FOK!Weblog goes NSF! 2010

De mensen van de weblog moesten een keer bewijzen dat het gewoon mensen zijn die ook naar buiten durfde te komen. De vraag was alleen wie dat dan ook zou gaan doen. Dat werd lootjes trekken en ik als trekdeskundige trok aan het kortste eind. 

De kaartjes voor het songfestival vielen de volgende dag al in de bus, FOK! liet er geen gras over groeien en was waarschijnlijk blij van de kaartjes af te zijn. 
De weblog zal daarom een review schrijven over het bezoek aan de live-uitzending van het songfestival. 
Maar achteraf bleek dat niet zo’n goed idee te zijn. De liedjes klonken hetzelfde en een goed luisteraar had gehoord dat zelfs de tekst verdacht veel op elkaar leek. Het eerste liedje was dus een meezingliedje waardoor de rest van de kandidaten hun eigen tekst kwijt waren en met het eerste liedje in hun hoofd het podium op kwamen. Shalalie! 


Ja Yolanthe, daar sta je dan midden tussen het publiek, hoe ga je dat de mensen uitleggen? 
Ik zal je vertellen, er was geen hond die er wat van zei. Niemand!
 
 

Voordat de uitzending begon werd het publiek geleerd hoe te klappen en hoe er met een vlaggetje gezwaaid moest worden. Ook werden er een paar mensen van de eerste rij weg getrokken vanwege “Te lelijk, er kijken namelijk ook andere mensen mee via televisie”. 

De fluffer van het songfestivalpubliek, zoals ik zijn beroep dan nog op enig niveau breng, maakte de ene grap na de ander en het songfestival publiek genoot. 


 
Op een gegeven moment komt er een dame bij ons in de rij zitten en zegt met een zwaar Rotterdams accent “Ik zie helemaal geen homo’s!” Het was ons aller Yvonne van FOK! die haar intrede deed bij het gewone volk door de hele rij homo’s achter haar te shockeren.
 
Terwijl de fluffer de ene lelijkerd na de andere lelijkerd van de eerste rij had verwijderd, hield hij nog steeds een rij met lelijke of oude mensen over. Hij moet op een gegeven moment de hoop hebben laten varen en genoegen moeten nemen met het publiek wat deze versie van het songfestival trok, een kruising tussen het Frans Bauer/Marianne Weber publiek en die van de Toppers. Dat wordt er niet beter op, en die paar mensen die er van FOK! zaten brachten het niveau niet veel hoger. En om nou alles op mij af te schuiven vond zelfs de fluffer te ver gaan. 


 
Goed, terug naar het songfestival. Tatjana was een van de juryleden, en ze had er zin in. Al vroeg zat ze op haar verhoogde plekje, bang dat iemand die af zou pakken. Vlak daarna kwam een voor ons toen onbekende oude kale vent wat later de radio DJ (geheel terecht) Daniel Dekker bleek te zijn en George Baker zette zijn groene tasje neer naast zijn kruk. Proost. 
Op het laatste moment kwam de ster der sterren binnen, fashionable late zou ik maar zeggen. Johnny Logan dames en heren! Met een flesje Spa rood in zijn handen schudde hij de handen van de mede juryleden en ging zitten. Zo, tot zover de jury die verder geen enkele rol heeft gespeeld in dit spektakel.
 
Ook komen de coaches binnen en gaan netjes op hun plek zitten. 
 
 
 
Dan begint de uitzending, en het publiek gaat volledig uit zijn dak. Gewoon zomaar, er was nog niks gebeurd en voordat je het weet sta je zelf ook met een vlaggetje in je hand te joelen omdat Yolanthe haar eerste woordje spreekt. Dus zo voelen jonge ouders zich. 
 
 
De eerste kandidaat Sieneke mocht haar liedje laten horen. Verbluffend! Vooral in het begin lekker vals en haar uitstraling was enorm eh… ja hoe was haar uitstraling eigenlijk? Maar zij was wel degene die het liedje Shalalie zong en het voor de rest van de kandidaten verpeste. 

Daarna kwam Vincent die waarschijnlijk helemaal verward dezelfde tekst begon te zingen, maar dat eigenlijk nog wel deed met gevoel en uitstraling wat duidelijk te merken was bij het aanwezige publiek. Het publiek was zo enthousiast dat wij geen foto van hem konden maken. 

