Audrey's Column (week 41)
Wie denkt dat je als ex-BBer een leven vol glamoureuze parties tegemoet gaat, komt bedrogen uit. Niet alleen omdat er weinig vraag is naar ex–BBers die geen transsexueel zijn (zelfs de mooiste lesbiënne van Nederland wordt nergens voor uitgenodigd), maar vooral omdat die feestjes er gewoon niet zijn.Nederland heeft geen glamour. Triest voorbeeld daarvan was het Playboy feest. Met de spannende verhalen over The Mansion, Hugh en blonde dellen in mijn achterhoofd had ik me er weken op voorbereid.
Moulin Rouge corsetje aangeschaft, vals tietje erin gepropt, bikinilijn zo ver gewaxt dat mijn broek veilig onder mijn heupbotten kan hangen, hoerig make-upje op. I mean, als ze niet uit zichzelf bellen kan ik daar misschien nog een hoofdredacteur verleiden. Een slimme meid is tenslotte op haar carrière voorbereid.
Eenmaal daar denk ik: ja hoor, we zijn weer thuis. Soapie hier, derderangszangeresje daar, ex-BB-er of twintig... En natuurlijk allemaal weer sponsored by H & M. Het jammere van dat gebrek aan glamour is dat we daardoor ook geen papparazzi cultuur hebben (zelfs ik word vijf minuten na binnenkomst door een enthousiaste Joop van Tellingen met een glas in mijn hand gekiekt).
Ik ben dol op papparazzi. Ik leef voor schandalen, affaires, echtscheidingen, rehabs, en alimentatie perikelen. Ik smul van foto's waarop een celeb betrapt wordt bij haar psychiater, plastisch chirurg of minnaar. Maar nee hoor, niet in Nederland.
Nooit lees ik over de bijna overdosis van de zoon van een zeer bekend televisiekopstuk, ik zie nooit foto's van de laveloze actrice die ook vanavond weer de grond van veel te dichtbij bekijkt, de gefluisterde homoseksuele voorkeur van een felbegeerde vrijgezel wordt niet besproken, laat staan de tweede borstvergroting van het soapie die tout Amsterdam al maanden bij een borrel bespreekt. In plaats daarvan stellen de heren gossip brave vragen over nieuwe kapsels, nieuwe vriendjes en nieuwe singles.
En het rare is dat onze "sterren" al net zo braaf zijn.
Neem nou Katja. In principe heeft zij toch echt de potentie om de diva van deze generatie te worden. Maar toch, elke keer als ik haar in een interview hoor zeggen dat ze best van een wijntje houdt, maar dat ze écht nooit meer dan een fles drinkt, denk ik meid, jij moet nog heel veel leren.
Elke Kate Moss kan je uitleggen dat je met een fles champagne als ontbijt niet alleen eindelijk graatmager wordt, maar dat je ook nog eens glamourous kan gaan afkicken in een dertigduizend dollar per nacht kliniek, waar je en passant een verhouding met een doorgesnoven popster à la Robbie Williams begint. Om vervolgens twee weken later weer doodleuk strontlazarus van een trap te donderen. Haalt niet alleen alle voorpagina's, maar verzekert je ook van een astronomisch bedrag voor een exclusief interview met Oprah (of in ons geval Barend & van Dorp).
Maar nee, Katja schijnt te denken dat ideale schoondochter interessanter is dan losgeslagen sexsymbool. Waardoor ze, als ze eindelijk eens iets pittigs doet, bij de heren gaat zitten zemelen over haar schizofrene alter ego en het vooral niet heeft over haar siliconen.
Kom op zeg, denk je nu echt dat we nu nog zouden weten wie Cher, Michael Jackson of Melanie Griffith waren als er geen plastisch chirurgen bestonden? En denk je nu werkelijk dat we met zijn allen televisie kijken en bladen lezen omdat we zo graag mensen willen zien die net zo saai zijn als wijzelf?
Door Big Brother zou je het bijna gaan geloven. Daarom is het des te grappiger dat juist Big Brother ons vorig jaar weer even een beetje hoop gaf, qua glamourgehalte.
In Big Brother 3 zat een vrouw die glamour zo'n beetje heeft uitgevonden. Die met valse nagels, haren, lippen en tieten vrolijk de Botoxinjecties naar gort zuipt. Die in haar leven vaker chemicaliën naar binnen heeft gewerkt dan boterhammen met kaas. Die op haar zestigste waarschijnlijk nog steeds haar vijfentwintigste verjaardag viert. Die meer verhoudingen heeft dan dat Katja bekeuringen krijgt, en daarmee Nederlands enige echte antwoord op Liz Taylor is. Die volledig schaamteloos de goot in dondert om er vervolgens in Dolce & Gabanna überchic weer uit te krabbelen. Die in haar eentje moeiteloos alle roddelbladen aan het werk houdt. En die alleen om deze redenen een eigen programma verdiend.
Ik wil Patty Brard terug.
