Peters column

Peter (risk one)
Al sinds ik oud genoeg was om begrijpen dat een eeuw honderd jaar telt, heb ik beseft dat die dag wel heel bijzonder moet zijn. Later kwam daar het besef bij dat het hier om een millennium ging. Nog specialer. Ik nam mezelf voor om iets heel speciaals te gaan doen op die millenniumnacht. Plannen had ik nog niet, maar ik wist dat het iets heel speciaals ging worden. Gelukkig had ik nog jaren om iets te bedenken.
Reizen naar landen als Amerika, Engeland of op z'n minst Vlieland passeerden de revue. Maar ik had nog meer dan genoeg tijd om dat te regelen.
Pas halverwege 1999 begon de tijd te dringen. Andere mensen vragen hielp ook niet veel. Opmerkingen als "Nee, het betekent niet zoveel voor me" en "Ach, weet je, eindelijk eindigt er elk jaar een millennium" kon ik zo rond november niet meer horen.

Nou had ik me, begin december, bij een normale, gezellige jaarovergang nog neer kunnen leggen, maar het geval wil dat mijn ouders min of meer gescheiden zijn. En aangezien mijn moeder naar haar wederhelft in Diedam vertrok, bleef ik achter met mijn vader en zijn vriendin, die zelf ook liever bij haar thuis waren geweest. Voor mij niet de juiste ingrediënten voor een gezellige avond, daar brengt zelfs trivial pursuit met Ajax uitbreiding geen verandering in.
Maar niet gevreesd, de verlichting was nabij, ik werd uitgenodigd door een tante om samen met een klein percentage van mijn familie bij haar de millennium overgang te vieren. Het is geen vuurwerk in New York, maar ik nam er genoegen mee. In feite was ik blij dat ik de avond zo weinig speciaal vierde.
Ik was namelijk niet de enige die had ontdekt wat het einde van duizend jaar betekende. De supermarkt op de hoek werd volgepropt met millennium-producten, de computers die al weken in de winkels lagen werden plotseling versierd met millenniumproof-stickers en hitlijsten als "het beste tv-programma van de laatste duizend jaar" schoten als paddenstoelen uit de grond.
De commercie had grip gekregen op het millennium gebeuren. En zoals dat meestal gaat had de commercie in haar enthousiasme haar eigen campagnes compleet verwoest. Nederland was ziek van het millennium, het hoefde niet meer.
En ik besloot me daar bij aan te sluiten.
En toch, toch kwam ik niet van het gevoel af dat ik mijzelf, of liever het jongetje dat ik was, verraden had door er maar een gewone jaarwisseling van te maken.

Om twee uur, toen het feest voor mij al voorbij was en ik licht aangeschoten was van de champagne die, zo had ik besloten, maar ter compensatie moest dienen, besloot ik in een laatste wanhopig hopeloze poging om er een leuke nacht van te maken nog maar een wandelingetje te maken.
Met de ogen teneergeslagen liep snel ik langs twee jongens van mijn leeftijd. Michelin jas, Nike air max, scootertje. Ik liep snel door in de angst een rotje in m'n nek te krijgen.
"Hey!" hoorde ik achter me. Ik versnelde mijn pas. Nogmaals. Met lichte hartkloppingen draaide ik me om.
"Gelukkig nieuwjaar".
Ja, dacht ik, Gelukkig Nieuwjaar. Daar blijven ze vanaf. Dat zal altijd hetzelfde blijven. Terwijl kerst en Sinterklaas verpest worden door teveel sfeer en mensen die zich schuldig voelen omdat het ze niks meer doet, blijft nieuwjaar altijd hetzelfde.
"Gelukkig Nieuwjaar", riep ik terug.