Kinderen, wat moet je ermee ?
Ja, ik kijk er wel naar uit natuurlijk, en ik kan ook niet wachten tot het er eindelijk is, maar toch vraag ik me dan af hoe het verder gaat en moet. Ik zie het namelijk al helemaal voor me. Waar ik dacht dat de ellende tijdens de zwangerschap al erg was, begint de ellende pas goed als het kind er is.
In de eerste plaats jankt het natuurlijk dag en nacht. Slapen kunnen we wel vergeten en waarschijnlijk draait de wasmachine 24 uur per dag om alle ondergekotste, ondergescheten en ondergekwijlde poppenkleertjes weer enigszins schoon te krijgen. En dat is niet eens het ergste. Wat te denken van de enorme hoeveelheid tijd die zo'n kind kost ?
Een boertje laten kan al gauw een half uur in beslag nemen. Met enige pech heb je meteen de complete maaltijd weer in je nek liggen of zit intussen de luier flink vol. Na het verschonen van de luier krijgt de kleine uiteraard een rooie perskop en schijt voor het gemak - waarschijnlijk lachend - de luier nóg maar eens vol. En dat is als je mazzel hebt. Met een beetje pech schiet de stront gewoon tussen de luier door en zit 'ie van hiel tot kruin onder, en dan is 't te hopen dattie er niet àl te nieuwsgierig naar is, want anders bestaat de kans nog dat de stront zich middels beide handjes een weg naar gezicht en - jazeker, ook ík schijn me daar in mijn vroege jeugd schuldig aan gemaakt te hebben - mond.
Ik denk dat dat de momenten zijn waarop je je af zou kunnen gaan vragen wat je in vredesnaam aan een kind hebt. De momenten waarop ze je kwijlen aangapen, hun complete hand in hun mond verdwijnt, ze hun wortelhapje midden in je bek terugrochelen, de hele boel onderschijten of kotsen, nachtenlang liggen krijsen, je in je smoel pissen of, als ze eenmaal een beetje kunnen lopen, zich al rennend en met een enorme sprong op je zaakje neerploffen; enige hoop op een volgend kind direct ontnemend.
Ja, ik kan me voorstellen dat je je na vier dagen geen slaap, een ondergekotst -kwijld en -scheten huis met het eten van de kleine nog in je ogen en een pijn in je noten die de komende vier jaar nog zal aanhouden gaat afvragen wat je ermee moet en waarom je er in hemelsnaam aan begonnen bent.
Ze kosten je een fortuin aan luiers, studie, zakgeld, speelgoed, kleding, verzekering en weet ik al niet meer en eigenlijk drijven ze je waarschijnlijk compleet de afgrond in.
Tóch nemen mensen ondanks al die ellende nog steeds massaal kinderen en ben ik er daar één van.
Ik heb voor mezelf geprobeerd te begrijpen waarom en ik ben tot de volgende conclusie gekomen:
Een piepklein handje dat zich vastklampt aan je vinger...
Het tandloze mondje dat tevreden gaapt...
Die twee enorme kleine oogjes die je aandachtig aanstaren...
Dat eerste lachje waar je zo lang op hebt gewacht...
De eerste kirrende geluidjes waarmee de kleine lijkt te zeggen 'ikke hou van jullie doen...'
Die eerste stapjes in de grote wereld, bang om te vallen, maar onbevreesd...
De onvoorwaardelijke liefde, beide kanten op...
Het gevoel van trots...
Dat soort kleine dingen maken alle minder leuke kanten volledig goed denk ik.
Het zijn de dingen die mij een gevoel geven van
"Hoera!! Ik word vader!!!"
