaat dicht en die blijft dicht. Geen contact met ex-collega's, dat is alleen maar vreemd.
Voor mij zijn de contacten op mijn werk eigenlijk strikt aan werk gebonden. Er zitten wel eens mensen tussen met wie het contact, de gezelligheid en de steun beter is dan met anderen, maar er is nooit enige gedachtewisseling buiten het werk. Buiten het werk is er namelijk niets wat je bindt, wat je gemeen hebt. Hetzelfde geldt voor school. Allemaal hartstikke leuk en gezellig, maar ik mag toch hopen dat ik nooit meer iemand tegen kom. Het enige wat daaruit kan voort komen zijn ongemakkelijke stiltes en niet weten waar je het over moet hebben omdat de oude en vertrouwde setting mist.
Mensen hebben dergelijke contacten nodig, ik ook. Alleen zie ik ze niet als een 'long term relation', meer als een noodzakelijk en toch gezellig overlevingscontact op het werk of op school. Zonder ze zou het niet vol te houden zijn, ze doorbreken de tijden, de sleur en brengen afleiding. Met ze is ook niet altijd alles, te veel kletsen, te weinig werken, maar dat weegt minder zwaar mee dan de afleiding. Dit zijn eigenlijk de basisstructuren van mijn herinnering aan ex-collega's. Per persoon zitten daar natuurlijke en verschillende gradaties en kenmerken in, maar de basis is altijd hetzelfde.
Ik ben nu wel na een aantal vaarwel speeches beter gaan kijken naar de verschillende type personen, gedragingen en karakters. Telkens weer ben ik blij verrast om te zien dat er steeds weer mensen tussen zitten die de mens interessant houden. Mensen met aparte, mooie, vreemde en vooral interessante levensideeën en stijlen. Mensen die het de moeite waard maken om eens goed te luisteren en te kijken, mensen die net dat beetje extra weten toe te voegen aan het basisbegrip mens (kuddedier).
Hoe ze mij herinneren? Dat laat ik aan hen over.
Hoe ik hen herinner? Als individuen in een setting die toevallig niet de mijne was, maar die er wel voor zorgen dat de setting niet in het grijze midden verdwijnt.
