Feminisme

Vrouwen van nu hebben vaak drie banen: hun werk buitenshuis, het huishouden én de kinderen. Ouderen zeggen hardvochtig dat de vrouwen daar zelf voor gekozen hebben, maar is dat zo? Waarom is het voor een man zo moeilijk om zelf eens een zwabber te hand te nemen? Of eens zonder briefje naar de supermarkt te gaan en met alle juiste spullen thuis te komen? Onderzoekers zeggen dat de man nu eenmaal anders in elkaar zit. Een man ziet niet wat er in een huishouden gebeuren moet. Zit in de hersenen. Nou, mooi is dat, moeten we die kerels vooral op hoge posities in het bedrijfsleven zetten. Een huishouden managen is biologisch gezien onmogelijk, maar laat ze maar rustig los in het bedrijfsleven. Ineens blijken ze prima te kunnen overzien wat er gebeuren moet, kunnen ze als geen ander een plan uitzetten en als een godswonder kunnen ze drie dingen tegelijk. Eenmaal thuisgekomen zakt de topmanager echter in als een plumpudding. Een hulpeloos kind dat verzorging behoeft.

Met de vrouw is het niet veel beter gesteld. De vrouw is, volgens deskundigen, nu eenmaal meer verzorgend ingesteld. Aha. Vandaar dat ze altijd de klos zijn voor allerlei klussen. Zij managet tot op de dag van vandaag het hele ‘thuisgebeuren’. Wie gaat Jantje waar en hoe laat opppikken? Vergeten we de tandarts niet, en eten we vanavond spruitjes of rode kool? Neem ik vrij van mijn werk of kan jij met Anne naar de dokter? Geen wonder dat de vrouw van vandaag uitgeblust is. Dit is niet de schuld van de onderzoekers, die vrouwen in de rol van allesheerser duwen. Noch is het de schuld van de man, die bij het eerste teken van verantwoordelijkheid voor de gang van zaken zijn pootjes hulpeloos in de lucht steekt. Het is de schuld van de vrouw.

De vrouw is de afgelopen decennia zo erg bezig geweest met haar eigen feministische ontwikkeling, dat ze de man is vergeten. Zelf gegroeid naar een wezen met een eigen mening, en een eigen wil, heeft ze de man niet mee kunnen nemen in deze groei. Zij is tweeslachtig in haar omgang met de man: hij moet meer doen in huis, maar op haar manier. Hij moet romantischer zijn, en zij bepaalt wat romantisch is. De man laat zich dat aanleunen en hanteert een slim managmenttrucje. Hij complimenteert zijn vrouw/werkneemster met het werk dat ze doet. “Jij ziet dat veel beter dan ik”, is in feite een verbloemd “regel jij dat, dan volg ik wel…of misschien kun je het beter zelf doen” –uitnodiging. En zo rolt de vrouw in al haar taken. Laat die mannen nu maar eens klooien met de luiers, de kinderopvang en de boodschappen. Een vriendin van mij liep in de supermarkt altijd weg van haar man. Zodra hij hulpeloos bij de groente-afdeling zat te kijken en onzeker aan haar vroeg wat ze die week zouden eten, piepte zij er vandoor naar de wasmiddelen. En altijd kwam hij aangetuft met keurig uitgekozen groenten in het mandje.

Mijn idee: wegmieteren die ‘mannen komen van Mars en vrouwen van Venus’boeken. Gedeelde verantwoordelijkheid voor alle taken, en er als twee volwassenen mee omgaan. Kerels moeten hun luie handjes es laten wapperen en vrouwen moeten niet zeiken.