Brief aan Natascha - 6
Het is nu bijna twee maanden geleden dat ik het voor het eerst besefte.
Ik had van de conrector, je kent hem inmiddels, vier weken vrij gekregen op mijn examen in te doen. Daarna zou ik nog twee weken school hebben. De laatste paar dagen voor de examenperiode beschouwde ik min of meer als mijn laatste dagen school en vrolijk gemutst begon ik aan de laatste voorbereidingen voor het gevreesde centraal schriftelijk. De vlagen van paniek, de angstbuien en het instorten van mijn vertrouwen, het zou allemaal pas later komen en fris van geest besloot ik mijn kamer op te ruimen. Geen schokkend besluit zul je zeggen. Nou betekent het opruimen van mijn domicile voor mij op zich al een flinke onderneming, maar daar gaat het niet om.
Ik had mijn computer, het trouwe log gevormde, zoemende apparaat opgedragen een willekeurige selectie uit mijn bescheiden voorraad muziek te spelen en na een half uur begonnen er geordende stapeltjes papier te verschijnen.
Toen besloot de grijze bak die mijn bureau zo ontsiert Those were the days, van Mary Hopkins te spelen. Eén van die nummers die ik aan de eerste maat kan herkennen. De zeikerig weemoedige strijkers hebben mij al vaker in een melancholische bui gedwongen.
Those were the days. Ik denk dat iedereen die zijn school af dreigt te zullen maken met deze gevoelens geconfronteerd wordt. De laatste keer, toen het de lagere school betrof werd ik in ieder geval net zo hard geplaagd door dit soort nostalgische buien. Het simpele besef dat het voorbij is komt al snel. Je hebt het tijden lang van je af geduwd, honend gelachen dat je alleen maar blij was dat je er van af was, maar als Mary Hopkins met haar zeikstemmetje terugblikt en je vind een oud proefwerk met tekeningetjes van de leraar achterop, dan ga je toch gewoon op je bed zitten met dat stapeltje papier nog steeds in je handen en dan denk je terug aan die zes jaar.
Vanaf dat moment dat ik zo stom was om in een roze overhemd naar de brugklas-introductiedag te komen, via blijven zitten in de vierde en midden in de vervloekte hel der Tweede Fase Landen tot aan verwoede discussies met de voltallige lerarenbatterij.
Alles wat je gedaan hebt komt terug. Vooral de details. Die kleine, minieme dingetjes. Gebeurtenissen die eigenlijk alleen opvallen omdat ze buiten de routine vallen. De routine, die je op dit soort momenten even vergeet. Die eindeloze verlammende herhaling komt simpelweg even niet bij je op en je denkt terug. Terug aan zonnige dagen. Terug aan vrienden. Terug aan wat je allemaal gedaan heb.
Maar vooral denk ik terug aan wat ik allemaal niet gedaan heb. Met die lucht die zo zwaar lijkt te zijn in mijn longen, denk ik uiteindelijk terug aan de dingen die ik had willen doen. Had moeten doen. Mary Hopkins is inmiddels vervangen door Cliff Richards, The young ones. Niet de meest melancholische zanger, Cliff, maar mijn huidige stemming weet alles om te draaien.
"Cause we may not be the young ones very long"
Stomme Hippie.
Mijn verraderlijke geest schotelt me keurig alle dromen voor. Alle kansen die ik had moeten pakken. Ieder meisje waarop ik zo hopeloos verliefd was zonder ooit iets gezegd te hebben. Alles wat ik niet gedaan heb.
De zware lucht laat ik uit mijn longen ontsnappen met behulp van een diepe zucht en direct adem ik weer een nieuwe zwaardere teug in.
Als je mij vraagt, moet ik op dat vliegtuig stappen, dan kan ik niet anders in clichés vervallen. Straks zit jij op de rand van je bed terug te blikken met oude rommel in je handen en een smerig zeiknummer op de achtergrond. Bedenk goed waar je straks aan terug wilt denken.
Genoeg wijze lessen voor vandaag. Mijn brief is vol.
Peter
