Six Flags en de NS

Dennis (Atrimar)
De mogelijkheden zijn schier eindeloos. Je kan kiezen uit onder andere een wijnpakket thuisbezorgd krijgen, eten bij een grillrestaurant, een duikles, een abonnement op een tijdschrift, en nog meer zaken, waaronder vrijkaartjes voor het pretpark Six Flags Holland. Aangezien de hoeveelheid wijn bij mij thuis al de spuigaten uitliep en er nog twee neefjes naar Six Flags wilden ben ik die kant maar opgetogen. Met de trein naar Harderwijk, daar opgehaald door de schoonouders plus neefjes, en een onwijze omleiding verder waren we in het park. Wat als eerste al opviel was de Goliath, de veelbesproken attractie die op dit moment het meest populair schijnt te zijn. Dat ding staat vlak bij de ingang, en je loopt er langs als je van de parkeerplaats naar het park loopt. Het opvallende in dit geval waren niet de krijsende bezoekers, of de ingewikkelde krommingen en draaiingen ervan, maar de desolate, en volkomen kale entourage die er omheen stond. Even voor de beeldvorming: achtbaan, zand, en water. Nou, dat heb ik in de diverse tycoon spelletjes beter ingedeeld.

Eenmaal in het park suizen de meest afgrijselijke happy tunes uit half verborgen boxjes, en is de aankleding heel Disneylike, ondanks dat het park onder de licentie van Warner Brothers is gebouwd. Echt druk was het gelukkig niet, wat de haalbaarheid van sommige attracties wel verhoogde, en de meeste wachtrijen waren dan ook niet buitensporig lang te noemen. Over de attracties zelf kan ik vrij kort zijn, deze lafbek gaat niet in achtbanen die over de kop gaan, deels omdat ik een lafaard van nature ben, en deels omdat ik de lol er niet van inzie om lang te wachten, en misselijk eruit te komen. Maar ik was er dan ook niet voor mijzelf, maar voor "de neefjes" dat was dan wel weer een mooi excuus. Zoals bij alle parken waren de prijzen lekker hoog, waardoor de meeste breezerkids (lees de doelgroep) snel van hun geld afgeholpen konden worden.

Tot zover het park, best leuk hoor, maar de 22 Euro gewoon niet waard. Het werd eigenlijk pas echt een leuke dag op de terugweg. Dat begon al in het park, waar een kersvers bezitter van een rijbewijs (die ik niet nader zal noemen uit veiligheidsoverwegingen) me naar het station bracht. Zoals de oplettende lezer heeft opgemerkt ben ik duidelijk geen fan van achtbanen, onverwachtse wijzigingen in de rijrichting en schokkende karretjes. Helaas voor mij werd ik gedurende de 20 minuten die de rit duurde daar volop mee geconfronteerd. Ik had dus, achteraf bezien, een dagje Six Flags kunnen uitsparen. Afslaande motor (ik heb het geteld maar liefst 9 maal) straatje keren in een berm, rotondes anderhalf keer nemen, been there done that. Tegen die adrenaline rush kon geen achtbaan op kan ik je vertellen. Uiteindelijk levend aangekomen op het station Harderwijk verheugde ik me dan ook op een rustige voortzetting van de reis huiswaarts.

Tot aan Utrecht ging dat helemaal goed, een niet te druk bevolkte trein, voortkabbelend landschap, en hier en daar een doezelend slaapje, alle ingrediënten voor een snelle reis waren aanwezig. In Utrecht had ik tijd genoeg voor de overstap, en daar kwam (des NS) nog een kwartiertje bij omdat de trein een vertraging had, reden onbekend.
Toen de trein eenmaal aankwam leek het ding op het eerste gezicht wat aan de korte kant. Dat bleek te komen door een defecte wagon, die er tussenuit was gehaald. Wat restte was een drietal coupés eerste klas en eentje voor de tweede klas reizigers. Een optelsom en een worsteling verder bleek het perron leeg, en de trein overvol. Ik stond met mijn tweede klas kaartje pal voor een schuifdeur naar een eerste klas hokje, waar zes anderen zich ook schikten in hun lot. Helaas voor hun kon er aan mijn kant niet meer naar buiten gekeken worden, en ik betwijfel of het uitzicht op mijn rug enig soelaas bood, maar ik kan ze wel vertellen dat het uitzicht op de ondergaande zon in een polderlandschap niet onaardig was. Drie kwartier staan, het was niet mijn meest favoriete vooruitzicht na een dagje sjouwen in een pretpark, maar goed, het was nu eenmaal niet anders. En het had allemaal niet zo heel erg geweest ware het niet dat er een dame, van duidelijk senioren leeftijd, en met meer goud om armen en nek dan Snoop Dogg in zijn clips, stennis moest maken. Het begon al bij het instappen, mevrouw moest en zou vooraan staan, eenmaal binnen kwam ze tot de schokkende conclusie dat de eerste klas ook gewoon vol was en dat ook zij, met haar eerste klas kaartje gedwongen was om de reis staande te doorstaan. Dat kwam de coupe op gefoeter te staan, mij op een por omdat ik schijnbaar ergens verkeerd stond, en een vrouw met een huilend kind op de arm op een scheldkanonnade waar het kind alleen nog maar harder van ging huilen. Toen tot overmaat van ramp er een man instapte met twee volle koffers, die over zijn mobiele telefoon in het Duits uitleg gaf aan iemand die hem waarschijnlijk stond op te wachten was de maat voor onze mondige bejaarde blijkbaar vol.

Ze zag de conducteur, die een beetje hopeloos in een hoekje stond, wees naar de Duitser en riep "Ik ben toch verdomme geen jood? Het is een schande dat we op deze manier afgevoerd worden!"

De arme conducteur kon niets anders dan zijn schouders ophalen en naar de anderen wijzen die in hetzelfde schuitje zaten als zij, en uitleggen dat het nu eenmaal zo was. Maar waar ik, en de meeste die met mij de uitbarsting van de rimpelzak aanhoorden ons het meest voor schaamden, was het idee dat deze vrouw blijkbaar overal problemen mee had, behalve de schandelijke vergelijking die ze trok naar WO II.

Een schande voor de maatschappij deze egoïstische zongebruinde krent.

De verdere reis was zonder noemenswaardigheden.