Remember Me?!
Maar zo gemakkelijk komen ze niet van me af. Of ik aardig ben geweest weet ik niet. Ik weet alleen dat malafide personen en eikels langer herhaald worden in de bedrijfsverhalen dan de lieve jongens en meisjes die hun werk altijd goed deden. En ik wil en zal herinnerd worden tot in lengte van dagen, dat staan ze me wel verschuldigd. Ik zou dus bepaalde geheimen aan de grote klok kunnen hangen, een la kunnen achter laten met de post van 6 maanden terug, of van binnenuit een flink computervirus installeren. Niet echt een positieve naamsvermelding, maar toch, Hitler wordt ook nog steeds besproken zullen we maar zeggen.
Zou die eigenlijk trots zijn op zichzelf? Ondanks dat hij behoort tot de meest gruwelijke mensen op aarde zal hij wel tot in de lengte van dagen herinnerd worden. Dat kunnen de meeste mensen niet zeggen. Frappant eigenlijk dat de goede mensen veel minder lang herinnerd worden dan de slechte. Nero is één van de bekendste heersers van het Romeinse Rijk enkel en alleen omdat hij zijn voltallige familie uitmoordde. Bin Laden is in de huidige tijd een universele naam geworden. Zou ik morgen in een totaal onbekend land komen met een totaal onbekende taal, dan zou Bin Laden een gezamenlijke overeenkomst in klanken zijn. Zoiets als 'Ugh' in het Indiaans. Ik stel me voor dat ik een native Tutsi Wutsi tegenkom en mijn rechterhand omhoog steek en 'in Laden'zeg. Uiteraard herkent hij dat en hij steekt ook zijn rechterhand omhoog omdat dat kennelijk gebruikelijk is bij mij. En wanneer een Tutsi Wutsi iets herkent zegt hij geen hey! of Aha, maar heaiw. Ik kan dat absoluut niet uitspreken en maak daar natuurlijk al gauw heil van; een nieuwe groet is geboren.
Over het algemeen is de moordenaar vaak bekender dan het slachtoffer. In sommige gevallen worden ze onlosmakelijk verbonden zoals bij Pim en Volkert, Kennedy en Oswald, Bassie en Adriaan en Jip en Janneke. De laatste twee zijn de moordenaars van de onschuldige kindergeestjes. Bassie en Adriaan laten net lijken alsof het normaal is om je hele leven de clown uit te hangen en Jip en Janneke geven kans aan discriminatie omdat er nooit eens een geel Japans vriendje in hun zwart witte leven voorkomt.
Ik dwaal af, de moordenaar is meestal bekender dan het slachtoffer.
Een negatieve ervaring wordt 22 keer verteld en een goede ervaring 8 keer. Daarom is de moordenaar bekender dan zijn slachtoffer, daarom zijn de meeste bedrijven als de dood om in Kassa te komen, of Breekijzer. Daarom heeft bijna elke man van enige betekenis een PR man naast zich, of een persvoorlichter. Iemand die geoefend is in het jezelf onsterfelijk maken op een positieve manier. Want gezien de verhouding van 22:8 heb je wel wat positieve reclame nodig om dat éné foutje met die secretaresse op te lossen. Gelukkig kunnen deze PR mensen ook geen wonderen verrichten en zullen sommige mensen altijd losers blijven. Zoals Melkert, die zelfs met een compleet team aan PR mensen nog geen schijn van kans maakte volgens het PvdA rapport.
Maar om dezelfde 22:8 reden blijft een slechte naam altijd langer hangen bij je collega's.
Dus nu zit ik hier, op mijn laatste dag, te denken of ik misschien iemand uit het raam moet gooien. Of misschien toch maar gewoon het computervirus. Ik zal wel met factor 22 bekender worden in dit bedrijf wanneer ik de directeur gijzel en dwing om zijn buitenechtelijke relatie met de secretaresse op te biechten, het koffiezet apparaat vergiftig met laxeermiddel of de stoelen insmeer met superlijm.
Ik wil herinnerd worden, mijn naam moet op de lippen van velen liggen. Acht keer is te langzaam en maakt de manier waarop eigenlijk wel uit? Uiteindelijk probeert men zelfs van Hitler een goede kant te laten zien door een onlangs verschenen prentenboek waarin zijn brieven en ansichtkaarten uit zijn jeugd te zien zijn. Wellicht zal er over 20 jaar een prachtige documentaire te zien zijn met Bin Laden in de vertederende rol van vader die zijn zoontje leert een AK-47 in elkaar te zetten binnen 20 seconden.
Tsja, daar zit ik dan. Ik kijk naar de plek naast me. Wanhopig probeert mijn collega op te staan, je ziet zijn sluitspier bijna scheuren van de druk. Schaterlachend pak ik mijn doos en loop naar buiten.
REMEMBER ME!!
(uit te spreken als Eminems Remember Me van het album Marshall Matters)
