Hollands slim
Tot ik aan mijn linkerkant opeens een mobiel hoor overgaan en een vrouw in bekend Surinaamsig-Amsterdams opneemt. ,,Met Tara.’’
Normaliter zou ik snel naar de andere kant van de bar gelopen zijn. Ik haat het om Nederlanders tegen te komen in het buitenland. Moet niks hebben van caravans met gele nummerborden en blijf ver van gezellige familiehotels en drukke chartervliegveldjes in Portugal. Maar dit was anders: hier sprak iemand met de naam en stem van onze nieuwste nationale schaamstreek: Tara Singh Varma.
Maar in plaats van 100 kilo Groenlinks, staat er een slanke, geblondeerde, ietwat ordinaire vrouw van goedgeconserveerde middelbare leeftijd naast me. Ik kijk verder, maar zij is het, de enige met een GSM aan haar goudberingde oor. Een niet eens onknappe rijpe vrouw. En niet die psychoverdwaasde ex-parlementarier. Fascinerend hoe mensen wat stem betreft op elkaar kunnen lijken en er totaal verschillend uitzien. Herinner me een BNN-programma over duitse nasynchronisatie, waarbij de eigenaar van zo’n synchronisatiebureautje weigerde de mensen achter de duitse Julia Roberts of Sandra Bullockstem te laten zien. Volgens die spraakpooier zou dat tot grote teleurstellingen bij de fans kunnen leiden.
Ik staar nog altijd naar deze Tara. Nadat ze niet meer dan drie keer “ja, goed” heeft gezegd, klapt ze haar mobiel dicht en wil wat te drinken bestellen. Mijn vriend achter de bar heeft het druk en ziet haar over het hoofd. Ik roep zijn naam en wijs op mijn landgenote. Ze bestelt een gintonic en kijkt me met wat toegeknepen ogen aan. ,,Danke schon.’’
,,Geen dank, en ja, ik kom ook uit Nederland.’’ Ik steek mijn hand uit en stel me voor. Zij zegt alleen haar voornaam. Ik vraag wat ze hier aan dit verloren stuk noordzeestrand zoekt. Rust, ze zoekt veel rust. Ik durf het vervolgens wel aan om over mijn moment van verwarring te beginnen. Tara kijkt me geamuseerd aan.
,,Weet je, je hebt helemaal gelijk. Ik ben Tara Singh Varma.’’ Het klinkt als een goede grap, als een zin uit zo’n wanhopig ouderwetse ‘wie van de drie’ show.
,,Je gelooft me niet? Ik zal het uitleggen.’’
,,Het begon allemaal al snel toen ik in de Tweede Kamer terechtkwam. Merkte dat ik niet serieus genomen werd, dat ik er alleen maar zat omdat ze een donkere vrouw in de fractie wilden. Vooral Paul was ongelooflijk bot. Dat is gewoon een verwend ventje weetje, rijke ouders, stiekem veel poen. Ik zag alles met heel andere ogen. Toen begreep ik dat het uiteindelijk allemaal om geld draait. Dus voorzichtig-aan begon ik ook een declaratietje hier, commissietje daar mee te pikken. Dat gaat gemakkelijk. Echt, duizenden guldens per maand extra. Toen bedacht ik een methode om het nog grootser aan te pakken. Wel eens gehoord van het Grenada comite? Daar wanbeheerde ik de financiën. Da’s het handige van excuusallochtoon zijn: niemand durfde me aan te pakken. Maar ze namen het er zelf ook van hoor, vergis je niet. In ieder geval lukte me het om de eerste paar honderdduizend gulden weg te sluizen. Gewoon, voor m’n oude dag. Kijk, ik wou in Suriname gaan leven, gewoon onopvallend relaxen. Daar zijn geen tientallen miljoenen voor nodig, gewoon twee, drie miljoen is genoeg weet je.’’
Dit klinkt allemaal nogal, ja, als de echte Tara, een onvervalst Tara-onzinverhaal! ,,Waarom zou ik dit allemaal moeten geloven, ik bedoel, waarom vertel je me dit als je de echte Tara bent, terwijl je er helemaal niet als Tara uitziet!’’
,,Ik kan dit rustig vertellen omdat niemand iets wat ik zou zeggen nog geloofd. Wat denk je dat je vrienden tegen je zeggen als je een slanke, blonde mevrouw Singh Varma hebt gezien in Duitsland? Dat is allemaal mijn plan. Kijk, ik ben op een gegeven moment aan de lijn gaan doen, heb een AB-shaper gekocht en heb van wat commissiegeld een plastisch chirurg in de Bijlmer bezocht. Dat kon mooi tijdens die enquete daar. Tegelijkertijd ging ik steeds grotere pruiken dragen en zo’n fat-suit gebruiken. Nou ja, niet zoals in Hollywood, maar gewoon steeds grotere stukken schuimrubber onder mijn blouses en rokken. De laatste anderhalf jaar ben ik helemaal niet meer zelf in het openbaar verschenen. Vanaf dat moment gebruikte ik mijn acterende achterneef George als plaatsvervanger. We konden gewoon geen vrouw vinden die aan het beeld dat ik had gecreerd voldeed. Twee weken geleden besloten we om een ander einde aan het verhaal te maken. Het bleek namelijk toch lastig om een begrafenis goed te regelen zonder stoffelijk overschot. En tweedehands lijken zijn niet zo goedkoop als je zou denken. Nou ja, een dooie junk heb je zo, maar die zijn te mager en geen vrouw.
Dus hebben we voor de gekke-vrouw-variant gekozen. Mijn bankrekeningen zijn inmiddels volledig leeggehaald, huis onder zware hypotheek, de laatste centen zijn al richting Suriname gesluisd. Ik wacht nog even tot deze storm voorbij is. Daarna kan het me niets meer schelen wat er gebeurd. Mijn verdwijning, en de zoektocht naar een dik, lelijk en gestoord manwijf, ze zijn kansloos. Want ik lig dan lekker met mijn nieuwe identiteit onder een palmboom bij te kleuren. Tot die tijd moet ik het hier in Duitsland volhouden, wat eigenlijk best meevalt, je komt hier geen Nederlander tegen.’’
Tara stift haar lippen bij en rekent af. Nadat ze me twee luchtzoenen heeft gegeven, loopt ze zelfbewust de strandvlonders af. Onwerkelijk, ik herken haar al niet meer: Tara Singh Varma is misschien wel de meest geďntregreerde allochtoon die ik ooit heb ontmoet.
