Een doel hebben ...?
De eerste schietlessen in mijn beroepsperiode als soldaat. Stiekem de eerste en meest weggestopte reden van de beroepskeuze. Na talloze lessen in het onderhouden, en het in en uit elkaar halen van je wapen was het nu zover. Voor het eerst “live” kogels in een metalen bord proberen te schieten.
De theorie zat erin gebakken als een tatoeage op een zeemansarm en alle regels stonden in mijn handelingen gegrift.
Wapencontrole.
Magazijn uitnemen, afsluiter in achterste stand trekken, controleer kamer voor munitie, controleer de loop voor munitie, afsluiter terug naar voren, hou het wapen te allen tijde naar boven, of een hoek van de kamer gericht, haal de trekker over als je er zeker van bent dat er geen munitie is achtergebleven in het wapen.
Zelfs na een aantal jaren zit de handeling nog steeds in mijn hoofd, en waarschijnlijk zal ik die ook niet vergeten.
Na een laatste uitleg en het uitdelen van de kogels, die om een of andere reden vreemd koud aanvoelen in je klamme handen, is het tijd om te beginnen. Liggend op je buik leg je de loop op het ondersteunende affuit. Je klikt je volle magazijn in je wapen en laad door.
Vanaf dit moment ben je dus gevaarlijk, niet alleen voor je doel, maar evengoed een gevaar voor je kameraden en jezelf.
Volgens de regels leg je aan, en je klikt met je duim de veiligheidspal naar boven. Rustig mikken, trekker overhalen en … “Raak, deel 4”. Deel vier, hm slecht zeg. Niet eens de binnenste roos geraakt op 100 meter. Na nog zo’n 10 schoten komt de evaluatie. “Je schiet niet gegroepeerd genoeg” was de reden.
Toen kwam de zin. Haal het doel naar je toe. Sluit je oren van de buitenwereld af, concentreer je op je target en gebruik je rust. Deze adviezen werken dus echt. Je wordt doof voor bepaalde afleidende dingen, terwijl je wel belangrijke dingen hoort. Je wordt blind voor onbelangrijke afleidingen, en inderdaad, het lijkt alsof hetgeen waarop je mikt naar je toe komt.
Na maanden van schietoefeningen op metalen, kartonnen, en houten doelen kun je bijna alles raken binnen de limieten van je geweer. Een gevoel van trots laaide in me op. En was meteen weer weg, want na de trots kwam de gewetensvraag.
Kun je dit ook als het er echt om gaat?
Zou je iemand door je vizier in de ogen kunnen kijken en doden? Mijn antwoord is ja. Ik kan het, de vaardigheid die er voor nodig is om de mechanische handeling uit te voeren zit in mijn systeem gebakken.
Let wel op dit is de “kan je het” vraag. Niet de morele zou je het geestelijk aankunnen vraag. Iedereen die hierop antwoord dat hij of zij het zouden doen, liegt. Dat weet je namelijk niet van tevoren. Je kan het je indenken, inleven, meevoelen, voorstellen. Maat weten zul je het nooit tot je daadwerkelijk iemand, een mens, een persoon met een leven, in je vizier hebt.
Ben ik er trots op dat ik heb geleerd om op een grote afstand een doel om te knallen? Ja, daar ben ik bijzonder trots op, het is namelijk iets dat niet iedereen kan. Ben ik benieuwd of ik ook dat doel kan vervangen door een mens? Ja, ook wel een beetje. Hoop ik dat ooit te moeten uittesten? Nee.
Wat over blijft is het vermogen om me af te sluiten terwijl ik aanwezig ben. Alles opmerken, maar toch ook weer niets. Volledig gefocust op waar je mee bezig bent, en compleet beschermd van afleidingen.
Haal het doel naar je toe.
Niet alleen fysieke doelen, maar ook kleinschalige, mentale doelen kun je naar je toehalen. Concentratie is niet alleen ingespannen ergens naar kijken. Het is ook ontspannen observeren. Dat geldt ook voor schrijven. Er zijn dagen dat ik door een zuchtje wind al ben afgeleid en er zijn dagen dat een kernoorlog me nog niet zouden opvallen. Het liefst had ik de laatste week het laatste gehad, want ik lig achter op mijn schema, mijn verhaal loopt vast, en er staan nog geen twee bladzijden beschreven.
Het wordt tijd dat ik mijn doel eens ga vinden. Schrijven onder tijdsdruk is niet makkelijk, al zijn er ideeën zat. Misschien dat dit stukje me weer even genoeg heeft afgeleid om een zinnig vervolg te geven aan mijn verhaal.
Bedankt voor het lezen. Het schrijven hiervan heeft me weer een doel gegeven, ook al is het een wijsheid van niets.
Haal het doel naar je toe.
