Brief aan Peter -5

Hoi Peter,

O hemeltje, de staatsexamenssoresbleus! Ik kan het me misschien beter indenken dan je zou verwachten, aangezien staatsexamen vorig jaar voor mij de stok achter de deur was om mijn schoolonderzoeken goed te maken.
Ik verwachtte er niet veel van, dus ik had het maar vast al aangevraagd, maar ik hoefde er gelukkig geen gebruik van te maken. Ik kan me overigens herinneren dat je dat echt belachelijk vroeg van te voren moet aanvragen, op een onzedelijk tijdstip in het jaar waarop de doorsnee leerling echt nog geen benul heeft van zijn kansen tot slagen.
Dat benul kreeg ik overigens pas op de allerlaatste dag, toen ik al werkte, maar er niets uit mijn handen kwam, want als ik gebeld werd, was ik gezakt.
Hoe opgefokt kan je raken door een telefoon.
Terwijl jij zwaar zuchten plaats nam achter diepzinnige lec- en literatuur, had ik kriebels. In mijn hoofd. Kriebels. Kriebels. Hoofd. Kriebels. In. Mijn. Hoofd. Kriebelhoofd.
En ik wist al, dat gaat niet goed gaan, want als er iets gaat kriebelen dan krijg ik weer van die continentschokkende, wereldroterende ideeen, die natuurlijk het liefst zo snel mogelijk ten uitvoer gebracht moeten worden. En ja hoor; raak.
Het kwam door de vakantie, ik was eigenlijk zo half van plan om eens een weekje af te reizen naar Athene om daar mijn laatste restje gymnasium-kennis te laven aan wat eeuwenoude rotsblokken, toen mijn vader vroeg waarom ik eigenlijk niet naar Amerika ging. Amerika? Wat moet ik daar nou weer? Mijn vader is idolaat van grote hamburgers en nog grotere gebouwen, maar ik deel zijn passie niet echt. Of laat ik het zo stellen; ik kan me het niet goed inbeelden, want in Amerika ben ik nog nooit geweest. Eigenlijk, bedacht ik me, vertoefde ik nog niet eerder in mijn prille bestaan buiten de grenzen van het keurslijfje Europa.
En daar was het zaad voor de kriebels gezaaid.
Want iedere dag op mijn werk zie ik daar een kaart hangen van de wereld, en iedere dag wordt mijn aandacht getrokken door dat ene land. Het fascineert me, omdat het zo subtiel het midden houdt tussen land en continent. Daar wou ik naar toe; India!
Momenteel liggen de formulieren voor het boeken van een reis bij mij thuis, nog niet ingestuurd, al wel ingevuld.
Ga ik, ga ik niet?
Verleidelijk ligt daar een maand in een andere wereld te glimmen in een dof stukje papier, ik weet precies wat ik moet doen met visa en prikken en pillen en paspoorten, maar gedaan heb ik het nog niet.
Het is wel weer een vreemde, overhaaste beslissing, maar misschien moest ik maar eens in dat vliegtuig stappen.

Grtz!
!!Natascha