Cochese en de allochtonen

Terwijl ik met een loeiende kater op het perron sta te wachten op de sprinter naar Amsterdam, wordt mijn aandacht getrokken door drie jonge Marokkaanse mannetjes. Alledrie hebben ze petjes op, alledrie gymschoenen, en jawel, alledrie een soortgelijk trainingspak. "Hoe voorspelbaar"; denk ik smalend, terwijl ik kijk hoe het groepje over het perron heen en weer stuitert, lawaaimakend, lachend, proberend elkaar af te troeven in mannelijkheid.

Na het geheel een tijdje bekeken te hebben, zie ik vanuit de verte de sprinter aanglijden met zijn markante witte kleurpatroon. Al snel ben ik bezig met het inschatten van de precieze stopplek van de trein, want het perron is klein, en sprinters zijn nou eenmaal kort.

Ook wilde ik proberen nonchalant dezelfde deur te nemen als dat lekkere wijf dat ik aan het bekijken was, vóórdat de drie Marokkaantjes mijn dagdromen verstoorden met hun geëtter. Helaas lukte dit niet, en ik ging dan ook maar meteen zitten toen ik binnenkwam, vlakbij de deur; daar kun je namelijk je benen nog strekken.

Maar nog voordat de trein in beweging was gekomen, schoten wederom de drie Marokkaantjes langs, wéér hard lachend, en ik zag ze door de schuifdeuren zoeken, speurend naar een conducteur, om vervolgens druk stoeiend door de deur te stuiteren. Dit duurde gelukkig maar een paar seconden, en de rust was vrij snel teruggekeerd. Dus terwijl we Haarlem uitreden pakte ik er gelukzalig een tijdschrift bij uit mijn tas. Een kans om het in te kijken kreeg ik echter niet, want wéér kwamen fuckin' Hassan en zijn sidekicks de wagon binnenrennen, ongetwijfeld op de vlucht voor een drievoudige boete. Ineenkrimpend van ergernis dacht ik bij mezelf; "Tering, als ik zwart reed, dan deed ik dat toch niet zó opvallend?"

En terwijl ik zoek naar een vernietigende opmerking aan het adres van de drie jongens, valt mijn mond echter al open, en rolt de tekst; "Zo jongens, geen kaartjes gekocht?!" er volledig routineus uit. De grootste van de drie lacht iets van; "Ja, inderdaad!" terwijl ze vrolijk doorlopen. Waarop ik hen nog achterna roep dat ze het "helemaal volgens verwachting doen."

Blijkbaar raak ik nu de verkeerde snaar, want de jongste van de drie loopt terug, gaat net iets te dicht bij mij staan en begint met een vinger in mijn gezicht te zwaaien; "Jij weet helemaal niks, je moet je bek houden!!!", waarna ik hem met al mijn arrogantie aankijk, en vervolgens treiterend vraag wat er "anders" gaat gebeuren. Waarop hij met trillende onderlip dezelfde zin nog een keer herhaalt, terwijl zijn ogen vuur lijken te schieten. Ondertussen betrap ik mezelf erop dat ik de situatie nog eens begin te evalueren; het is dan wel een klein mannetje, maar ik zit, en hij staat. Met andere woorden; als ik genoeg knopjes weet in te drukken, zal hij flippen, en zit mijn gezicht binnen reikwijdte van zijn vuisten. Ik besluit het hier dan ook maar bij te laten, en mijn gesprekspartner doet hetzelfde. Maar voordat hij verder loopt schreeuwt hij wel nog even door de hele wagon, dat ik hem en zijn vrienden alleen maar loop te fucken omdat ze Marokkaans zijn.

Nadat ik ze zachtjes nog een keer heb vervloekt bleef alleen wél die laatste opmerking door mijn hoofd spoken, en heb ik hier de hele verdere rit over nagedacht. Eenmaal op Amsterdam centraal aangekomen heb ik mijn weg vervolgd en terwijl ik ergens ter hoogte van de Dam door de stroom van dagjesmensen liep, hoorde ik opeens weer drie welbekende stemmetjes achter mij treiterend provoceren, en nog voordat ik me kwaad kon maken schiet de oudste langs mij heen, met drie treinkaartjes goed herkenbaar in zijn hand.

Wat hij me toen precies heeft toegesist weet ik echt niet meer, maar hij gebruikte onder andere het woord "vooroordeel". Ik denk achteraf dat dit net het zetje was wat ik nodig had, en ik ben naar hem toe gestapt om te zeggen dat hij gelijk had. Eerst snapte hij het niet, omdat het nogal een ommezwaai was van mijn kant, maar daarna herhaalde ik het nog een keer, en bood ik aan om met zijn allen koffie te gaan drinken; dan konden we erover praten; "My treat". Ondertussen waren er mensen om ons heen gaan staan die op één of andere manier de spanning opvingen en zich (serieus!) klaar aan het maken waren voor een smeuïge matpartij; armen over elkaar, lekker kijken.

Laat ik over het volgende heel duidelijk zijn; terwijl ik de jongens koffie aanbood en hun gelijk toegaf, voelde ik dat ik rood werd, en joeg de spanning door mijn lijf. Ooit weleens ephedra geslikt en golven van kippevel over je lichaam gehad? Zo voelde ik me op dat moment letterlijk... niet omdat ik bang was, maar eerder omdat ik me bloot gaf. Zij hadden me op dat moment voor kankerlijer kunnen uitmaken en weg kunnen rennen, maar dat hebben ze niet gedaan. Ik geloof overigens dat zij ook redelijk van slag waren door de onverwachte wending van het geheel, maar uiteindelijk zijn we aan de praat geraakt.

Zij verweten mij dat ik hen uit alle driehonderd passagiers eruit had gepikt, terwijl ik mijn kant van het verhaal probeerde toe te lichten. Ook vertelden ze mij dat het juist nu enorm kut is om Marokkaan te zijn en dat ik met mijn actie nog eens extra olie op het vuur zou hebben gegooid daar in die trein. Ik kon dat allemaal niet ontkennen, en achteraf denk ik dat ik me inderdaad als een rechts kutkind heb gedragen. Maar dat ik de jongens daarna gesproken heb voelt als een overwinning over mezelf. Ik heb de racist in mij een rotschop gegeven en hem wat nederigheid bijgebracht.

We zijn uit elkaar gegaan nadat we elkaar wat onwennig de hand hadden geschud, en ik ben toen, ondanks mijn kater, met een glimlach Amsterdam in gesjokt. Het was zondag en de zon scheen...