Even stilstaan…
Vandaag was ik even toe aan die rust, ook al weet ik niet waarom. Dat lichte griepgevoel was het makkelijkst verzonnen excuus om die tijd even te nemen. Internet deed het niet, een hub eruit bij chello, slapen, denken over het nu, denken over de afgelopen maanden.
De afgelopen maanden gaan zo snel maar bevatten anderszijds een inhoud van een paar jaar.
Er kan veel gebeuren op een paar maanden, er kan veel veranderen in één lente...
De zomer is aangebroken, ook al is de zon vandaag iets minder hevig, de veranderingen in de windrichtingen merk je. Veranderingen van elke dag, veranderingen die je nooit verwacht.
Vandaag werd ik weer even met mijn beide voeten op de grond gezet en geconfronteerd met de vergankelijkheid van het leven en het nu dat we beleven.
Eén mailtje in mijn mailbox prikt nog steeds op mijn netvlies.
Eén mailtje dat me duidelijk maakte dat elke moment dat we beleven een gouden moment is.
Eén mailtje dat me duidelijk maakte dat één woord, één zin van één persoon in een leven veel indruk kan maken.
Zij had geen makkelijk leven toen ze er nog was, maar ze zette zichzelf en haar problemen opzij maanden geleden om mij toe te spreken toen mijn broer er niet meer was...
... en elk wit vlindertje dat ik zal zien nu, zal me weer even aan die enkele woorden van toen doen terugdenken.
