11 september, een internationale rouwdag?
1. Het Amerikaanse leven komt weer op gang...
Het begon natuurlijk allemaal met het uitblijven van de reactie van Bush, een jaar geleden. Geen onmiddellijke vergelding maar een zorgvuldig uitzoeken wie de daders waren. Heel verstandig en tot grote opluchting van velen die in deze het begin van de derde wereldoorlog zagen. Ondertussen werd de media machine in werking gesteld en beleefde de nieuwsstations hoogtij dagen. Was er even geen nieuws dan werden gewoon de beelden herhaald. Het internet was de plaats voor complot theorieën. Van valsheid in geschriften in de Nostradamus verzen die het allemaal voorspeld zouden hebben, tot de hoax omtrent de 'Tourist Guy.' Serieuze aantijgingen dat het Pentagon niet geraakt was door een vliegtuig met best wel overtuigend foto bewijs deden menigeen twijfelen aan de werkelijke daders. Brandweermannen werden nationale volkshelden en zetten een week later de geldstroom van het kapitalisme, door de symbolische druk op de knop van de Dow Jones index, weer in gang.
2. De zoektocht duurt voort...
Amerika was aangeslagen maar niet verslagen. Een ruime maand later begon de klopjacht op Osama Bin Laden en zijn terreurgroep Al Qaeda. Afghanistan werd met de grond gelijk gemaakt. Deels door bommen en deels door voedselpakketten. Het zal een rare ervaring zijn geweest vanaf de grond. Je weet maar nooit wat er nu weer uit de buik van een B-52 komt zetten. Bin Laden wordt niet gevonden. Van Smart Bomb tot AK-47, alles wordt in stelling gebracht maar tot op de dag van vandaag is er nog geen zekerheid omtrent de status van de meest gezochte persoon ter aarde.
3. Status Quo...
Kleine successen worden geboekt om de media en het volk moed in te spreken. Anthrax en ongeloofwaardige bedreigingen laten de moed alweer snel zinken. De wereld lijkt in tweeen gespleten en Amerika heeft de kleuren uit zijn vlag gehaald. Zwart wit is de leus: 'Wie niet voor ons is, is tegen ons.'
4. De oorlog breidt zich uit...
War against Terror kost veel geld en vergt het uiterste van de diplomatieke handel in stemmen. Europa lijkt gematigder te worden en wil niets liever dan het normale leven weer oppakken. Amerika ziet echter vooruit en zet alles in stelling om medestanders te verkrijgen in dit gevecht van kat tegen muis. Nu Afghanistan onder controle lijkt is de volgende doorn in het oog aan de beurt. Saddam en Irak worden gebrand op het netvlies der kapitalisten en het kan niet lang meer duren voordat ook daar de eerste smart Bom valt.
11 september 2002
Mag ik hopen dat deze dag niet gebruikt gaat worden als een pep talk voor de Westerse wereld waar herhaling van gedane zaken de voedingsbodem voor nieuwe haat en propaganda zal zijn?
11 september zal als de beroemde kerstnacht in de eerste wereldoorlog moeten zijn. Geen bommen en geen wapens. Geen politieke voorkeuren of aantijgingen richting wie dan ook... een indrukwekkend stilzwijgen ... Laat het geen gedachtenis worden aan enkel de Amerikaanse (of westerse) doden, maar een gedachtenis aan de werelddoden. Laten we stil staan bij de duizenden mensen die stierven in alle landen voor een ongrijpbaar fenomeen als religie of economie. Laten we 11 september een wereldwijde rouwdag maken. Laat een ieder zijn verliezen tellen en kijken of het nog steeds waard is om tegen elkaar te vechten.
Laten we de klok van de Waasdorpervlakte op Ground Zero zetten en laten we hem een hele dag luiden. Laten we hem luiden over alle TV en radio stations van de wereld en laten we de stromen van tranen niet tegenhouden. Laten we denken aan alle nabestaanden wiens verdriet net zo'n pijn doet aan de westerse kant van de wereld als in het oosten. Verdriet is universeel, laten we het dan ook universeel uiten.
Op 11 september
Uiteraard bedenkt de schrijver zich dat kerst hiervoor ideaal is, maar aangezien kerst nogal een westelijk feestje is...