 
 
Goed, toen kwam Loekz. Een groepje dat werd gecoacht door Frans Bauer en waarschijnlijk ook het kledingadvies van Frans Bauer had, lekkere strakke broekjes, korte rokjes en zwaaien maar. Shalalie. Verdomd, ook zij zongen dezelfde tekst!
 
 
Vervolgens komt Peggy het podium op. Wij hadden het geluk dat wij achter de familie zaten van haar. De hele verzorgingsflat was leeggelopen en Albert West was haar coach. Te gek! Ook werd Shalalie schaamteloos herhaald en niet bepaald op een manier waarop het publiek in vervoering raakte, maar de fluffer stond achter de camera’s te zwaaien dat wij met z’n allen enthousiast moesten gaan zitten doen. Gekkenwerk! Het dak ging er af. 
Daarna snel weer zitten, want dat moest van de fluffer. Ook kreeg Yolanthe zo nu en dan een poedertje van Mari van de Ven. 
 
 
 
Toen kwam Marlous het podium op. Marlous kon me geen ene reet schelen, maar ze had wel twee prima achtergronddanseresjes bij zich die nog maar net de leeftijd hadden dat ze na tien uur op televisie mochten komen, in strakke kleding en blote voeten.
 

De fluffer kon even pauze nemen, ik begon al enthousiast met mijn vlaggetje te zwaaien. Marlous begon te zingen en Greys, ook van FOK! vond haar op de Chipmunks lijken. Lekker belangrijk, ik concentreer me op de wild dansende meiden. 

 
De tijd is gekomen om de boel af te sluiten. Mensen moesten maar eens gaan bepalen wie er moest winnen. Niet iedereen in de zaal kreeg een stemkastje, maar om en om. Vantevoren was uitgelegd dat eerst de ene moest stemmen en als het lampje dan weer groen werd, dan moest de persoon naast je stemmen. Dus de eerste mensen hadden gestemd, gaven het kastje over aan de persoon naast zich die wachtte tot het lampje groen zal branden… Dames en heren hier is Johnny Logan schreeuwt Yolanthe door de speakers.
 
 
In eens schalt er keiharde muziek door de zaal, mensen kijken op en gaan uit hun dak en vervolgens gaat het lampje groen branden om binnen 5 seconden weer uit te gaan. Ik vermoed dat meer dan de helft niet heeft gestemd. Goed geregeld!
 
De stemmen zijn geteld, het publiek kiest Vinzent. Prima keuze wat mij betreft. De jury weet het al niet meer en Pierre Kartner mag de knoop door hakken. Goed gespeeld sputtert hij tegen, anders kunnen ze hem er straks op afrekenen als de voorronden van het echte songfestival niet gehaald wordt. Doe dan maar Sieneke en stormt van het podium af. 
Er gaat confetti de lucht in en er wordt nog een keer een liedje gezongen door Sieneke. Haar eigen liedje “Shalalie”. 
De fluffer die ons in het begin zo aardig vond raakte waarschijnlijk een beetje geïrriteerd en wilde naar huis of zo. Het publiek werd verzocht te vertrekken en rap een beetje. 


 
Terwijl er een grote rij bij de uitgang opweg naar de jassen ontstond meenden wij nog even te wachten, dat had geen zin. Nee, fluffertje was boos. Er uit! En lever je stemkastje in!
Fuck dat stemkastje, dat is oplichterij! Er uit! NU! Ik dacht dat wij nog wel zo’n goede band hadden opgebouwd met fluffertje, maar het kwam dus van één kant. 
 
 
De veehal waar de jassen in waren opgeslagen stond vol met mensen die zich opgejaagd voelden en het ontbrak nog net aan prikstokken die ze ook gebruiken bij slachterijen. 
Eenmaal in de auto onderweg naar huis de donkere polder in, begint het gehoor weer een beetje terug te komen en het besef dat we toch echt gebruikt zijn door de Tros, klapvee! Ik kreeg er een droge mond van, maar dat kan ook zijn dat we een paar uur in een warme studio zaten met grote lampen op ons gericht en geen mogelijkheid om wat drinken te halen. 
 
Volgend jaar zullen we misschien niet meer naar het songfestival mogen, dit liedje uitgevoerd door Sieneke zal het niet halen. Maar mochten er toch alleen maar bejaarden en half doven gaan stemmen en we krijgen volgend jaar weer een Nationaal Song Festival, dan is de kans groot dat wij er nog een keer heen gaan.